.

Чтение книги онлайн.

      Poszedł do kiosku. Patrzyła za nim zdziwiona.

      – Żarty sobie ze mnie stroi? – spytała matkę.

      Rita się roześmiała.

      – Bertilowi chodzi tylko o twoje dobro.

      Paula coś mruknęła, ale przykryła brzuch szalem. W tym momencie obok przebiegł nagusieńki Leo. Johanna złapała go w przelocie.

      – Ma rację – powiedziała. – Od promieni UV możesz dostać przebarwień na skórze. Posmaruj porządnie twarz.

      – Przebarwień? – zdziwiła się Paula. – I tak jestem opalona.

      Rita podała jej buteleczkę: plus trzydzieści.

      – Nie kłóć się. Ja miałam całą twarz w brązowych plamach, kiedy się ciebie spodziewałam.

      Paula posłuchała. Johanna również starannie natarła swoją jasną skórę.

      – I tak masz dobrze – powiedziała. – Nie musisz się wysilać, żeby się opalić.

      – To prawda, ale wolałabym, żeby Bertil się trochę uspokoił – powiedziała Paula, wyciskając na rękę sporą porcję kremu. – Parę dni temu przyłapałam go na czytaniu moich pisemek na temat ciąży. A przedwczoraj przyniósł mi ze sklepu ze zdrową żywnością słoik kapsułek Omega 3. Wyczytał, że dobrze wpływają na rozwój mózgu płodu.

      – Nie miej mu tego za złe. On się tak cieszy – powiedziała Rita i jeszcze raz zabrała się do smarowania Lea. Dokładnie, od stóp do głów. Odziedziczył po Johannie jasną, piegowatą skórę. Słońce parzyło go bardzo szybko. Paula przez chwilę się zastanawiała, czy dziecko odziedziczy cerę i włosy po niej, czy po nieznanym dawcy. Dla niej nie miało to najmniejszego znaczenia. Leo był synem Johanny i jej. Prawie nie pamiętała, że był w to zamieszany ktoś jeszcze. Z tym dzieckiem też tak będzie.

      Przerwały jej radosne okrzyki Mellberga.

      – Mamy lody!

      Rita przeszyła go spojrzeniem.

      – Mam nadzieję, że sobie nie kupiłeś.

      – Tylko jedno malusieńkie magnum. Tak dzielnie się trzymałem przez cały tydzień. – Uśmiechnął się i mrugnął okiem, usiłując ją udobruchać.

      – Nic z tego – oznajmiła spokojnie Rita. Zabrała mu loda i poszła wyrzucić go do kosza.

      Mellberg mruknął coś pod nosem.

      – Co powiedziałeś?

      Przełknął ślinę.

      – Nic. Zupełnie nic.

      – Wiesz, co ci powiedział doktor. Jesteś w grupie ryzyka, zagrożony zarówno zawałem, jak i cukrzycą.

      – Przecież jedno magnum nie może mi zaszkodzić. Człowiek powinien się cieszyć życiem – powiedział, rozdając lody.

      – Jeszcze tydzień urlopu. – Paula, liżąc swoje cornetto, zmrużyła oczy.

      – Ja uważam, że nie powinnaś wracać do pracy – powiedziała Johanna. – Tak niedużo ci zostało. Gdybyś poprosiła położną, na pewno dostałabyś zwolnienie. Powinnaś odpoczywać.

      – Halo, wszystko słyszałem – powiedział Mellberg. – Nie zapominaj, że jestem jej szefem. – W zamyśleniu podrapał się po porośniętej rzadkimi siwymi włosami głowie. – Ale zgadzam się. Ja również uważam, że nie powinnaś pracować.

      – Już o tym rozmawialiśmy. Zwariuję, jeśli będę siedzieć w domu i czekać. Zresztą teraz jest dość spokojnie.

      – Jak to spokojnie? – Johanna spojrzała na nią. – Przecież to najgorszy okres w roku, pijackie awantury i inne takie.

      – Miałam na myśli to, że nie prowadzimy żadnego większego dochodzenia. Same typowe sprawy, jak to latem, włamania i takie tam. Takie rzeczy mogłabym załatwiać nawet przez sen. Zresztą nie muszę nigdzie jeździć. Mogę się zajmować papierkową robotą w komisariacie. Więc przestańcie truć. Jestem w ciąży, ale nie jestem chora.

      – Jeszcze zobaczymy – powiedział Mellberg. – Co do jednego niewątpliwie masz rację: jest dość spokojnie.