Kriteri I Leibnizit. Maurizio Dagradi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ të thoni që ...> insinuoi e tensionuar Bryce <... që nëse kriteri nuk do të qe gjetur plotësisht brenda vëllimit të puntuar nga transferimi, do kishim zhvendosur vetëm gjysmën e kafshës? Një pjesë do kishte mbetur në kafaz?>

      <Po, është kështu.> konfirmoi Kobayashi, aspak i shqetësuar nga ideja.

      Bryce psherëtiu.

      <Atëherë, paska shkuar mirë.> pohoi duke përsëritur, mendueshëm. <Sidoqoftë, është një rrezik që nevojitej ta ndërmerrnim në çdo rast. Por, kuptoni, që në nivel etik eksperimenti mbi kafshët duhet bërë vetëm dhe vetëm nëse nuk ka zgjedhje të tjera. Me rezultatet entuziazmuese të kryera më parë, nuk kisha as minimunin e ndjesisë që diçka do kishte shkuar keq. Për këtë e vendosa kafazin mbi pllakë shumë e shpenguar. Ky brejtës është tamam me fat! Me shpejtësinë me të cilën lëviz, mund të kishte qenë kudo në momentin e shkëmbimit. Jam i lumtur që shkoi çdo gjë mirë.> përfundoi duke piketuar një gisht mbi kutinë në të cilën kafshëza bënte një lëvizje të madhe duke bredhur aty këtu.

      Marron, ndërkaq, i ishte afruar Charlene-ës. E tërhoqi veçmas dhe e pyeti me zë të ulët.

      <Po më thuaj një gjë. Si ia bërë për të hyrë në laborator pa të parë asnjë?>

      <Në drekë nuk të kisha parë.> iu përgjigj ajo. <Isha e shqetësuar. Në mbasdite, ndërsa po shkoja në bibliotekë, të pashë që po dilje nga menca së bashku me grupin e njerëzve që janë këtu prezent. Ju kam ndjekur nga larg dhe ju kam parë që hytë këtu. Erdha përqark godinës dhe gjeta dritaren e banjos të hapur. Kam hyrë që andej dhe pa më parë asnjë u fsheha mbrapa atij dollapi. Kam parë eksperimentet. Të tjerat ti i di.>

      <Nga banjua ke hyrë.> i buzëqeshi i dashuruar Marron. E përkëdheli me shikim. <Si në një film policor të serisë B.> dhe qeshi nën hundë i zbavitur.

      <Pikërisht kështu, dinak!> e qortoi me djallëzi Charlene, duke i dhënë një shkelm tek njëra këmbë.

      <Zonja dhe zotërinj, për sot mjafton!> njoftoi me zë të lartë Drew. <Do të thoja që më mirë se kaq nuk mund të kishte shkuar. Faleminderit të gjithëve. Shihemi nesër!>

      Grupi u shpërbë dhe secili iu drejtua banesës së tij.

      Një ditë tjetër historike arriti në fundin e saj.

      Kapitulli XV

      Midori pa jashtë nga dritarja dhe fiksoi një pikë të largët, për të e padukshme.

      Atje, ishte kopshti i qershive, në atë park ku kishte takuar të dashurin e saj Noboru.

      Ishte perëndim, dhe vajza po i shkruante të dashurit.

      “Sot jam vërtet e lodhur.

      Mësimi i Historisë së Japonisë së Mesme Lindore është vërtet i padurueshëm. Ç’më intereson nga ajo epokë?Tani është koha që unë po jetoj. Tani nuk mund të të takoj, dhe zemra më dhemb, aq shumë më mungon.

      Për dy javë kam provimin e Historisë dhe nuk arrij të ngulis në kokë nocionet. Do shkojë keq, e ndjej. Dhe prindërit e mi do pyesin përse, pas një karriere të mirë universitare, rendimenti im të bjerë kaq dukshëm.

      Jo, nuk është e drejtë, as për ata, që sidoqoftë më duan shumë dhe shpresojnë që unë të ndërtoj një pozitë të mirë sociale, as për mua, pasi nëse nuk mbaroj studimet do mund të kryej vetëm punë poshtëruese, të pasigurta dhe të paguara keq. Përse gruaja në Japoni duhet të jetë kaq e getoizuar? Është një shoqëri lëvizëse, e dominuar nga ata meshkuj autoritarë që vendosin gjithçka dhe lënë gruan të shikojë atë tavan transparent përtej të cilit ata qeverisin jetët tona.

      Po unë nuk dua të qëndroj në hije.

      Do studioj, po, do studioj si asnjëherë, edhe Histori, po, kështu do të arrij tek diplomimi dhe do të bëhem mësuese, do të fitoj mirë dhe do të martohemi, ti do të zbresësh nga ajo varkë dhe nuk do jesh më i varfër. E do të studiosh letërsi, si mua, dhe do të bëhesh poet: ke talent, Noboru, dhe duhet ta plotësosh me studime.”

      Midori ngriti penën nga fleta dhe vendosi duart mbi sytë, për të tharrë lotët që i vijëzonin fytyrën duke i rrjedhur vrullshëm. Vuante jashtëzakonisht. Por ishte edhe e fortë dhe racionale. Dinte të luftonte.

      Maoko morri shaminë dhe fshiu sytë. Fatkeqësia e Midorit e kishte mallëngjyer. Ajo dashuri torturonjëse derdhej nga faqet e romanit dhe e prekte në zemër, duke e bërë për të qarë gjithmonë.

      Me një psherëtimë, por pikërisht në atë moment dëgjoi të trokisnin në derë.

      Një trokitje e butë, pothuajse e ndrojtur, do kishte thënë.

      Në mëdyshje pa orën në dritën e abat-jour-it: ishte dhjetë e darkës; kush mund të ishte, në atë orë?

      U ngrit nga shtrati, uli librin dhe iu drejtua derës. Nuk kishte sy magjik, ndaj u afrua me kujdes.

      <Po?> pyeti pa e hapur.

      <Novak.> qe përgjigjja e thjeshtë.

      Maoko ngriti sytë nga qielli, duke psherëtirë, ndezi dritën kryesore, hapi derën dhe la të hynte norvegjezen; mbylli pastaj derën me çelës, duke parashikuar vijimin.

      Kishte të drejtë.

      Jasmine Novak kishte veshur një pallto kafe të hapur me detaje skoceze, të shtrenjtë. Këpucë kafe me takë të ulët dhe flokët të kapura bisht. Nuk kishte çantë.

      Ishte ndalur sapo hyri brenda. Priti që Maoko t’i vinte përpara, pastaj me një gjest të matur shkopsiti pallton duke filluar nga lart, një kopsë pas tjetrës, me ritëm të rregullt. Kur arriti në fund, me duar kapi dy fletët në lartësinë e gjoksit dhe dalngadalë i hapi, në mënyrë perfektshërisht simetrike.

      Poshtë ishte plotësisht lakuriq.

      Maoko e dinte që skandinavet ishin të hapura, por nuk e priste një sjellje të tillë.

      Novak ndau dy fletët e palltos derisa veshja filloi t’i binte poshtë nga shpatullat. E la t’i rrëshqiste butësisht mbi krahë, prapa vetes, dhe kur ishte duke i rënë përtokë e mbajti me duar, e palosi përgjysëm dhe e vendosi me rregull mbi mbështetësen e një divani të vogël aty afër.

      Fiksoi pastaj sytë e saj tek ata të japonezes dhe shtriu krahët përpara vetes, duke kryqëzuar kyçet me njëra-tjetrën.

      Maoko ia ktheu shikimin, thatë, pastaj vëzhgoi ato kyçe: mbetej vetëm një skuqje e lehtë atje ku ishin shtrënguar nga litarët mbrëmjen e kaluar. Kjo ishte për të një kënaqësi e madhe, pasi konfirmonte mjeshtërinë e saj në Shibari, artin japonez të litarit. I kushtohej paralelisht me studimin universitar, duke patur parasysh përmbajtjen e madhe estetike që ai art antik paraqiste, dhe donte të bëhej Nawashi, mjeshtër.

      Do kishte mundur të realizonte një skulpturë të rafinuar, duke përdorur litarët mbi trupin statujë të Novak, por СКАЧАТЬ