Kriteri I Leibnizit. Maurizio Dagradi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ filtrohej nga dritarja e McKintockut. Drew e dinte që punonte edhe jashtë orarit të punës.

      Zonjusha Watts kishte ikur tashmë, prandaj trokiti drejtpërsëdrejti në derën e zyrës.

      <Hyr.> u përgjigj një zë i lodhur. <Ah, je ti, Drew? Eja hyr, miku im.> dhe në atë miku im kishte dhembshuri të sinqertë, vërejti Drew. Ndoshta McKintock nuk ishte vetëm një makinë drejtuese gjithmonë në kërkim të parasë, në fund të fundit. Apo ndoshta po? Në kërë rast, ai manifestim i pazakontë i miqësisë do të kishte qenë vetëm falënderimi për fitimet bujare që rektori parashikonte falë zbulimit të Drew-së dhe Marronit, të cilët duheshin patur në konsideratë të lartë.

      Sigurisht, fitimet ishin për Universitetin, por McKintock ishte një idealist, dhe të prosperonte entin që ai drejtonte ishte për të një çështje jetësore. Ishte në atë pikë saqë ai identifikohej me vetë Universitetin, prandaj të mirën që i bënte Universitetit ia bënte vetes. Dhe për këtë ishte akoma atje duke punuar, duke mbyllur praktika administrative që mund të ishin kryer edhe mëngjesin tjetër, por rektori e dinte shumë mirë që të nesërmen mund të kishte dalë ndonjë pengesë tjetër që do ti kishte shtyrë ato praktika, dhe nga kjo do kishin probleme të tjera, në një reaksion zinxhir që ishte më mirë të mos e nxiste.

      <Ia dolëm, McKintock.> njoftoi Drew me zë të ngrohtë. <E gjetëm teorinë bazë, dhe jemi në gjendje të vlerësojmë energjinë që shërben për Shkëmbimin mbi largësi të ndryshme dhe për vëllime të ndryshme të shkëmbyera.>

      <Shkëlqyeshëm.> u gjallërua rektori. <Dhe sa larg mund të shkojmë?>

      <Kudo.> u përgjigj thjesht Drew, duke u ulur.

      <Pra, në Pekin, në Moskë, në Anchorage? Ku të duam?>

      <Atje, dhe më larg.>

      <Si, më larg?> McKintock ishte i çorientuar. U mendua për një moment. <Në hënë?> pyeti pastaj ironik.

      <Hëna është këtu afër, për këtë makineri.> u përgjigj Drew i qetë. <Shkëmbimi mund të kryhet me një pikë të çfarëdoshme të universit të njohur.>

      McKintock nuk e kishte idenë sa i madh ishte universi i njohur, as sa mund të njihej nga vetë universi. Për të hëna dhe planetet e sistemit diellor ishin tashmë gjithë universi që ai njihte.

      <Universi është shumë i madh, McKintock. Vlera aktuale është baraz me nëntëdhjetë e tre miliardë vite dritë. Imagjino një sferë të atij dimetri.>

      McKintock e pa ftohtë. Ku kuptonte gjë, ai, nga vitet-dritë?

      Drew e kuptoi që duhej t’ia shpjegonte. Nuk kishte dëshirë, por ishte e nevojshme.

      <Një vit-dritë është largësia që një reze drite përshkon në një vit. Pasi që drita udhëton me shpejtësinë rreth treqindmijë kilometra në sekondë, në një vit përshkon mbi nëntëmijë miliardë kilometra.>

      McKintoc shqeu sytë. Nëntëmijëmiliardë kilometra. Largësitë me të cilat ishte mësuar ishin ato që arrinte ti përshkonte me makinë. Dhjetë kilometra, njëqind, dyqind kilometra, më poshtë se kaq.

      Nëntëmijë miliardë kilometra. Nuk arrinte ta imagjinonte një largësi të tillë.

      <Mirë,> vijoi Drew duke vëzhguar i zbavitur lebetitjen e rektorit, <për aq sa dimë universi është i madh nëntëdhjetë e tre miliardë herë nga ato nëntëmijë miliardë kilometra, pra tetëqind miliardë kilometra.>

      McKintock shikonte Drew-në me sy të zbrazët.

      <Mos u shqetëso, McKintock. Edhe unë nuk arrij ta konceptoj këtë largësi. Askush nuk mundet. Nuk është një masë për njeriun. Por, ajo që është e rëndësishme, është që në nivel matematike ky është një numër si të tjerët dhe për këtë i trajtueshëm sipas dëshirës. Dhe akoma më e rëndësishme është që me makinerinë tonë do mund të eksplorojmë çdo zonë që do duam të universit. Kjo është e rëndësishme. Mendo për progresin e shkencës. Të gjitha thesaret e njohjes që na presin. Është e pabesueshme që na ndodhi neve, por ndodhi, dhe jam pafundësisht i lumtur të jetoj në këtë epokë të re që po na pret.>

      McKintock qëndroi i heshtur për pak. Duhej të treste ato që kishte dëgjuar. Ndjente që po shtypej nga madhësia e atyre largësive, e atyre njohurive të errëta për të cilat kishte folur Drew. Ishte si i shtypur poshtë asaj mase të pamatshme që imagjinonte e dominonte.

      <Po... dhe ndonjë zbatim më tepër, të themi, të përditshëm?> pyeti i pasigurtë.

      <Ah, e drejtë. Harrova.> iu përgjigj Drew. <Mund të ndërtohen makina të vogla, të strukturuara në mënyrë të përshtatshme, që do të lejojnë të veprohet në fushën mjeksore. Do të mund të heqin masa tumorale nga trupi, pa prerë. Biopsitë do të bëhen një seancë e thjeshtë aspak traumatike. Mendo ç’farë do të përfshijë, kjo.Do të mjaftojë të rregullosh makinerinë në pozicion, formë dhe përmasa të asaj që do të heqësh, të aktivizosh dhe në një çast ajo masë do të gjendet jashtë trupit. Hapësira e zënë më përpara për shembull mund të zëvendësohet nga një përbërje fiziologjike, ose gjëra të tilla. Nuk jam një mjek, prandaj nuk mund të futem në detaje. Do të mendojnë specialistët.>

      Me qëllim nuk citoi mundësinë e zhvendosjes së qënieve të gjalla, duke shpresuar që rektori nuk do e mendonte.

      Gabohej.

      <Më thuaj pak, Drew,> sulmoi McKintock duke bërë hetuesin <sa të mëdhaja mund të jenë gjërat që do zhvendosen?>

      ‘Ohu!’ mendoi Drew, duke imagjinuar vijimin. <Epo,> u përgjigj evaziv <nuk e dimë akoma mirë.> gjë që ishte e vërtetë. <Duhet të ndërtojmë një makineri më të madhe dhe të shikojmë se ç’farë arrin të bëjë.> E edhe kjo ishte e vërtetë. Shtrëngoi grushtat në bark, i fshehur pas tavolinës. Nuk i pëlqente të thoshte gënjeshtra, prandaj ishte në vështirësi të madhe.

      <Uhm, kuptoj.> foli rektori duke pohuar me ngadalë, dhe serioz. Ishte një njohës i madh i njerëzve dhe e kuptonte kur bashkëbiseduesi po i fshihte diçka.

      <Rastësisht,> filloi me pakujdesi <mos keni eksperimentuar edhe me ndonjë formë të gjallë?>

      ‘Natën e mirë.’ përfundoi Drew me vete. Gjithsesi rrezikoi me një goditje të fundit të dëshpëruar.

      <Pse vallë po më pyesni?> guxoi.

      <Ashtu, thjesht kureshtje.> u përgjigj akoma McKintock, këtë herë tinëzar. <Nga dritarja pashë të kalonte Bryce me disa kuti dhe po pyesja veten nëse mbanin kavie për laboratorin tënd. E di, kisha patur përshtypjen se po lëvizte diçka e gjallë, në ato mbajtëse. Ç’mund të më thuash?>

      <E mirë. Nuk mund të të fshehësh vërtet asgjë, McKintock.> u dorëzuar Drew. <Kemi eksperimentuar efektivisht shkëmbimin duke përdorur edhe bimë dhe kafshë të vogla, dhe gjithçka shkoi për mrekulli, të paktën për aq sa kemi mundur të verifikojmë deri tani.> Bëri një frymëmarje të thellë. <Nuk СКАЧАТЬ