Karaluchy. Ю Несбё

Чтение книги онлайн.

      Delikatna kobieta w recepcji odchylała się do tyłu na krześle i przykładała do małego noska buteleczkę ze sprejem. Drgnęła przestraszona, kiedy Harry dyskretnie kaszlnął, i zawstydzona zaśmiała się z załzawionymi oczami.

      – Przepraszam. Powietrze w Bangkoku jest bardzo zanieczyszczone.

      – Sam to zauważyłem. Czy może mi pani pomóc w znalezieniu numeru telefonu do waszego kierowcy?

      Pokręciła głową, pociągając nosem.

      – On nie ma telefonu.

      – Aha. A ma jakieś miejsce zamieszkania?

      Miało to być zabawne, ale po minie kobiety Harry poznał, że żart niezbyt jej się spodobał. Zapisała mu adres i na pożegnanie obdarowała maleńkim uśmiechem.

      11

      Kiedy Harry nadszedł aleją prowadzącą do rezydencji ambasadora, służący już czekał w drzwiach. Przeprowadził Harry’ego przez dwa wielkie salony, gustownie urządzone meblami z rattanu i drewna tekowego, do drzwi prowadzących na taras i do ogrodu na tyłach domu. Pyszniły się tu żółte i niebieskie orchidee, a pod wielkimi, rzucającymi cień wierzbami latały motyle, które wyglądały jak wycięte z kolorowego papieru. Żonę ambasadora, Hilde Molnes, znaleźli przy basenie w kształcie klepsydry. Siedziała w wyplatanym fotelu, ubrana w różowy szlafrok. Drink w tym samym kolorze stał przed nią na stoliku, a okulary przeciwsłoneczne zasłaniały pół twarzy.

      – Pan musi być sierżantem Hole – odezwała się twardym dialektem z Sunnmøre. – Tonje dzwoniła i uprzedziła mnie, że pan już idzie. Napije się pan czegoś, sierżancie?

      – Nie, dziękuję.

      – Ależ tak. W tym upale trzeba dużo pić. Proszę myśleć o równowadze płynów, nawet jeśli nie czuje pan pragnienia. Tutaj można się odwodnić tak szybko, że organizm nawet nie zdąży wysłać sygnałów.

      Zdjęła okulary, odsłaniając – tak jak Harry sądził po kruczoczarnych włosach i smagłej cerze – piwne oczy. Były pełne życia, lecz odrobinę zaczerwienione. Od płaczu albo południowych drinków, pomyślał. Albo i od jednego, i od drugiego.

      Zgadywał, że Hilde Molnes ma około czterdziestu pięciu lat, ale trzymała się dobrze. Lekko wyblakła piękność w średnim wieku z wyższej klasy średniej. Widywał już podobne kobiety.

      Usiadł w sąsiednim fotelu, który ułożył się wokół jego ciała, jakby spodziewał się jego przybycia.

      – W takim razie poproszę o szklankę wody, pani Molnes.

      Wydała polecenie służącemu i kazała mu odejść.

      – Czy przekazano pani, że może już pani zobaczyć męża?

      – Owszem.

      Harry wychwycił ton złości.

      – Dopiero teraz mi na to pozwalają. A przecież byłam jego żoną przez dwadzieścia lat.

      Piwne oczy mocno pociemniały, a Harry pomyślał, że to chyba rzeczywiście prawda – niektórzy twierdzili, że na wybrzeże Sunnmøre morze wyrzucało wielu rozbitków z Hiszpanii i Portugalii.

      – Będę musiał zadać pani kilka pytań.

      – Więc proszę pytać teraz, dopóki dżin jeszcze działa.

      Założyła nogę na nogę, odsłaniając szczupłą, opaloną i najprawdopodobniej świeżo ogoloną łydkę.

      Harry wyjął notes. Wprawdzie nie potrzebował notatek, ale przynajmniej nie będzie musiał patrzeć ambasadorowej w oczy. Takie zachowanie z reguły ułatwiało rozmowę z bliskimi ofiar.

      Hilde Molnes powiedziała, że jej mąż wyszedł z domu rano, nie wspominając ani słowem o tym, że może wrócić późno. Ale często coś mu niespodziewanie wypadało. Kiedy minęła dziesiąta, a ona wciąż nie miała od niego żadnych wiadomości, próbowała do niego dzwonić, ale nie odbierał ani telefonu w ambasadzie, ani komórki. Mimo to wcale się nie zaniepokoiła. Po północy zadzwoniła Tonje Wiig z informacją, że męża znaleziono martwego w pokoju w jakimś motelu.

      Harry obserwował twarz Hilde Molnes. Mówiła spokojnym tonem, nie dramatyzowała.

      Przez telefon Tonje Wiig sprawiała wrażenie, że nie znają jeszcze przyczyny zgonu. Następnego dnia radca ambasady poinformowała Hilde Molnes, że ambasador został zamordowany, lecz instrukcje z Oslo nakazują wszystkim bezwzględnie zachować w tajemnicy przyczynę śmierci. Dotyczyło to również Hilde Molnes, mimo że nie była pracownikiem ambasady, ponieważ obowiązek dochowania tajemnicy można nałożyć na każdego obywatela Norwegii, gdy przemawiają za tym „względy bezpieczeństwa kraju”. Te ostatnie słowa ambasadorowa wymówiła z gorzkim sarkazmem i uniosła szklankę z drinkiem do toastu.

      Harry tylko kiwał głową i notował. Spytał, czy jest pewna, że ambasador nie zostawił komórki w domu. Potwierdziła. Wiedziony impulsem zadał pytanie, jaką komórkę miał mąż. Odparła, że nie jest pewna, ale chyba fińską. Nie umiała mu podać nazwiska żadnej osoby, która ewentualnie miałaby motyw, by zamordować ambasadora.

      Harry postukał ołówkiem w notes.

      – Czy pani mąż lubił dzieci?

      – O tak, bardzo – odparła spontanicznie Hilde Molnes, a Harry po raz pierwszy usłyszał drżenie w jej głosie. – Atle był najlepszym ojcem na świecie. Musi pan o tym wiedzieć.

      Harry wbił wzrok w notatki. W spojrzeniu Hilde Molnes nic nie zdradzało, by wychwyciła drugie dno w jego pytaniu. Był niemal pewien, że o niczym nie wiedziała. Miał jednak świadomość, że do jego przeklętych obowiązków należy zrobienie następnego kroku i zapytanie wprost, czy wiedziała, że ambasador lubił pornografię dziecięcą.

      Przeciągnął ręką po twarzy. Czuł się jak chirurg ze skalpelem w dłoni, niebędący w stanie zrobić СКАЧАТЬ