Policja. Ю Несбё

Чтение книги онлайн.

      – Jeździł w kółko na wyciągu? – spytał Gunnar Hagen, przekrzywiając głowę i przyglądając się wiszącym przed nim zwłokom. Było coś dziwnego w kształcie tego ciała, przypominało figurę woskową, która się topi i powoli spływa na ziemię.

      – Tak nam powiedział ten chłopak. – Beate Lønn wbiła nogi w śnieg i spojrzała w górę na oświetloną trasę wyciągu, na której ubrani na biało koledzy niemal zlewali się ze zboczem.

      – Jakieś ślady? – spytał szef wydziału takim tonem, jakby już znał odpowiedź.

      – Całe mnóstwo – odparła Beate. – Ślady krwi ciągną się czterysta metrów w górę na szczyt, a potem schodzą czterysta metrów w dół.

      – Miałem na myśli ślady, które świadczyłyby o czymś innym oprócz tego, co oczywiste.

      – Odciski stóp na śniegu prowadzące z parkingu na skróty bezpośrednio tutaj – oznajmiła Beate. – Wzór na podeszwach odpowiada butom ofiary.

      – On przyszedł  w   b u t a c h?

      – Tak. W dodatku sam. Są tylko jego ślady. Na parkingu stoi czerwony golf. Sprawdzamy teraz, kto jest właścicielem.

      – Żadnych śladów sprawcy?

      – Co powiesz, Bjørn? – spytała Beate, odwracając się do Holma, który właśnie podszedł z rolką policyjnej taśmy.

      – Na razie nic – odparł zdyszany. – Żadnych innych odcisków stóp. Ale oczywiście mnóstwo śladów nart. Żadnych widocznych odcisków palców, żadnych włosów czy włókien z ubrania. Może znajdziemy coś na wykałaczce. – Bjørn Holm ruchem głowy wskazał drążek sterczący z ust trupa. – A jak nie, to pozostaje mieć nadzieję, że w Instytucie Medycyny Sądowej coś odkryją.

      Gunnar Hagen zadrżał, chociaż był w ciepłym płaszczu.

      – Mówicie tak, jakbyście już stracili wiarę w znalezienie czegokolwiek.

      – No cóż – powiedziała Beate Lønn.

      To „no cóż” Hagen natychmiast rozpoznał. Wypowiedziane takim tonem przez Harry’ego Hole zwykle stanowiło wstęp do przekazania złych wiadomości.

      – W poprzednim miejscu zdarzenia też nie było DNA ani odcisków palców – dokończyła Beate.

      Hagen nie wiedział, czy to temperatura, fakt, że zerwał się z łóżka, czy też słowa szefowej techników sprawiły, że ciarki przebiegły mu po plecach.

      – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał, cały się spinając.

      – Chyba wiem, kto to jest – odparła Beate.

      – Wydawało mi się, że nie znaleźliście przy nim żadnego dowodu tożsamości.

      – Owszem, to prawda, i upłynęła chwila, zanim go rozpoznałam.

      – Ty? Myślałem, że nigdy nie zapominasz żadnej twarzy.

      – Gyrus fusiformis traci orientację, kiedy obie kości policzkowe są zmiażdżone. Ale to jest Bertil Nilsen.

      – I kto to taki?

      – Właśnie dlatego do ciebie zadzwoniłam. To… – Beate nabrała powietrza.

      Nie mów tego, błagał w myślach Hagen.

      – Policjant – dokończył Bjørn Holm.

      – Pracował w urzędzie lensmana w Nedre Eiker – ciągnęła Beate.

      – Zanim przyszedłeś do Wydziału Zabójstw, zajmowaliśmy się pewną sprawą. Nilsen skontaktował się wtedy z KRIPOS, bo uważał, że to zabójstwo wykazuje cechy podobieństwa z gwałtem, przy którym pracował w Krokstadelva. Zaofiarował się, że przyjedzie do Oslo nam pomóc.

      – I?

      – Niewypał. Przyjechał, ale w zasadzie tylko przeszkadzał w śledztwie. Zabójcy bądź zabójców nie wykryto.

      Hagen pokiwał głową.

      – Gdzie…?

      – Tutaj – odpowiedziała Beate. – Zgwałcona w tej stacji wyciągu, zabita i poćwiartowana. Jeden fragment zwłok znaleziony tu, w jeziorze, drugi – kilometr dalej na południe, a trzeci siedem kilometrów w przeciwnym kierunku, nad jeziorem Aurtjern. W zasadzie tylko z tego powodu podejrzewano, że sprawca nie był sam.

      – No tak, a data…

      – …dokładnie ta sama co dzisiaj, co do dnia.

      – Jak dawno?

      – Dziewięć lat.

      Zazgrzytało w krótkofalówce. Hagen zobaczył, że Bjørn Holm przykłada urządzenie do ucha i coś cicho mówi. Zaraz СКАЧАТЬ