Fjällbacka. Camilla Lackberg

Чтение книги онлайн.

      Patrik powoli obchodził dookoła samochód. Stoczył się po stromym zboczu i w końcu zatrzymał na drzewie. Przód mocno się zgniótł, ale poza tym auto było nietknięte. Nie mogło jechać z wielką prędkością.

      – Kierowca musiał mocno uderzyć o kierownicę. Przypuszczam, że to było przyczyną jego śmierci. – Hanna przykucnęła po stronie kierowcy.

      – Wnioski zostawmy lekarzowi sądowemu – odezwał się Patrik. Zorientował się, że zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzał, więc pośpiesznie dodał: – Chodzi mi tylko o to, że…

      – W porządku – Hanna uspokajająco kiwnęła dłonią. – Niepotrzebnie to powiedziałam. Ograniczę się do obserwacji, bez wyciągania wniosków. Na razie – dodała.

      Patrik obszedł samochód i przykucnął obok Hanny. Drzwi po stronie kierowcy były szeroko otwarte. On sam siedział przypięty do fotela, z głową opartą o kierownicę. Na głowie miał krew, spłynęła również na podłogę.

      Z tyłu, za ich plecami, rozległ się trzask migawki. Jeden z członków ekipy kryminalistycznej robił dokumentację z miejsca wypadku.

      – Zasłaniamy? – spytał, odwracając się, Patrik.

      – Nie, większość potrzebnych zdjęć już zrobiliśmy, ale chcielibyśmy podnieść denata i zrobić kilka ujęć twarzy. Można? Zobaczyliście już wszystko, co trzeba?

      – Jak uważasz, zobaczyliśmy? – Patrik podkreślił rolę koleżanki. Pomyślał, że nowemu jest zawsze trudniej, i postanowił jej pomóc.

      – Wydaje mi się, że tak.

      Odsunęli się, robiąc miejsce technikowi. Ostrożnie chwycił denata za ramiona i odchylił, opierając mu głowę o zagłówek. Dopiero teraz zobaczyli, że to kobieta. Ze względu na krótkie włosy i dość nieokreślony strój brali ją za mężczyznę, ale teraz było widać, że to kobieta, czterdziestokilkuletnia.

      – To Marit – powiedział Patrik.

      – Jaka Marit? – spytała Hanna.

      – Prowadziła sklepik przy Affärsvägen, z herbatą, kawą, czekoladą i tak dalej.

      – Miała rodzinę? – Patrik dosłyszał w głosie Hanny dziwny ton. Rzucił jej szybkie spojrzenie, ale nie dostrzegł nic szczególnego. Musiało mu się zdawać.

      – Nie wiem. Trzeba będzie to ustalić.

      Technik skończył i wycofał się. Patrik podszedł, Hanna za nim.

      – Tylko ostrożnie, niczego nie ruszaj – powiedział odruchowo i jeszcze zanim odpowiedziała, zaczął się tłumaczyć. – Przepraszam, ciągle zapominam, że chociaż u nas jesteś nowa, to w zawodzie nie. Proszę o wyrozumiałość.

      – Nie przesadzaj – zaśmiała się. – Nie jestem przewrażliwiona na swoim punkcie.

      Patrik zaśmiał się z ulgą. Dotychczas nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo przyzwyczaił się pracować z osobami, które dobrze zna, wie, jak się zachowują i myślą. Zastrzyk świeżej krwi bardzo się przyda. Poza tym każdy będzie lepszy od Ernsta. To istny cud, że w końcu go wylali po tej samowolce zeszłej jesieni.

      – Co tu widzisz? – spytał Patrik, nachylając się nad twarzą Marit.

      – Nie tyle widzę, ile czuję. – Hanna wciągnęła powietrze. – Cuchnie wódą. W chwili wypadku musiała być kompletnie pijana.

      – Na to wygląda – odpowiedział Patrik z wahaniem. Marszcząc czoło, zajrzał do samochodu. Nie zobaczył nic szczególnego. Jakiś papierek po słodyczach na podłodze, pusta plastikowa butelka po coli, kartka, jakby wyrwana z książki, a po stronie pasażera pusta butelka po wódce.

      – Nie wygląda to na zbyt skomplikowaną sprawę. Jedna ofiara śmiertelna w wypadku spowodowanym po pijanemu. – Hanna cofnęła się, gotowa do odjazdu.

      Obok stała karetka, miała zabrać zwłoki. Nie dało się zrobić nic więcej.

      Patrik przyjrzał się z bliska twarzy ofiary, szczególnie ranom. Coś mu się nie zgadzało.

      – Czy mogę jej zetrzeć krew z twarzy? – spytał jednego z techników, zajętego pakowaniem sprzętu.

      – Oczywiście, nie widzę przeszkód, zrobiliśmy już zdjęcia. Proszę, tu jest szmatka. – Podał mu kawałek białego materiału. Patrik skinął głową. Delikatnie, niemal czule starł krew, głównie z rany na czole. Palcami wskazującymi zamknął jej oczy i wycierał dalej. Miała na twarzy sporo skaleczeń i sińców od uderzenia o kierownicę. Samochód był stary, bez poduszki powietrznej. – Mógłbyś zrobić jeszcze kilka zdjęć? – zwrócił się do technika, który dał mu szmatkę. Mężczyzna kiwnął głową i chwycił aparat. Szybko zrobił kilka dodatkowych ujęć i pytająco spojrzał na Patrika.

      – Wystarczy – powiedział Patrik, podchodząc do Hanny. Wyglądała na zdziwioną.

      – Co tam zobaczyłeś? – spytała.

      – Sam nie wiem – odparł szczerze. – Jest coś… nie wiem… – Machnął ręką. – Na pewno nic takiego. Wracamy, niech tamci skończą.

      Wsiedli СКАЧАТЬ