Shadow Raptors. Tom 1. Kurs na kolizję. Sławomir Nieściur

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jeszcze odczuwał pobitewny stres. Utarczka ze skuńskimi myśliwcami, które wyroiły się niespodziewanie w przestrzeni pomiędzy Epsilon Eridani a jej najbliższą planetą, AEgirem, i obskoczyły jego krążownik, kosztowała go utratę wszystkich bezzałogowych szperaczy eskorty. Prawdę mówiąc, gdyby nie refleks inżynier Sniegowej, która w ostatniej chwili odpaliła napęd pulsacyjny, oraz brawura dowódcy eskorty, pułkownika Dresslera, prawdopodobnie z życiem pożegnaliby się wszyscy na okręcie. Dzięki tym dwojgu krążownik wyszedł ze starcia jedynie mocno pokiereszowany.

      – Chwileczkę… – Kulak jeszcze raz przebiegł wzrokiem tekst depeszy. – Ci geniusze przysłali zaszyfrowaną! – jęknął. Z wnęki pod blatem konsoli wyjął plik pożółkłych ze starości tablic deskrypcyjnych.

      – Jakie kodowanie? – zapytała ze swojego stanowiska Sniegowa. Podniosła się z miejsca i kołysząc biodrami, podeszła do kartkującego archaiczną książkę szyfrów łącznościowca.

      – A skąd niby mam wiedzieć?! – warknął z irytacją kapral. – Same zera i jedynki. Pierwszy raz coś takiego widzę na żywo!

      – Żartuje pan? – zdumiała się. – Przecież to zapis binarny, na litość boską! Czego oni was uczą na tych kursach? Proszę to przesłać na mój terminal. – Ignorując pełne ekspresji mamrotanie zawstydzonego mężczyzny, szybkim krokiem wróciła na swoje stanowisko.

      – Uwaga, młoty za chwilę osiągną cel! – zakomunikował Moss.

      Lupos natychmiast przeniósł wzrok na główny ekran.

      Do okrętu Skunów zbliżały się w szybkim tempie trzy roje punkcików. Jedno ze skupisk było tuż przy molochu.

      – Wielokrotne trafienie – zameldował porucznik zupełnie niepotrzebnie, bo wszyscy doskonale widzieli znikające jeden po drugim symbole pocisków kinetycznych.

      – Albo i nie – mruknął pod nosem Lupos. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w ekran. Z doświadczenia wiedział, że młoty są naprawdę skuteczne tylko wobec mniejszych, słabiej opancerzonych lub wcześniej uszkodzonych w boju spotkaniowym jednostek, czyli takich, które nie miały szans ani ich zestrzelić, ani też uciec przed szarżującymi bezzałogowcami.

      Ogromne, wydrążone w środku bryły kamienia, bo tym w istocie były okręty wojenne Skunów, wyposażone dodatkowo w potężne systemy defensywne, młoty mogły jedynie spowolnić.

      – Druga formacja w celu! – znowu zameldował porucznik. – Oumuamua przyspieszył. Trzy tysięczne świetlnej. Trzecia formacja… chybiła – dodał po chwili.

      Na mostku rozległ się chóralny jęk zawodu. Lupos jeszcze głębiej zapadł się w fotel.

      – Wystrychnęli nas na dudka – stwierdził ponuro. – Te myśliwce, które nas zaatakowały, miały za zadanie odciągnąć nasze siły jak najdalej od sektora, wykrwawić, żeby ten gigant mógł spokojnie przeorać nasze pozycje… – Zrezygnowanym gestem musnął jeden z przycisków, wyłączając tym samym terminal, po czym obrócił się z fotelem w stronę Sniegowej.

      – Rozkodowałam wiadomość – poinformowała inżynier. – Standardowy komunikat, nadany na wszystkich pasmach. Wykryli wroga i proszą o wsparcie.

      – Naprawdę nie mamy tam żadnych sił? – Komandor spojrzał na Mossa błagalnie, jakby spodziewał się, że ten wyciągnie nagle jakiegoś ukrytego w rękawie asa i oznajmi z tą charakterystyczną dla siebie nutką pyszałkowatości, że jednak coś jest.

      – Tylko automaty, żadnych załogowców – odparł oficer ze smutkiem.

      – Kurwa mać! Jak długo potrwa naprawa uszkodzeń?

      – Za długo, panie komandorze – odrzekł ponuro Moss. – Montaż podzespołów nadajnika potrwa co najmniej cztery godziny, drugie tyle zajmie kalibracja systemu. No i musimy zaczekać na nowy deflektor. Dwie doby minimum, a i to pod warunkiem, że tutejsza biurokracja nie opóźni terminów dostaw.

      – Komandorze, napisali, że na Habitatach Szóstym, Czwartym oraz Jedenastym przebywają aktualnie jedynie służby techniczne! Właśnie rozpoczął się sezon rehabilitacyjny! – wykrzyknęła z radością Sniegowa. – Populacje są już w enklawach, na planecie! – Uradowana, zaklaskała w dłonie jak mała dziewczynka.

      Poorane zmarszczkami oblicze komandora wygładziło się, na wąskich ustach zaigrał uśmiech. Lubił tę dziewczynę, jej entuzjazm, ale przede wszystkim cenił niezwykły profesjonalizm.

      – Doskonale – powiedział, wstając. – Monitorujcie to draństwo – zwrócił się do łącznościowców. – Zapisy zrzucajcie na serwery stacji. Prędzej czy później ktoś je odczyta.

      – Czy nadal mam wywoływać pułkownika? – spytał Kulak.

      – Tak, aż do skutku. Może pan ustawić pętlę. Gdy się odezwie, natychmiast proszę łączyć na mój komunikator. Poruczniku, pani inżynier, pójdziecie ze mną. – Lupos wskazał ręką na wyjście. – Musimy przedyskutować kilka spraw.

      2

      Habitat Czwarty

      Wysoka orbita AEgira

      – Kolizja. Personel techniczny proszony jest na stanowiska. Powtarzam: kolizja. Personel techniczny proszony jest na stanowiska.

      Monotonny, pozbawiony jakiejkolwiek intonacji głos zaszeleścił we wszystkich pomieszczeniach habitatu. Chwilę później zagłuszył go pulsujący jęk syren alarmowych. Światło lamp przeszło płynnie z kojącej żółci w drapieżną, krwistą czerwień.

      Drzemiący w wyściełanej pianką komorze medkomu Ian poruszył się niespokojnie, otworzył oczy i zdecydowanym gestem odsunął ramię iniektora. Urządzenie piknęło ostrzegawczo, dysze podawcze natychmiast znikły w gąbczastej otulinie zasobnika z roztworem regeneracyjnym.

      Zapachniało wanilią. Lubił tę woń, nieodmiennie wprawiała go w dobry nastrój. Uśmiechając się błogo, nabrał głęboko powietrza raz i drugi, aż zakręciło mu się w głowie. Powoli opuścił nogi na podłogę i ostrożnie wstał.

      Umieszczona na czubku automatu medycznego końcówka optyczna śledziła jego ruchy czarną jak smoła źrenicą obiektywu. Jej antyradiacyjna przesłona opuszczała się i podnosiła niczym ludzka powieka, połyskujące srebrem chwytaki czekały w pogotowiu, by wystrzelić w kierunku pacjenta i podtrzymać go, gdyby stracił równowagę.

      Na przegubie jednego z nich dostrzegł brunatną plamkę zaschłej krwi.

      – Kolizja. Personel techniczny… – przez jazgot alarmu przebił się komunikat.

      Ian westchnął ciężko, podszedł do ściany i kolejno dezaktywował głośniki – szczęściem dla niego właśnie w tym pomieszczeniu umieszczony był panel kontrolny dla całej sekcji medycznej.

      Po kilku próbach udało mu się wyregulować także oświetlenie do standardowej ciepłożółtej barwy.

      W salce znowu zrobiło się cicho i przytulnie. Na tyle przytulnie, że przez chwilę poczuł przemożną ochotę, by wślizgnąć się z powrotem do komory, СКАЧАТЬ