Faszyzm. Ostrzeżenie. Madeleine Albright

Чтение книги онлайн.

      ADOLF HITLER ZAPISAŁ SIĘ W HISTORII jako przywódca opętany obsesją wcielenia w życie swych wypaczonych koncepcji. Ich jakość miała charakter drugorzędny. Tam, gdzie inni mieli wątpliwości lub ustępowali w obliczu skrupułów moralnych, on bez wahania robił krok naprzód i nigdy nie poddawał się emocjom. Od samego początku swojej kariery politycznej genialnie potrafił odczytywać nastroje społeczne i odpowiednio do sytuacji modulować swój przekaz. Nie ukrywał tego przed doradcami. Uważał, że większość ludzi ma silną potrzebę, by w coś wierzyć, i nie stać ich intelektualnie na to, żeby samodzielnie zdefiniować obiekt swojej wiary. Sprytnie doszedł do wniosku, że należy zredukować przekaz do poziomu idei powszechnie zrozumiałej i jednocześnie znaleźć konkretnego wroga, obarczając go winą za wszelkie nieszczęścia. „Mamy tylko (…) dwa wyjścia – wyjaśniał. – Albo zwycięstwo rasy aryjskiej, albo jej eksterminacja i triumf Żydów”.

      Hitler instynktownie czuł, że jego rodacy potrzebowali przywódcy, który zrozumie ich gniew oraz ukoi lęki. W zamian oczekiwał aktywnego poparcia i wspólnej walki w słusznej sprawie. Ku radości wodza jego ogniste przemówienia spotykały się z falą oburzenia za granicą. Wierzył, że zwolennicy oczekiwali od niego postawy nieprzejednanej i pełnej pogardy wobec krytyków, którzy marzyli, aby go uciszyć. Wizja bohatera stojącego naprzeciw potężnej siły wroga to wizja porywająca tłumy. W ten sposób każdy przejaw prześladowania bezbronnych ofiar swojej polityki Hitler potrafił obrócić w akt samoobrony.

      Przeciętny wzrost, ciemne włosy i niepozorna postura, kompletnie nieprzystające do obrazu idealnego reprezentanta rasy aryjskiej, paradoksalnie mogły przysporzyć mu zwolenników. Malował swoją osobę jako typowego przedstawiciela narodu – człowieka pracy, weterana wojennego, bez konta bankowego, przychodów z inwestycji lub cennych nieruchomości. „Zwracam się do robotników – grzmiał z mównicy. – Ja nigdy was nie zdradzę. Jestem synem narodu. Całe życie poświęciłem, walcząc o wasze prawa”.

      Obywatel Rzeszy każdego dnia karmiony był solidną dawką propagandy zarówno w miejscu pracy, na zgromadzeniach publicznych, jak również w dynamicznie rozwijającym się nowym medium – radiu. Führer, jako pierwszy w historii dyktator, miał możliwość wygłaszać jednoczące naród kazania przed osiemdziesięciomilionową publicznością. Radio odgrywało rolę internetu lat trzydziestych, z tą jednak różnicą, że jako środek komunikacji jednokierunkowej łatwiej było je kontrolować. Nigdy wcześniej nie wymyślono tak potężnego narzędzia manipulowania opinią publiczną. W pewnym okresie najważniejsze przemówienia Hitlera zyskiwały rangę wydarzeń o zasięgu światowym. W szkołach dzieci czytały Biblię tamtych czasów – Mein Kampf. „Studiowaliśmy tę książkę jak Pismo Święte. Czciliśmy bóstwo nienawiści” – wspominał jeden z uczniów.

      Eksperci dyskutują dziś o rzetelności polityków. Hitler kłamał bezwstydnie. Kłamał o sobie, kłamał o wrogach narodu, udało mu się przekonać miliony kobiet i mężczyzn, że troszczy się o nich całym sercem, podczas gdy w istocie poświęciłby ich wszystkich w imię własnych idei. Morderczych ambicji, zadeklarowanego rasizmu oraz wysoce niemoralnych zachowań nie sposób było ukryć pod cienką maską. Pomimo to miliony Niemców pokochały Hitlera przede wszystkim za jego autentyzm. Z całego serca skandowali „Sieg Heil”, szczęśliwi w wierze, że wspólnie mogą budować lepszy świat.

      Nie tylko oni dali się uwieść. W roku 1935 Winston Churchill napisał:

      Hitler był na tyle inteligentny, by nie ingerować w obszar gospodarki. W pierwszych dwóch latach piastowania funkcji kanclerza dało się zauważyć delikatne symptomy końca Wielkiego Kryzysu, a poziom bezrobocia spadł o połowę. Powstały trzy miliony nowych miejsc pacy, przede wszystkim w przemyśle zbrojeniowym. Czas miał znaczenie kluczowe, ponieważ niemiecka armia była w rozsypce. Lotnictwo i marynarka praktycznie nie istniały, a wojsko wyposażone było w przestarzały sprzęt. Rzesza miała natomiast przywódcę. Jego celem było wywołanie konfliktu zbrojnego, do którego należało się solidnie przygotować. Podczas gdy Wielka Brytania i Francja z pewną ostrożnością inwestowały w przemysł zbrojeniowy – w nadziei, że konflikt jest możliwy do uniknięcia – Niemcy rozpętały zakrojoną na szeroką skalę kampanię półlegalnego СКАЧАТЬ