Miłość warta miliony. Diana Palmer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ przedstawił ci się? – Na ustach Calhouna pojawił się smutny uśmiech. – Pewnie nie. Cóż, właśnie miałaś przyjemność rozmawiać z J.D. Langleyem.

      ROZDZIAŁ TRZECI

      Dotrwała do końca dnia, robiąc dobrą minę do złej gry, nie chciała bowiem pokazywać, jak bardzo cierpi. Jeśli do tej pory miała cień nadziei, że nie jest obojętna Donavanowi, ten dzisiejszym zachowaniem brutalnie pozbawił ją wszelkich złudzeń. W sposób niepozostawiający żadnych wątpliwości dał jej do zrozumienia, że nie potrzebuje ani jej uczuć, ani pieniędzy.

      W dodatku nie uwierzył, że ona naprawdę musi pracować. To prawda, że poradziłaby sobie i bez tego, ale mógł przynajmniej udawać, że jej wierzy.

      Nie była zaskoczona, dowiadując się, że Donavan i J.D. Langley to jedna i ta sama osoba. Okazało się, że wszyscy zwracają się do niego, używając jego drugiego imienia.

      Wszyscy z wyjątkiem tych, z którymi prowadzi interesy. Opinia, jaką sobie wyrobił, była w pełni zasłużona. Fay doskonale rozumiała, dlaczego Ballengerowie nie znoszą jego wizyt w tuczarni.

      Żałowała, że okazał się człowiekiem tak wrogo nastawionym do świata. Zwłaszcza że kiedy go poznała, pojawiła się między nimi czułość, jakiej nigdy dotąd nie zaznała. Widocznie jednak te pozytywne uczucia były jednostronne, pomyślała z goryczą.

      Leżąc tej nocy w łóżku, tłumaczyła sobie, że musi skończyć z rozpamiętywaniem tej historii, gdyż czekają ją realne problemy, które powinna jakoś rozwiązać. Ma ich tak wiele, że naprawdę nie musi dopisywać do tej listy kontaktów z niesympatycznym panem Langleyem.

      Najwyraźniej jednak los się na nią uwziął. Kiedy nazajutrz weszła w porze lunchu do nowo otwartej kafeterii, stanęła oko w oko z Donavanem. Usiadła przy wolnym stoliku, a on obrzucił ją piorunującym spojrzeniem. Skończył już posiłek i teraz popijał kawę.

      Przesunęła krzesło, by nie patrzeć na niego, i drżącymi dłońmi zdjęła talerz z tacy.

      – Powiedziałem ci wczoraj – odezwał się, stając za jej plecami – że nie życzę sobie, żebyś za mną łaziła. Nie słyszałaś, co do ciebie mówiłem?

      Ostry ton jego głosu był jak smagnięcie batem. Na dodatek mężczyzna mówił głośno, więc natychmiast wzbudził niezdrową sensację wśród siedzących przy sąsiednich stolikach. Fay zaczerwieniła się ze wstydu, uniosła jednak głowę i z niejaką obawą spojrzała w jego lśniące od gniewu oczy.

      Nie miałam pojęcia, że tu jesteś… – powiedziała niepewnie.

      – Naprawdę? – spytał z przekąsem. – Nie widziałaś mojego samochodu na ulicy? Daj sobie spokój, nowicjuszko. Nie znoszę znudzonych bogatych panienek, więc przestań deptać mi po piętach. Zrozumiałaś?

      Obrócił się i wyszedł z lokalu, ona zaś została sama ze swoim upokorzeniem. Czuła się tak podle, że przeszła jej ochota na jedzenie, więc czym prędzej wróciła do pracy.

      Łażę za nim, dobre sobie, mruczała pod nosem, wpisując dane do komputera. Nawet nie wiedziała, jakim samochodem jeździ ten gbur. Zapomniał, że tamtego wieczoru wiózł ją rozklekotanym pikapem? Może myślał, że widziała jego samochód, kiedy był ostatnio w tuczarni.

      I tu się pomylił. W każdym razie im częściej ma z nim do czynienia, tym mniej wydaje jej się sympatyczny. I wcale go nie śledzi! Zrobi wszystko, żeby go więcej nie spotkać. Ma to u niej jak w banku!

      Następnego dnia koło południa do biura zajrzała Abby. Przyniosła zaproszenie na bal.

      – Calhoun i ja wybieramy się dzisiaj na imprezę charytatywną. Zdaję sobie sprawę, że dowiadujesz się o tym w ostatniej chwili, ale może z nami pójdziesz?

      – Myślisz, że wuj Henry też tam będzie?

      – Nie sądzę. Daj się namówić. Od dwóch dni snujesz się z nieszczęśliwą miną, przyda ci się jakaś odmiana. Możesz jechać razem z nami. Poza tym chcę przedstawić ci bardzo miłego młodego człowieka. Jest wolny, przystojny i na tyle zamożny, że nie będzie miał kompleksów na punkcie twojego majątku.

      – Hm, czy to pan Langley…?

      – Słyszałam o incydencie w kafeterii. – Abby skrzywiła się z niesmakiem. – J.D. nie uczestniczy w balach dobroczynnych, więc nie bój się, że znowu się na niego natkniesz.

      – Całe szczęście. Kiedy go poznałam, był dla mnie bardzo miły, ale teraz traktuje mnie okropnie. Chciałam mu tylko podziękować, a on myśli, że zastawiam na niego sidła. – Wzruszyła ramionami. – W życiu nie polowałam na żadnego faceta!

      – Nie jesteś w jego typie – rzekła Abby łagodnie. – Twoje miliony skutecznie go odstraszają, nie mówiąc już o młodym wieku. J.D. jest po trzydziestce, a o ile mi wiadomo, nie lubi bardzo młodych kobiet.

      – A on w ogóle lubi kobiety? Mnie na pewno nie. Ja naprawdę nie próbowałam go poderwać!

      – Nie myśl już o tym, nie warto.

      – Jesteś pewna, że nie będzie go na tym balu?

      – Jestem pewna – odparła Abby z przekonaniem.

      Prorocze słowa. Abby i Calhoun podjechali o umówionej porze pod jej dom i zabrali ją do eleganckiej rezydencji Whitmanów, gdzie odbywał się bal.

      Fay włożyła na tę okazję długą jedwabną suknię z jednym odkrytym ramieniem i upięła włosy w stylowy kok. W tej białej kreacji wyglądała młodzieńczo, delikatnie i… bardzo zamożnie.

      Przywitawszy się z gospodarzami, zostawiła Ballengerów, którzy zatrzymali się, by porozmawiać ze znajomymi, i poszła w stronę bufetu. Po drodze niechcący kogoś potrąciła, odwróciła się więc, by go przeprosić.

      – To znowu ty? – syknął nieprzychylnie J.D. Langley. – Masz w głowie jakiś radar czy co?

      Fay nie odezwała się do niego słowem. Z godnością ruszyła w stronę Abby i Calhouna. Serce biło jej jak oszalałe.

      Abby również dostrzegła J.D. w tłumie zaproszonych.

      – Wybacz, ale naprawdę nie sądziłam, że on tu będzie – szepnęła roztrzęsionej Fay. – Przysięgam. A teraz uspokój się i trzymaj blisko nas. On nie będzie cię niepokoił. Chodź, przedstawię ci Barta. Zaręczam, że to rozwiąże twoje problemy. Tak mi przykro, Fay.

      – To nie twoja wina. Widocznie taki już jest mój los – odparła opanowanym głosem, mimo że na jej twarzy ciągle malował się smutek.

      – Bezczelny typ! – mruknęła Abby, rzucając wymowne spojrzenie pod adresem wysokiego mężczyzny w smokingu. – Gdyby J.D. nie był taki potwornie zarozumiały, nie miałabyś tych problemów. O, jest Bart! – Rozpromieniła się, ciągnąc Fay za sobą. – Bart!

      Słysząc swoje imię, szczupły, wyglądający na znudzonego blondyn o wesołych niebieskich oczach СКАЧАТЬ