Patria. Fernando Aramburu

Чтение книги онлайн.

      Rodzina nr 2

      Joxian: głowa rodziny, pracownik fizyczny w odlewni.

      Miren: żona Joxiana, gospodyni domowa.

      Joxe Mari: najstarszy syn Joxiana i Miren, bojownik ETA.

      Arantxa: córka Joxiana i Miren, sparaliżowana w wyniku udaru mózgu, pozostaje pod opieką rodziców, matka Endiki i Ainhoi, rozwódka.

      Gorka: młodszy syn Joxiana i Miren, pisarz, dziennikarz radiowy, mieszka z mężem Ramuntxo w Bilbao.

      1

      Odgłos kroków na parkiecie

      Idzie, biedaczka, zrujnować sobie z nim życie. Niczym fala, która płynie w stronę skały, żeby się na niej rozbić. Trochę piany i do widzenia. Nawet się nie pofatygował, żeby otworzyć przed nią drzwi. Okręcił ją sobie wokół palca, całkiem zdominował.

      I po co jej te buty na obcasie i pomalowane na czerwono usta? Przecież ma czterdzieści pięć lat. Z twoją klasą, pozycją i wykształceniem, dlaczego zachowujesz się jak nastolatka, dziecko? Gdyby aita1 żył…

      Nerea, wsiadając do auta, spojrzała w stronę okna na trzecim piętrze. Domyśliła się, że matka obserwuje ją zza firanki, jak to ma w zwyczaju. I nie myliła się: Bittori – chociaż niewidoczna z ulicy – patrzyła na córkę ze smutkiem, marszcząc czoło i mamrocząc do siebie: idzie, biedaczka, kobieta trofeum tego zarozumialca, któremu nigdy nie przeszło przez myśl, żeby kogokolwiek uszczęśliwić. Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że tylko bardzo zdesperowana żona próbowałaby uwodzić własnego męża po dwunastu latach małżeństwa? W sumie to nawet dobrze, że nie mają dzieci.

      Nerea pomachała ręką na pożegnanie, po czym wsiadła do taksówki. Jej matka, ukryta za firanką, odwróciła wzrok. Za dachami miasta rozciągał się pas morza, widać było latarnię na wyspie Świętej Klary, a w oddali delikatne chmury. Pogodynka w telewizji zapowiedziała słoneczny dzień. Ach, starzeję się, pomyślała Bittori, wyglądając ponownie na ulicę, lecz taksówka już odjechała.

      Kobieta zadumała się i ze wzrokiem znów utkwionym w błękitnej linii horyzontu, zaczęła przywoływać w pamięci odległe sceny ze ślubu swojej córki. Oczami wyobraźni ujrzała Nereę w białej sukni, z bukietem kwiatów i bijącą od niej łuną szczęścia. Przypomniała sobie, że kiedy patrzyła, jak jej córka wychodzi z katedry pod wezwaniem Dobrego Pasterza tak zgrabna, tak uśmiechnięta, tak piękna, ogarnęło ją złe przeczucie. Po powrocie z wesela, sama w mieszkaniu, najchętniej usiadłaby przed zdjęciem Txata i podzieliła się z nim swoimi obawami, ale bolała ją głowa, a poza tym jej mąż w kwestiach dotyczących rodziny – a szczególnie ich córki – zwykł być przewrażliwiony. Łatwo się wzruszał, i chociaż zmarli na zdjęciach nie płaczą, z nim nigdy nie było nic wiadomo. Z tobą nigdy nic nie wiadomo.

      Te wysokie obcasy miały na celu wzbudzić u Quiquego apetyt – niekoniecznie ten, który można zaspokoić jedzeniem. Stuk, stuk, stuk, Bittori usłyszała ich odgłos na parkiecie. Jeszcze narobi mi dziur. Dla świętego spokoju nie zwróciła córce uwagi. Przecież i tak niedługo sobie pójdą. Przyjechali się pożegnać. A jemu już o dziewiątej rano śmierdziało z ust whisky czy jakimś innym alkoholem, którym handluje.

      – Jesteś pewna, że dasz sobie radę sama, mamo?

      – Dlaczego nie chcecie jechać na lotnisko autobusem? Za taksówkę do Bilbao zapłacicie kupę pieniędzy.

      – Nie martw się o to – odpowiedział Quique.

      Wytłumaczył się ciężkimi walizkami, niewygodą i pośpiechem.

      – Przecież macie jeszcze dużo czasu, prawda?

      – Nie upieraj się. Pojedziemy taksówką. Tak będzie lepiej.

      Quique zaczął się niecierpliwić.

      – To СКАЧАТЬ