Kryqëzimi Me Nibirun. Danilo Clementoni
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Kryqëzimi Me Nibirun - Danilo Clementoni страница 4

Название: Kryqëzimi Me Nibirun

Автор: Danilo Clementoni

Издательство: Tektime S.r.l.s.

Жанр: Научная фантастика

Серия:

isbn: 9788873042549

isbn:

СКАЧАТЬ hap në drejtim të pamjes tredimensionale të paraqitur në qendër të kabinës se komandimit. Me një lëvizje të shpejtë të dorës së djathtë shfaqi një si tip objekti në formë petulle në ngjyrë argjendi. E shtypi me gishtin tregues dhe e zhvendosi deri sa e çoi pikërisht midis Tokës dhe Kodonit, pastaj tha «Kjo mund të ishte zgjidhja.»

      Në tendën e laboratorit, të dy beduinët e maskuar që kishin tentuar t’u grabisnin dy alienëve “lëndën e çmuar” në anijen e tyre bijë, kishin përfunduar me gojë të mbyllur me shtupë dhe duar të lidhura shumë fort pas një fuçie të madhe plot me karburant. Ishin ulur në tokë, me shpatullat mbështetur tek fuçia e rëndë metalike dhe të sistemuar në mënyrë që të rrinin përballë njëri tjetrit. Jashtë tendës, një ndihmës i profesoreshës ishte vënë në roje dhe, herë pas here, zgjaste kokën brenda për të kontrolluar situatën.

      Ai më i holli prej të dyve që, si pasojë e goditjes në krah që i dha koloneli, kishte me siguri ca brinjë të thyera, pavarësisht dhimbjes që nuk po e linte të merrte frymë, nuk kishte reshtur as edhe një çast së vështruari rreth e rrotull në kërkim të ndonjë gjëje që mund t’ia vlente për t’u liruar.

      Nga një vrimë e vogël në faqen e murit, drita e diellit të mbasdites depërtonte me drojë në brendësi të tendës, duke vizatuar në ajrin e nxehtë dhe plot pluhur një rreze të hollë të shndritshme. Ajo lloj shpate prej drite pikturonte në tokë një elips të vogël të bardhë i cili, shumë ngadalë, lëvizte në drejtim të dy të burgosurve. Tipi i hollë po ndiqte gati i hipnotizuar lëvizjen e ngadaltë të asaj njolle të qartë të çelët, kur një llambë e papritur prej drite e riktheu në realitet. Gjysëm e groposur në rërë, afro një metër prej tij, diçka metalike pasqyroi dritën e diellit pikërisht në drejtim të syrit të tij të djathtë. Lëvizi lehtë kokën dhe u përpoq të kuptonte se çfarë ishte, por pa arritur. Provoi pastaj të zgjaste një këmbë nga ai drejtim, por një sëmbim i fortë në krah i kujtoi dhimbjen në brinjë dhe kështu që vendosi të hiqte dorë. Mendoi se me shumë gjasa nuk do ta arrinte dhe, duke u përpjekur të fliste nga poshtë shtupës, pëshpëriti «Ej, je gjallë akoma?»

      Shoku trashaluq natyrisht që nuk ishte më mirë se ai. Pas fluturimit që kishte bërë si pasojë e Petrit, mbi gjurin e djathtë i kishte dalë një hematomë e madhe, në ballë kishte një goxha xhungë, shpatulla e djathtë i kishte marrë një grushtim të keq dhe kyçi i djathtë i ishte enjtur si një tollumbac.

      Â«Besoj se po» iu përgjigj me një fije zëri, duke folur mbyturazi edhe ai poshtë shtupës.

      Â«Shyqyr. Ka ca si shumë që po të thërras. Po filloja të bëhesha merak.»

      Â«Duhet të më ketë rënë të fikët. Koka po më çahej në dysh.»

      Â«Duhet medoemos t’ia mbathim që këtej pa rënë në sy» i tha me vendosmëri ai i holli.

      Â«Po ti si je? Ke ndonjë gjë të thyer?»

      Â«Kam frikë se më është thyer ndonjë brinjë por mund t’ia dal mbanë.»

      Â«Ã‡farë bëmë që u zumë kaq në befasi?»

      Â«Lëre fare tani, ajo që ndodhi, ndodhi. Më mirë të përpiqemi që të lirohemi. Shiko nga e majta jote, aty ku arrin ajo rrezja e diellit.»

      Â«Nuk po shoh asgjë» ia ktheu trashaluqi.

      Â«Ka diçka gjysëm të groposur. Duket si një objekt metalik. Shih nëse mund ta arrish me këmbë.»

      Zhurma e papritur e zinxhirit të tendës që po hapej, e ndërpreu aksionin. Ndihmësi roje zgjati kokën brenda. Trashaluqi bëri gjoja sikur i kishte rënë të fikët ndërsa tjetri qëndroi krejt i palëvizur. Burri i hodhi një sy të dyve, kontrolloi i hutuar të gjitha pajisjet e shpërndara brenda pastaj, me një pamje të kënaqur, u kthye dhe mbylli sërish hyrjen e tendës.

      Të dy ata qëndruan të palëvizur dhe për pak, pastaj qe ai më i shëndoshi që foli i pari «Ka mbetur edhe pak.»

      Â«E pe pra? E arrin dot?»

      Â«Po, tani po. Prit, po e provoj.»

      Beduini i maskuar trupmadh nisi të tundte trupin duke u munduar të lironte paksa litarët me të cilët ishte lidhur, pastaj filloi të shtrinte sa të mundte këmbën e majtë në drejtim të objektit. Po e arrinte ndërkaq. Me çizmen filloi të gërmonte derisa ia doli të zbulonte një pjesë.

      Â«Më duket si një mistri për gërmim.»

      Â«Duhet të jetë një Trowel Marshalltown. Është pajisja e preferuar e arkeologëve për të gërmuar tokën në kërkim të rrënojave antike. Ia del dot ta marrësh?»

      Â«Nuk e arrij dot.»

      Â«Nëse do të pushoje së ngrëni si i babëzitur gjithë ato shpifësira ndoshta do të mundje edhe të lëvizje më mirë, ti që nuk je gjë tjetër veçse një trashaluq i shëmtuar. »

      Â«Po tani ç’hyn këtu fiziku im i fuqishëm?»

      Â«Luaj vendit “fizik i fuqishëm”, shiko që të marrësh atë mistri përndryshe do ta gjejnë në burg mënyrën për të të dobësuar.»

      Trashaluqit iu shfaqën papritur para syve imazhet e manjakëve pa shije dhe pa erë. Ajo pamje e tmerrshme e bëri të nxirrte jashtë një forcë që nuk e mendonte se e kishte pasur ndonjëherë brenda vetes. Një sëmbim i filloi nga shpatulla që i dhimbte dhe i vajti gjer tek truri, po nuk u dorëzua. Me një përpjekje të vendosur në grahmë të fundit arriti që të çonte çizmen drejt e tek mistria dhe, duke përthyer shpejt këmbën, e hodhi drejt vetes.

      Â«Ia dola» thirri nga poshtë shtypës.

      Â«Po do e mbyllësh gojën, idiot i shëmtuar? Po ç’ke që sokëllin? Mos do që të hyjnë ata dy të xhindosurit dhe të na dëndin prapë me shpulla?»

      Â«Më fal» iu përgjigj me zë të ulët i shëndoshi. «Por ia dola që ta marr.»

СКАЧАТЬ