Gevaarlijke Dingen. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en laten we eens kijken hoe ver je komt tegen iets waarvan je geen idee hebt hoe je het moet doden.” Steven glimlachte boos naar haar, “je weet dat de films niets anders zijn dan een fabeltje.”

      â€œIk denk dat jij het wel zal weten!” Schreeuwde Jewel terug en deed een paar stappen naar voren. Waarom probeerde hij haar nog te redden? Snapte hij niet dat hij door haar vermoord zou worden?

      Steven sloot zijn ogen en keek weg. "Ja, ik zal het wel weten… toch?" Hij spotte en keek toen Jewel probeerde hem voorbij te schieten. In paniek ving Steven haar rond de taille en trok haar dichterbij, "Verdomme, wacht!" Gaf hij toe.

      Jewel begon tegen hem te kronkelen, dus trok hij haar steviger tegen zich aan. "Als je hem in de val wil lokken, dan is dat prima, maar je kunt het niet alleen. Laat ons je helpen."

      Jewel duwde tegen zijn borst en leunde achterover zodat ze naar hem kon kijken. "Waarom? Dus zodat je ook aan een kruis kunt worden opgehangen?” Ze wilde schreeuwen toen het visioen zich een weg naar haar geest baande. "Ik wil niet dat dit gebeurt."

      Ze wist niet precies wat ze voor Steven voelde, maar de gedachte dat hij zo aan zijn einde zou komen, gaf haar het gevoel dat ze in haar borst was gestoken. "Als je me nu laat gaan, dan heeft hij geen reden om achter je aan te komen." Ze greep de voorkant van zijn shirt in haar kleine handjes. "Je zult veilig zijn… en leven."

      â€œHij komt toch achter me aan,' bracht Steven haar op de hoogte en ging vervolgens met zijn vinger langs het paringsteken dat hij haar had gegeven. Hij glimlachte zacht toen hij haar voelde huiveren bij zijn aanraking. "Zoals ik al zei, dit is het echte leven. Als je naar hem teruggaat en hij ziet dat paringsteken, zal hij achter mij aan komen, ongeacht wat je zegt of doet.”

      Jewel leunde tegen de stevige warme borst die hij bood en sloot haar ogen. Ze voelde haar woede vervagen in de veiligheid van zijn armen en wilde stampen van frustratie. De droefheid van het verlies van haar vader begon weer naar boven te komen, maar ze wilde niet huilen.

      Steven wikkelde Jewel in een geruststellende knuffel. Hij kon haar niet de schuld geven van de manier waarop ze acteerde. Als Anthony net zijn vader had vermoord, zou geen enkele kracht in deze wereld of de volgende hem kunnen tegenhouden.

      "Kijk, wat denk je hiervan?" Vroeg hij een beetje achterover leunend en haar gezicht naar de zijne kantelend. "We hebben een vergadering in de ochtend en iedereen zal er zijn. We zullen je helpen iets beters te bedenken dan alleen jezelf aan hem over te geven. Hoe dan ook, bij ons zul je een leger naast je hebben. Zonder ons zul je geconfronteerd worden met een leger weerwolven en wat je ook doet… Anthony zal je hebben.” Hij streelde haar wang terwijl hij haar aankeek, “en ik wil niet dat Anthony jou krijgt.”

      Jewel liet haar hoofd tegen Stevens borst zakken en haalde diep adem. Hij had gelijk. Ze wilde niet in de buurt van dat monster zijn na wat hij had gedaan. Ze drukte haar oor tegen Stevens borst en luisterde naar zijn krachtige en gestage hartslag. Hoe vaak had hij haar gered van vampiers, van Anthony en nu van haar dwaze zelf?

      â€œWil je me vanavond vasthouden?” Fluisterde Jewel, wetend dat als hij haar losliet, zou de gruwel van de laatste paar uur terugkomen om haar te achtervolgen. Ze keek naar hem op en hield zijn blik vast met die van haar. Haar lippen weken uiteen door een gevoel van warmte door het midden van haar lichaam.

      Hoe kon hij haar woede kalmeren en haar het gevoel geven dat ze op hetzelfde moment in brand stond? Ze keek snel weg en wilde niet dat hij haar verwarring las.

      Steven antwoorde niet en tilde haar op, schopte de deur met zijn voet dicht en liep terug door de kamer en zette haar op de rand van het bed. Ze trok haar schoenen uit, hij trok snel de zijne uit en ging met haar mee. Hij hoorde de snelle ademhaling van Jewel toen hij haar tegen zich aan trok, zodat hij zijn lichaam tegen de hare kon leggen. Het zou nog steeds tijd kosten… maar hij zou verdoemd zijn als hij Jewel zo gemakkelijk liet gaan.

Hoofdstuk 3

      Kriss ging het appartement binnen dat hij met Tabatha deelde en sloot de deur achter zich. Hij had hoog en laag naar Dean gezocht en geen spoor van hem of de demon gevonden waar hij achteraan zat.

      Eén ding over hun soort, als ze zich wilden verbergen, wisten ze hoe ze moesten verdwijnen en geen sporen nalaten van waar ze waren. Hij had de demon overal kunnen voelen, hoewel hij die nooit had gezien. Pas toen het bevrijd was, besefte hij dat hij altijd zijn aanwezigheid had kunnen voelen. Hij kon nog steeds de boosaardige intentie van die duistere persoonlijkheid voelen, zelfs in zijn huis… het maakte zijn maag van streek.

      Toen hij door het donkere appartement liep, liep Kriss terug naar de slaapkamer van Tabatha en glimlachte naar het onschuldige gezicht dat in bed lag te slapen. Ze was opgekruld als een kitten rond haar favoriete knuffelbeest… een Yorkie hond met zijn tong naar buiten stekend. Het knuffeldier was het enige overblijfsel uit haar jeugd dat was overgebleven. Een paar jaar geleden was ze ingestort en had hem het verhaal van Scrappy verteld en hoe de hond was verdwenen toen ze de laatste keer met haar ouders op vakantie was.

      Kriss zuchtte en ging naast haar in bed liggen, krullend om haar heen als een veiligheidsdeken. Nauwelijks had hij dat gedaan, Tabatha nestelde zich tegen hem aan.

      "Heb je Dean gevonden?" Vroeg ze zachtjes.

      *****

      Kane was erin geslaagd weg te glippen; blij dat Warren lang genoeg op Michael had gelet om dat te doen. Wat Michael en Dean ook hadden gedaan om vast te stellen wat Misery met hem had gedaan, had hem een grote adrenalinestoten gegeven. Hij was nu nijdig en hij zou het niet kunnen afmaken door in Warren's kantoor te blijven zitten en terug te denken aan de zielzuigende demon die hem ongetwijfeld nog een paar keer in zijn nachtmerries zou achtervolgen.

      Hij keek op naar de overweldigende duisternis in de lucht en wist dat de eerste strepen van de dageraad niet ver weg waren. Omdat hij weg wilde uit het hart van de stad, bewoog hij zich zo snel door de straten dat als iemand hem had gezien, ze hem niet tussen hen zouden hebben opgemerkt. De keerzijde daarvan was dat hij nu mijlen verwijderd was van Michaels huis.

      Hij wilde Scrappy zien en met de hond op de bank kruipen met een lekkere fles wijn, een bak popcorn van een bizarre maat en… een rampenfilm? Kane schudde zijn hoofd… waar dacht hij in vredesnaam aan? Scrappy zou hoogstwaarschijnlijk de film kiezen, wat op dit moment wel of niet slecht zou kunnen zijn. Ze hielden allebei van de films waar de dieren konden praten.

      Kane vertraagde en nam zijn omgeving in hem op toen hij zich realiseerde dat iets hem in deze richting had getrokken. Eerst dacht hij dat het Misery was die hem hier naartoe had getrokken. Hij schudde opnieuw zijn hoofd en gooide het idee weg toen het beeld van Tabatha in de kerk door zijn hoofd flitste. Hij voelde haar aanwezigheid en Kane vergat voor het eerst deze nacht de monsters die onder het bed rondhingen en in de kast rondhuppelden.

      Tabatha was zijn soulmate en nu hij haar bloed had ingenomen, versterkte het alleen de connectie. De enige reden dat hij het vorige week niet gemerkt had, was omdat de gevallen… Kriss… haar zo ver weg van hem had meegenomen, smerige klootzak. Hij begon zich af te vragen of hij leed aan verlatingsangst.

      Hij liep door dit deel van de stad en kwam binnen enkele minuten bij haar thuis. Hij landde stil op het dak van het huis van een buurman en ging zitten om haar door het slaapkamerraam te bekijken. Zijn scherpe gezichtsvermogen nam toe en hij zag hoe haar haar over het kussen viel en hoe haar lippen een beetje scheidden terwijl ze diep ademhaalde. Hij had nog nooit zo'n gemoedsrust gekend als hij nu deed… alleen maar kijkend naar haar slapend.

      Kane СКАЧАТЬ