Gevaarlijke Dingen. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ging op haar bank zitten. "Vertel!"

      "Jacob en ik hingen maar wat rond, het was een saaie nacht en de telefoon ging. Ik pakte op en deze man had het erover dat hij een jaguar had gezien die achter een poema aanzat door het centrum met een mobiele telefoon vastgebonden aan een van zijn benen.”

      Tabatha kon het niet helpen en begon te lachen. Als ze een paar weken geleden in Jasons schoenen had gestaan, zou ze hetzelfde hebben gedacht. "Oh verdomme," riep ze uit.

      â€œVertel mij wat,” zei Jason grinnikend. "Jacob en ik wedden erop hoeveel sms-berichten er binnenkomen als ze het beest gevonden hebben.”

      "Weet je zeker dat je geen specialiteiten van Kat drinkt?" Vroeg ze lachend.

      "Ik drink niet op het werk!" Riep Jason uit en Tabatha hoorde het lachen van Jacob op de achtergrond. "Dus wanneer ga je weer aan het werk?"

      Tabatha haalde haar schouders op, “ik weet het nog niet. Ik heb nog een paar dagen nodig en ik heb de vakantiedagen nog over.”

      "Dat is cool, we missen je wel. Het is gewoon niet hetzelfde zonder een mooi gezicht te hebben om de plaats op te vrolijken. Alles wat ik nu heb is Jacob, en hij is niet veel om naar te kijken.”

      â€œIk heb jullie ook gemist,” zei Tabatha en ze meende het. "We zullen de komende dagen bij elkaar komen."

      Jason was even stil en Tabatha wist instinctief wat er zou komen. "Hoe is het met Envy?"

      "Gaat met haar ook goed. Net als ik had ze nog maar een paar dagen nodig.” Ze beet op haar onderlip toen er een paar seconden stilte was.

      "Is het waar?" Vroeg Jason.

      "Is wat waar?" Vroeg Tabatha alsof ze niet wist waar hij het over had.

      "Is Envy echt met Devon Santos aan het daten?" Jason's knokkels werden wit toen hij de telefoon een beetje vaster greep.

      Tabatha zuchtte, ze wist dat dit Jason heel erg zou kwetsen, maar tot op zekere hoogte was het gedeeltelijk zijn eigen schuld. Iemand die zo schattig is, zou nooit zo moeten hangen aan een meisje die hem als een beste vriend en broer beschouwde.

      "Ja, het is waar." Zei Tabatha zachtjes. “Ik weet dat ze niet van plan was je pijn te doen. Ze houdt wel van je… dat weet je.”

      Jason ademde zachtjes en Tabatha had medelijden met hem. Hij had al zo lang achter Envy aangejaagd alsof ze het enige meisje was dat hij ooit had gezien. Nu was ze buiten zijn bereik, maar Tabatha wilde hem het niet vertellen. Dat was de taak van Envy.

      "Ik weet dat ze dat niet deed," zei Jason na een minuut. "Ik denk dat ik een idee had moeten krijgen toen ze niet eens merkte dat ik met haar flirtte."

      â€œZe zag het wel, Jason,” zei Tabatha. “Ze dacht dat het de vriendschap zou onder druk zetten.”

      Jason mopelde: "Ja, ik denk dat het waarschijnlijk zou zijn gebeurd, maar je kunt een man niet de schuld geven van dromen, toch?"

      â€œIk kan je veel dingen kwalijk nemen,” hoorde Tabatha Jacob op de achtergrond zeggen.

      â€œJij moet je mond houden,” gromde Jason speels en Tabatha hoorde hoe hij de poten van de stoel in hun juiste positie zette. "Tabatha, ik bel je later. Het kind hier heeft besloten om papieren proppen naar me toe te gooien.”

      Tabatha giechelde en knikte met haar hoofd: "Goed, ik spreek je later wel."

      Ze legde de hoorn op de haak en bleef even zitten voordat ze de telefoon weer op de oplader zette. Toen ze in het appartement rondkeek, leek het nu niet meer zo eenzaam. Jason zou haar vriendschap nu meer dan ooit nodig hebben en door zijn behoefte aan hulp voelde ze zich stabieler.

      Ze ging rechtop staan en strekte haar armen over haar hoofd en liep door de gang naar haar kamer. Ze kleedde zich uit en glipte in een jongensbroek en een tanktop voordat ze in de koele, vertrouwde zachtheid van haar bed zakte.

      Deze keer probeerde ze de scène niet te stoppen in haar hoofd terwijl ze in slaap viel. Ze moest het tenslotte ontcijferen en het zou niet verdwijnen voordat ze het deed… dus waarom vechten? Ze zakte weg in de duisternis van de slaap en staarde nog steeds door de kerk naar Kane's ogen.

      *****

      Jewel liep door de grote slaapkamer van Steven. Haar armen waren gekruist over haar borst en ze beet op haar nagels, iets wat ze sinds haar kindertijd niet had gedaan.

      â€œDit is mijn schuld,” zei ze zachtjes terwijl ze probeerde het beeld van haar gekruisigde vader weg te knipperen boven het altaar van dezelfde kerk die hij het grootste deel van zijn leven had bezocht. Hoe vaak had hij daar beneden gebeden waar hij was gestorven? Ze had geweten dat Anthony in de war was, maar dit was sadistisch.

      Steven zag hoe de vrouw heen en weer liep en zelfs haar lippen geluidloos kon zien bewegen terwijl ze in haar hoofd schoot. Hij stak een hand uit en legde die zachtjes op haar arm in een poging haar te kalmeren. “Jewel, niets van dit alles is jouw schuld.”

      Ze kneep haar ogen samen, keek naar zijn hand en keek hem vervolgens aan. "Je hebt gedeeltelijk gelijk. Het is net zo goed jouw schuld als die van mij. En nu dat vader dood is, hoef ik niet meer met Anthony te trouwen en hoef ik absoluut niet met je getrouwd te blijven.”

      Jewel wendde zich van hem af, zodat hij zijn hand zou loslaten. Het laatste wat ze nu nodig had, was om haar zonden kwijt te raken… ze was schuldig als de hel. Ze had Anthony de spijkers gegeven om haar eigen vader te kruisigen.

      Steven wilde het niet toegeven, maar haar woorden staken hem diep. Hij reageerde op de enige manier waarop hij wist, ze wilde op dit moment duidelijk geen woorden van aanmoediging of vriendelijkheid horen.

      â€œDenk je echt dat Anthony niet meer achter jou aan komt omdat hij je vader heeft vermoord?” Schreeuwde Steven. Hij wist dat hij gelijk had en dat ze niet naar een verdomd woord zou luisteren.

      "Hij heeft mijn vader vermoord… Ik was aan het dansen met de duivel omdat ik vader veilig en levend wilde hebben. Als Anthony nu in mijn buurt durft te komen, schiet ik zijn hoofd eraf.” Jewel voelde zich raar. Het leek alsof ze volkomen kalm was aan de buitenkant, maar aan de binnenkant als een gek trilde.

      Ze had urenlang gehuild, maar de woede had haar eindelijk ontnuchterd. Ze zou genoeg tranen hebben vergoten. Nu was het tijd om haar leven terug te nemen. Ze had een plan bedacht om Anthony in de val te lokken en ze bad dat Steven gelijk had… dat Anthony voor haar zou komen, omdat ze klaar zou zijn voor hem.

      "Ik kan je niet laten gaan," informeerde Steven haar. Als ze zichzelf niet zou beschermen, dan als haar partner… zou hij het voor haar moeten doen. Hij zag hoe haar roodomrande ogen zich omdraaiden en met de zijne zochten.

      â€œDan ben je niet beter dan Anthony en ik zal je voor de rest van mijn leven haten”, zei ze koppig. Ze wilde dat Steven boos op haar werd, haar eruit gooide en zijn handen van haar aftrok. Als hij dat deed… dan zou Anthony hem misschien niet op dezelfde manier vermoorden als hij haar vader had gedaan. Ze wilde niet schuldig zijn aan nog meer vreselijker sterfgevallen, tenzij het Anthony was… daar zou ze graag de schuld van op zich nemen.

      Steven keek haar even aan en gooide toen de deur open en ging opzij. "Ga maar dan. СКАЧАТЬ