Пакахай мяне, калі ласка… (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Юрась ехаў фурманкай па вуліцы і спыніўся каля яго хаткі. Зрабіў каля сябе месца і рукой заклікаў да сябе.

      – У нас добро, вясёло, – заахвочваў калегу прысесці побач. Сон Ёзіка разгадалі ў Н. адназначна, з-за чаго налівалі яму большыя дозы самагонкі.

      Адчайная п’янка, у час якой мяшаліся слёзы і песні кшталту «Тапаля-тапаля», доўжылася яшчэ два тыдні. Ніхто не прыкмеціў, як памерла старая Палашка. Яе хаўтуры не цікавілі кампанію.

      Палашку пахавала фірма ў белых рукавічках!

      Дзірка ў неба

      На месцы старой хаткі Макаркавай Гапкі асталася глыбокая яма. Без раслінаў і жыцця, як у пустыні. Сярод шэрай патрэсканай гліны валяецца дзіравы чобат. Ля паваленага, гнілога плота бачу прыладу з часоў сярэднявечча – драўляны гарпун. У заваленай студні плавае мёртвы пацук.

      – Каго так шукаем, га? – як з-пад зямлі на забытым панадворку з’яўляецца аброслы асобень. Страшнавата, калі падыходзіць бліжэй.

      – Я таго… – чамусьці займае мне мову, – я-я фатаграфую… Мой фотааб’ектыў накіроўваецца ў бок сухога дуба, на які пачэпленыя стужкі, ручнікі і ўсякія чарадзейныя латкі.

      – Гэта прыватная тэрыторыя! – асцерагае мяне незнаёмы, а я адчуваю, як нейкая сіла вырывае фотаапарат у мяне з рук.

* * *

      Генік Макаркаў, той аброслы асобень, першы заводзіць гутарку. Кажа, што любіць дзяўчат, якія яшчэ ўмеюць гаварыць па-свойму.

      – Прабач мне, што такі непабрыты, – кажа пра свой нясвежы выгляд. Пасля пакажа сваю гаспадарку: гэта мой кот, гэта мой ровар, гэта мая крапіва. Сярод буйной крапівы, якая разраслася на панадворку, выглядае яшчэ матацыкл «Ява», сапсаваны дваццаць гадоў таму.

      – Няма для каго мне старацца, – быццам на апраўданне кажа стары кавалер. Сапраўды, ахвота выбівацца ў людзі даўно пакінула майго субяседніка. Больш цягне яго ў бок лесу. Праз чарапіцу ягонай мураванкі прабіваецца бяроза, якая вырасла ў запушчаным пакоі. Хлявы і стадолу Генік парубаў на дровы і спаліў у печцы ў часе калядных маразоў.

      – Сястра ў Беласток забраць мяне хацела, – успамінае, – намаўляла каб палячам[1] уладкаваўся, каб новае жыццё завёў. А не як той дзікун па руінах туляўся.

      Але Геніку напляваць на тыя гарадскія падвалы:

      – У мяне хоць чыстае паветра ёсць!

      Пра ежу не клапоціцца. Два разы ў тыдзень давозяць яму пашу з сацыяльнай дапамогі.

* * *

      Неахайнасць, абыякавасць да сябе самога ў Геніка падазроная, на кіламетр чуваць ягоную моц і ўмеласць зачараваць ад галавы да ног. Гэта маскіроўка. Хоць сам Генік Макаркаў клянецца і божыцца, што не ведае чараў, усе ў Н. кажуць адно – менавіта ён «нешта ведае»! У бары «Амазонка» называюць яго Кашпіроўскім.

      – А як дакранецца да галавы, то пронд па спіне ідзе, – кажа барменка Алька. І раіць, каб не страціць розуму ў яго прысутнасці. – Бо то такі балдун, што… о-го-го!

      Генік – унук Гапкі Макаркавай.

      – Калі СКАЧАТЬ