Прыгоды Шэрлака Холмса (зборнік). Артур Конан Дойл

Чтение книги онлайн.

      – Ну, тое, што ў містэра Энджэла былі прычыны для такіх дзіўных паводзінаў, было зразумела з самага пачатку. Гэтаксама было зразумела, што адзіны, каму ўсё гэта было выгадна, – айчым маладой лэдзі. А тое, што гэтыя двое мужчынаў ніколі не сустракаліся і адзін з’яўляўся толькі тады, калі другі адсутнічаў, кідалася ў вочы. Потым акуляры, дзіўны голас, кусцістыя бакенбарды – усё гэта падказвала думку пра пераапрананне. Падазрэнні пацвярджала ягоная дзіўная звычка друкаваць свой подпіс: гэта дазволіла зрабіць выснову, што почырк яго настолькі знаёмы міс Сазэрлэнд, што яна пазнае яго з першай літары. Як бачыце, усе гэтыя асобныя факты, разам з безліччу драбнейшых, вялі ў адным і тым жа кірунку.

      – А як вы іх праверылі?

      – Калі ўжо заўважыў, мой дарагі сябра, пацверджанні знайсці няцяжка. Мне знаёмая кантора, дзе працуе гэты джэнтльмен. З апісання зніклага, змешчанага ў газеце, я прыбраў усё, што магло быць вынікам пераапранання – бакенбарды, акуляры, ціхі голас, – і даслаў яго ў кантору, папрасіўшы паведаміць мне, ці адпавядае гэтаму апісанню хто-небудзь з іх супрацоўнікаў. Таксама я заўважыў асаблівасці друкаркі і даслаў ліст у кантору самому Віндыбэнку з просьбай прыйсці сюды. Як я і разлічваў, адказ ён надрукаваў, што дазволіла пабачыць усе гэтыя дробныя, але характэрныя дэфекты. Той самай поштай я атрымаў ліст з «Вэстхаўз і Мэрбэнк» на Фэнчэрч-стрыт аб тым, што маё апісанне да драбніцаў падыходзіць іх супрацоўніку Джэймсу Віндыбэнку. Вось і ўсё.

      – А міс Сазэрлэнд?

      – Калі б я ёй расказаў, яна б не паверыла. Можа, вы памятаеце старое персідскае выслоўе: «Небяспека чакае таго, хто забярэ ад тыгрыцы яе дзіцяня, роўна як і таго, хто пазбавіць жанчыну ілюзій». У Хафіза не менш здаровага сэнсу, чым у Гарацыя, і гэтак жа шмат ведання жыцця.

      Таямніца Боскамскай даліны

      Аднаго ранку, калі мы з жонкай снедалі, служанка прынесла тэлеграму ад Шэрлака Холмса. Вось што ў ёй было:

      – Што ты на гэта скажаш, мілы? – спытала жонка, зірнуўшы мне проста ў твар. – Паедзеш?

      – Нават не ведаю. У мяне даволі шмат пацыентаў.