Нататкі пра Шэрлака Холмса (зборнік). Артур Конан Дойл

Чтение книги онлайн.

      – Так, а яны ж былі адзін час найлепшымі сябрамі. Яна пераехала туды, каб быць побач з імі, а цяпер не ведае, як яшчэ аблаяць Джыма Браўнэра. Тыя шэсць месяцаў, што яна была тут, яна гаварыла толькі пра яго алкагалізм і яго манеры. Мабыць, яму не падабалася, што яна ўсюды ўмешваецца, вось і выказаў ёй усё наўпрост. Так і пачалося.

      – Дзякуй, міс Кушынг, – сказаў Холмс, падымаючыся і кланяючыся – Здаецца, вы казалі, што вашая сястра Сара жыве на Нью-стрыт у Велінгтане? Да пабачэння, і мне вельмі шкада, што вам прынесла столькі клопату справа, якая да вас, як вы сказалі, не мае ніякага дачынення.

      Калі мы выйшлі, міма ехаў кэб, і Холмс паклікаў яго.

      – Ці далёка да Велінгтана? – спытаў ён у фурмана.

      – Усяго каля мілі, сэр, – адказаў той.

      – Цудоўна. Заскоквайце, Ўотсан, трэба каваць жалеза, пакуль гарачае. Справа простая, але ў ёй ёсць парачка павучальных момантаў. Спыніцеся, калі будзем праязджаць міма тэлеграфа, дружа.

      Адправіўшы кароткую тэлеграму, Холмс усю астатнюю дарогу паўляжаў у кэбе, насунуўшы капялюш на нос, каб засланіцца ад сонца. Кэбмен спыніўся ля дома, зусім не падобнага да таго, які мы кагадзе пакінулі. Мой сябра загадаў пачакаць і толькі падняў руку, каб пастукаць, як дзверы расчыніліся, і на ганку з’явіўся сур’ёзны малады чалавек у чорным, несучы ў руцэ зашмальцаваны капялюш.

      – Міс Кушынг дома? – запытаўся Холмс.

      – Міс Сара Кушынг вельмі хворая, – быў адказ. – Ёй кепска з учорашняга дня, назіраюцца сімптомы цяжкога захворвання мозгу. Як яе доктар я не магу ўзяць на сябе адказнасць і пусціць да яе кагосьці, таму раю вам вярнуцца дзён праз дзесяць.

      Ён нацягнуў пальчаткі, зачыніў дзверы і пайшоў уніз па вуліцы.

      – Ну што ж, нельга дык нельга, – бадзёра сказаў Холмс.

      – Магчыма, яна б і не змагла ці не захацела вам штосьці расказваць.

      – Мне не трэба, каб яна мне расказвала, я хацеў проста зірнуць на яе. Зрэшты, думаю, я даведаўся ўсё, што хацеў. Завязіце нас у прыстойны гатэль, дружа, дзе можна паесці, а потым паедзем да нашага сябра Лестрада ў паліцэйскі ўчастак.

      Мы заказалі цудоўны абед, падчас якога Холмс гаварыў выключна пра скрыпкі, з трыюмфам расказваючы, як набыў за пяцьдзясят пяць шылінгаў у габрэя-перакупшчыка з Тотнэм-Корт-Роўд аўтэнтычнага Страдывары, сапраўдная цана якога – як найменш пяцьсот гінеяў. Потым натуральна перайшоў на Паганіні, і мы гадзіну праседзелі за бутэлькай кларэту, а Холмс расказваў мне показку за показкай пра гэтага выключнага чалавека. Даўно пераваліла за поўдзень, і сляпучае ззянне змянілася мяккім пералівістым зіхценнем. Калі мы падышлі да паліцэйскага ўчастка, Лестрад чакаў нас у дзвярах.

      – Тут вам тэлеграма, містэр Холмс, – сказаў ён.

      – А-а, вось і адказ! – Холмс раскрыў аркуш, прабег па тэксце вачыма і, скамячыўшы, засунуў у кішэню. – Парадак, – прамовіў ён.

      – Вы што-небудзь знайшлі?

      – Я ўсё знайшоў!

      – Як?! – СКАЧАТЬ