Мільярд удараў (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

      Яны памаўчалі. Абойма пстрыкнула і ўвайшла на свае месца.

      «Вы, пэўна, ведаеце, што апошняя так званая «канкіста» пракацілася тут пяць гадоў назад, – сказаў Шэрыф. – Мяркую, чарговая ўжо на падыходзе. Так што самі разумееце, мае жыццё будзе яшчэ менш значыць, чым любога з гэтых нашых прыхадняў. А большасць з іх, між іншым, пятая калона. Вось толькі мясцовым белым я сапраўды не пазайздрошчу».

      Слядак уважліва слухаў. Ён, вядома, ведаў, што такое «канкіста» і чым звычайна яна заканчвалася. Узброеныя банды з усходу – там быў цэнтр іх рэгіёна Еўрабіі, саслабелы і недзеяздольны, – урываліся ў паселішчы і дробныя гарады, дзе падобна старажытным канкістадорам (адсюль і «канкіста») учынялі гвалт. У гэтага гвалту было два напрамкі: рабаўніцтва харчовых прадуктаў ды наркотыкаў і захоп белых жанчын і рабоў на ўсход, дзе іх адпаведна выкарыстоўвалі.

      «Дарэчы, – сказаў Шэрыф, – мне ўрэшце ўдалося «прабіць» тых «хімічак», пра якіх вы цікавіліся. Я прыціснуў кіраўніка Зары, і ён раскалоўся. Калі-небудзь я да яго дабяруся і ўпакую «садзюгу» на нары. Але пакуль тое, вось што ён мне паведаміў: тры дзяўчыны, якія збеглі з папраўчых работ і якіх пакуль не знайшлі дый надта і не шукалі, – сёстры, белыя, амаль пагодкі. Іх бацькі загінулі ў Мегаполісе падчас Катастрофы, пасля чаго малалетак скінулі ў нейкі спехам сфарміраваны прытулак, дзе падчас неразбярыхі адбываліся жудасныя рэчы. Вядома, абараніць іх не было каму, а вось пакарыстацца іх становішчам ахвотнікі адразу знайшліся. Іх па чарзе гвалціў дырэктар таго прытулка, але аднойчы, калі крыху падраслі, яны забілі яго. Віну іх тады так і не даказалі, але на ўсялякі выпадак скіравалі ў папраўчую калонію, адкуль яны выйшлі, як толькі дасягнулі пэўнага ўзросту. Кажуць, яны пакляліся помсціць, і за імі цягнецца не адзін хвост, але яны надзвычай скрытныя, асцярожныя і чуюць небяспеку, як зверы. Хоць іх лёс і прадвызначаны».

      «Вы будзеце іх шукаць?» – спытаў Слядак.

      Шэрыф паціснуў плячыма.

      «Калі загадаюць, пашлю сваіх двух вялікіх следапытаў. Можа, ім і пашанцуе».

      «Рад, што вы ставіцеся да гэтага з гумарам, – сказаў Слядак. – Мне, напрыклад, іх пачалавечы шкада».

      «А-а, вось яшчэ што, – нібы ўспомніў Шэрыф. – Мне далажылі, што вы сплавалі на востраў». «Хто гэта далажыў?»

      «А вы ўгадайце».

      «Штучнік? – выказаў здагадку Слядак. – Ну і зух!»

      «Дык раскажыце, што там на востраве?» – замест адказу спытаў Шэрыф.

      «Пуста. Балота. Твань».

      «I ніякіх там, скажам так, адхіленняў?»

      «Што вы маеце на ўвазе?»

      «Ну, якая-небудзь кінутая лодка, у людзей яны часам сталі прападаць, мне скардзяцца».

      «Пашліце Штучніка. Ён разбярэцца».

      «Вы быццам сёння едзеце?» – не падтрымаўшы жарт, удакладніў Шэрыф.

      «Так. Я прыйшоў развітацца».

      «У вас на твары шрам і на галаве кроў».

      «Я пабіўся, калі хадзіў да Зары».

      «Што ж, удачы вам».

      «Узаемна».

      Яны паціснулі СКАЧАТЬ