Мільярд удараў (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ самі, гаварыў ён іранічна, што тут гарачы матэрыял, ад якога за вярсту пахне сенсацыяй. З другога боку, працягваў ён, калі падрабязнасці забойства іх бацькі высветляцца – справа дойдзе да суда. Хіба ён не мае рацыі, га, мужыкі?

      «Ды што вы нам шлягу гоніце, – сказаў яму адзін з іх, выкарыстоўваючы адпаведны слэнг, – калі знойдзеце забойцу, мы вам па жыцці нармалёва і аддзякуем. Скажыце толькі цану».

      «I не мужыкі мы, – паправіў другі, – а пацаны».

      Слядак пакрывіўся ад іх пераможнага нахабства.

      «Вы хоць ведаеце этымалогію гэтага слова? – умяшаўся раптам Крэз, які слухаў іх размову, цікуючы ля дзвярэй. – «Пацаны» – ад слова «поц». Спадзяюся, вам вядома, што гэта такое?»

      На кароткае імгненне яны быццам разгубіліся.

      «Ты чуў, што кажа гэты дэман?» – спытаў урэшце адзін, звяртаючыся да брата.

      «Ды годзе, няхай плявузгае. Прыдуркаваты ж…»

      Слядак ветліва давёў ім са свайго боку, што разумее іх пазіцыю і зробіць усё магчымае, а калі наконт цаны, то ён – што тут зробіш – не прадаецца.

      «Мы б толькі жадалі, каб сюды з Мегаполіса прыслалі яшчэ некалькі нармальных аператыўнікаў, – сказаў, развітваючыся, старэйшы з братоў. – А то наш участковы слабак па частцы вышуку. Ён толькі дурнаваты файтэр, не больш».

      «I то да пары», – злавесна дадаў малодшы.

      Яны выйшлі незадаволеныя, селі ў лёгкавушку і адразу з'ехалі. Крэз патлумачыў, што ў некаторых з тых, што гандлявалі якой-небудзь таннай наркатой ці вырошчвалі на далёкіх прыхаваных дзялянках каноплі, былі нават малалітражкі, хоць цэны на паліва праз зацягнуты энергетычны крызіс захоўваліся неверагодна высокія.

      Апоўдні, калі яны з Крэзам елі нешта, спехам купленае ў краме, запіваючы ён – кавай, а стары – глытком таннага віна, з'явіўся паліцыянт ад Шэрыфа, высокі, дурнаватага выгляду мулат, і сказаў, што яго начальнік хоча бачыць следчага з КрымПа і па магчымасці, калі той не заняты чымсьці важным, неадкладна.

      «Што-небудзь здарылася?» – спытаў Слядак.

      «Інакш бы не пасылалі», – загадкава ўсміхнуўся паліцыянт.

      У Шэрыфа зноў сядзеў Штучнік і нешта пісаў на аркушы паперы, але як толькі Слядак зайшоў, інфарматар даволі зняважліва быў выдвараны гаспадаром кабінета.

      «Ну вось, – бадзёра пачаў Шэрыф, скрыжаваўшы над коратка стрыжанай галавой сінія ад «тату» рукі, – калі вы не супраць, то зараз можаце працягнуць гутарку з Імбэцылам. Праўда, ён крыху не ў форме…»

      «Злавілі нарэшце? I дзе?» – спытаў Слядак. «Не буду маніць, ён здаўся сам». «Што так?»

      «А вы ў яго спытайце».

      «I дзе ён цяпер?» – вяла пацікавіўся Слядак.

      «У лякарні. Калі жадаеце зірнуць – то пайшлі».

      Па дарозе Шэрыф патлумачыў, што лякарня існуе тут даўно, з часоў Катастрофы. Апякуецца яна Цэнтрам гуманітарнай дапамогі з Мегаполіса. Там каля дзесяці ложкаў. Праўда, дапамогі амаль ніякай, СКАЧАТЬ