Шал (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ чарговую кароткую перадышку. знакам паклікаў валовіча. і папрасіў таго знайсці і прынесці яму які-небудзь звычайны камень. з тых, прыкладна, з якіх выкладваюць брукаванку. і валовіч пайшоў. і неўзабаве прынёс такі камень: гладкі, ружова-шэрага колеру. з чорнымі ўкрапінамі. айцец віталь пахвальна кіўнуў. і абмацаў камень з усіх бакоў. пасля чаго паклаў яго побач. і сказаў валовічу. што патлумачыць пра ўсё гэта пасля.

      канстанцыя сядзела перад ім. на твары яе блукала з’едлівая ўсмешка. зрэнкі вачэй ненатуральна расшырыліся. і з’ехалі кудысьці ўгору. голас быў незнаёмы.

      – сюды. ці як? – і яна паказала на камень. а святар пацвердзіў:

      – тут будзе дом твой. выходзь. але пакутніца не згадзілася, —

      – а мне і так добра. ха-ха. пайшоў ты…

      на што айцец віталь зноў пачаў чытаць з малітоўніка. знарок, як адзначыў валовіч, адно і тое ж. нудным, уедлівым голасам. і няшчасная захвалявалася. усё больш і больш. і раптам ненатуральна выгнулася і з’ехала на падлогу. пасля чаго пачала біцца ў канвульсіях. валовіч небеспадстаўна вырашыў. што ў яе пачаўся прыступ падучай. але ён мог і памыляцца. яна зноў нешта выкрыквала. збольшага пагрозы. брудную лаянку.

      – імя! – крычаў ёй у вушы святар. —

      – гавары імя!

      – изыди!

      – изыди!

      – изыди!

      і тут яна быццам зламалася. дакладней, тое нешта, што сядзела ў ёй. альбо ў яе мазгах, – меркаваў валовіч. дапамагаючы святару ўтрымліваць напаўаголеную апантаную. складзена, як мадэль, – падумаў ён. на нейкі момант ранейшае жаданне варухнулася ў ім.

      – скажу, скажу. на вуха, каб ён не пачуў, – вымавіла яна. апошняе, як зразумеў валовіч, тычылася яго. пасля чаго айцец віталь нахіліўся да яе твару. і яна

      нешта прашаптала яму. валовіч не пачуў што. і зноў пачала звівацца і выкручвацца. быццам на самай справе нешта нябачнае выходзіла з яе.

      – изыди! – паўтараў, загадваў айцец віталь. і паднёс да яе твару камень. які раней знайшоў на падворку валовіч.

      – изыди!

      – изыди!

      – изыди!

      5

      пасля таго, як дзяўчыну пакінулі адной у бакавушцы. дзе яна дзіўным чынам хутка заснула. айцец віталь аб’явіў тым, хто ўпарта чакаў яго, што прыме іх заўтра. бо цяпер не ў стане. і сапраўды, як адзначыў валовіч, святар быў адчувальна знясілены.

      у сябе дома, з часам, як абодва памылі рукі і твары. айцец віталь параіў зрабіць гэта неакладна. бо вада ачышчае і змывае ўсё д’ябальскае. ён пазнаёміў андруша валовіча з жонкай. а таксама з дзецьмі: хлопчыкам і дзяўчынкай. папрасіў пакарміць збольшага госця ў сваім кабінеціку. дзе за сталом у іх адбылася дзіўнаватая гутарка.

      пачалася яна з таго. што валовіч пацікавіўся аб выніку экзарцысцкага ўздзеяння. дзяўчына вернецца здаровай? ці, наадварот, так і застанецца пры сваёй апантанасці? на гэта айцец віталь адказаў. што ў станоўчым выніку ён не ўпэўнены. і што цалкам верагодна, яе давядзецца прывозіць СКАЧАТЬ