Рай даўно перанаселены (зборнік). Алена Брава

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ што аказалася Кацяй, зноў трасе Юлю за плячо, і былая выдатніца чуе выразны пах спіртнога. – Скажы, ты ж разум-ная, у школе на адны пяцёркі вучылася!»

      Нарэшце Юля з палёгкаю пакідае аўтобус. У цэнтры больш чыста, чым на ўскраіне, тут прагульваюцца пары – ён і яна, яна і дзіцё, другіх нашмат болей, чым першых. Зрэдку трапляюцца цэлыя сямействы. Скончыўся вячэрні сеанс, і з чэрава кіна-тэатра выходзяць рэдкія наведвальнікі. Уперадзе Юлі павольна крочаць маці з дачкой; малая ў час паказу ласавалася марозі-вам – гэта бачна па вялікай шакаладнай пляме на яе паліцечку. Цяпер пляму заўважае і маладая маці. Яна пачынае трэсці дзіця з такой інфернальнай злосцю, што Юля, здаецца, чуе храбусценне пазванкоў. Юлі хочацца хутчэй збегчы адсюль, каб не чуць крыку дзяўчынкі, не бачыць ярка-чырвонага, падобнага на звівістага гада, рота маладзіцы, які вывяргае мацюканне. Гэтае дэжавю занадта моцна б’е па аголеных нервах. Ці даўно і яна была такою малечаю, якую дратавалі за найменшую правіннасць?

      На гарадской плошчы п’е піва і забаўляецца моладзь. Дзяўча-ты ў спадніцах па самае няма куды прыціскаюцца да хлопцаў, п’яна і гучна рагочуць. Сярод іх яна заўважае некалькіх сваіх былых вучаніц. Юля робіць яшчэ некалькі кругоў па плошчы і не можа адагнаць думку, што гэтым юным раскаваным асобам яна ўяўляецца змардаванай цыркавой кабылай. Больш пайсці ёй няма куды. Што ж, дома, прынамсі, ёсць сцены, за якімі можна схавацца. У аўтобусе яна думае пра тое, што ўсе жанчыны горада, маладыя і не вельмі, чытаюць яны класіку ці не, хочуць, па сутнасці, аднаго і таго ж…

      15

      І ўсё ж вечнай шкалярцы, што дагэтуль плача над сенты-ментальнымі навеламі, невядома сябелюбівае шаленства юных жанчын з помслівымі тварамі эрыній ды гарызантальнымі памкненнямі. Крыніца злосці – вунь яна, корпаецца ў пясочніцы, лепіць там свае ідыёцкія піражкі, перашкаджаючы матулі рабіць тое, чым ёй карціць заняцца: прыкладам, адправіцца на дыскатэку ці прапусціць чарачку-другую ў кампаніі такіх жа маладых асоб. Канечне, яна выканае свой абавязак і ўсё такое, але, шчыра кажучы, хіба хто-небудзь хацеў з’яўлення гэтай істоты на свет? Не, хвіліначку, хацеў не проста дзіцянё, а менавіта – вось гэтае? Патрэбна было дзі-ця-нё, чуеце вы, колькасцю 1 шт., любога полу, росту і вагі, дзіцянё, адзінай мэтай якога было прывязаць мужчыну да жанчыны, прыкаваць яго ланцугом, схапіць за чубок жар-птушку, але мужчына аказаўся слізкім, як вуж, ён выкруціўся ды знік, прасыпаўся, як жвір паміж пальцамі, вось быў – і няма яго. А дзіцянё, наадварот, засталося. Не выканаўшы свайго функцыянальнага прызначэння, яно аказалася цяжарам, што нагадвае жанчыне пра яе няўдачу. Бязвінная істота, што самазабыўна гуляе з пясочкам, пакуль яшчэ не падазрае, якую ношу асуджана пажыццёва несці. Калі гэта – дзяўчынка, малечы не пашанцавала ўдвая: яна заплаціць за няўдалае «асабістае жыццё» матулечкі сваім уласным пакалечаным жыццём.

      Не зведала Юля і сцярвознага свербу добрапрыстойных матрон, што ва ўзаконеным атупенні адзначылі энны шлюбны юбілей. Спахапіўшыся пра ўпушчаныя магчымасці, адданая жонка за грошы мужыка купляе таблеткі для спальвання тлушчу, выкарыстанне якіх СКАЧАТЬ