Мінск назаўжды (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      – Прынось свае гарункі мне кожную раніцу. Іх карысна есці ўсім. Каб не забываць…

      Чаго не забываць – прыдворныя лізункі не зразумелі, але скемілі, што гарбатая гандлярка цяпер у фаворы. І абавязкова трэба набыць у яе гэтае печыва… Гарбункі? А, не, яно цяпер называецца «гарункі».

      Не марцыпаны, але нічога, з’ямо, каб у адпаведнасці быць…

      Вы думаеце, што спадарыня Яўдахія цяпер пабагацела, наняла рамеснікаў, пашырыла сваю справу на ўсё былое Вялікае Княства і выкупіла патэнт на шляхецтва?

      Не кожны кусае кавалак большы за свой рот.

      Гандлярка аддала залатыя на царкву і працягвала пячы па два кошыкі гарункоў штодзень, падкормліваючы жабракоў, шкаляроў і свіслацкіх цмокаў…

      Не так шмат нам трэба для шчасця, спадарове, насамрэч – у двух кошыках змесціцца.

      А высокае паходжанне – хіба ўратуе ад прысмаку слёз у кожным кавалку?

      Памерла Яўдахія праз дзве зімы, застудзіўшыся на Высокім рынку, паміж дзвюма паводкамі і двума рокашамі месцічаў супраць уладаў.

      Памёр і пан Юзаф Радзівіл, староста менскі.

      Абоім гарбункам магілы выкапалі такія самыя, як і стройным людцам.

      Смерці ўсё адно, якімі былі іхнія спіны.

      Смерці ўсё адно, хто быў старостам, хто гандляркай.

      Менская ратуша была зруйнаваная і адбудаваная. Даўно страчаны рэцэпт гарункоў…

      Толькі палын, які расце на адхонах Свіслачы і туліцца пад сценамі там-сям захаваных манастырскіх муроў, мае ўсё той жа гаркавы смак, які не дасць нікому з тутэйшых забыцца, скуль ён насамрэч родам.

      А свіслацкія цмокі сумна глядзяць уверх праз забруджаную ваду залатымі вачыма і просяць печыва.

      Падыдзіце як-небудзь, паназірайце…

      Аляксей Карпека