Мінск назаўжды (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ плылі ўздоўж ракі. Напаўразбураная цагляная забудова глядзела з супрацьлеглага берага пустымі вачніцамі.

      Яна стаяла на драўляным мастку, што вёў да выспы з трыма самотнымі дрэвамі.

      Сёння яна прачнулася ў чужой кватэры. Яе абудзіла гадавалая дзяўчынка, што разрывалася ад плачу ў яе пад бокам. Ля ног мітусіўся невялікі сабака.

      Не было ў яе ні сабакі, ні дзіця.

      Узнялася, механічна ўзяла малую на рукі. У пакоі – дзіцячая вопратка, кнігі, цацкі. Леваруч – старая шафа з зацёртым люстэркам, праваруч – стол, застаўлены кветкамі. Хіба яна калі любіла кветкі?

      Выйшла з пакоя, пагойдваючы дзіця. Сабака ўвязаўся за ёю, жалобна скуголячы.

      На безгустоўна зялёнай кухні сівая жанчына варыла каву.

      – Нешта вы рана, Улечка…

      – Вы… Вы хто?

      – Ты лунаціш ці што? – занепакоена пацікавілася кабета.

      Яна аддала дзіця.

      – Я хутка вярнуся.

      Накінула паліто на піжаму і выбегла з кватэры.

      Яна не памятала, куды вяртацца. Як апынулася ў парку. Рака клікала. Халодныя хвалі абдымуць яе, заплюшчаць ёй вочы, загушкаюць. Вадзе ўсё адно, хто ты. І кім быў учора.

      Галава кружылася, рабілася ўсё пусцейшай. Далягляды сціраліся. Сусвет звужаўся да выспы з трыма дрэвамі ды драўлянага мастка. Яна пералезла праз парэнчы. Яшчэ крок і яе не будзе.

      Яе ўжо няма.

* * *

      Пахла палыном. Не расплюшчваючы вочы, яна памацала побач з сабою. Падхапілася:

      – Кацечка! Бобс!

      Сёння яна прачнулася ў чужой кватэры. У пакоі, прывідным ад тлення зёлак, было светла і пуста. Пад столлю – пучкі сухацветаў. Святаяннік, чабор, крываўнік, рамонак – яна пазнала толькі дзясятую частку. Коўдра ды прасціна расшытыя па краях чырвонымі беларускімі арнаментамі, якія нібы свяціліся знутры. Напэўна, ніткі з люрэксам.

      – Вам трэба ляжаць, – у дзвярах з’явіўся юнак.

      Не сівы барадаты дзядуля ў ільняной кашулі, не кабета ў хусцінцы ў кветкі, нават не загадкавая дзяўчына з уплеценымі ў касу валошкамі – звычайны юнак.

      У чорных спартовых штанах – здаецца, нават, фірмовых – у расцягнутай барвовай футболцы з надпісам «Wizards rule» і ў цёплых вязаных шкарпэтках.

      – Дзе я? Дзе мая дачка? Хто вы?

      Ён сеў на ложак побач з ёй, прымусіў легчы.

      – З вашай дачкой усё добра. З вамі – не дужа. Але хутка ўсё пройдзе.

      – Што пройдзе? На што я хворая?

      Юнак падціснуў выразныя акрэсленыя вусны, схіліў галаву на бок.

      – Вы не хворая. Вас атруцілі, – нешта вырашыў для сябе, цяжка выдыхнуў. – Ёсць такая… Істота. Лойма. Раней яны скрадалі дзетак ды падмянялі іх на сваіх. Звычайныя кабеты бабілі нячысцікаў. Цяпер размнажацца складаней. Так што яны падмяняюць саміх кабет. Атручваюць. Прымаюць іх воблік, займаюць іх месца ды жывуць у асалоду.

      Улляна сціскала коўдру. Атрута. Падмена. Нячысцікі. Усё гэта не змяшчалася ў галаве. Але і інтэр’ер, СКАЧАТЬ