Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

Чтение книги онлайн.

      Ты паклічаш, ты пазавеш,

      У дурманы траваў духмяных…

      Заблукаем у роснай імгле,

      Знікнем разам у белых туманах…

      Пачынаецца ўсё з любві,

      Нават зманнасць нябеснага шляху.

      Перад намі абсягаў гады,

      Па-за намі – пакінутасць страху.

      Распранаецца поўні святло

      У вачах тваіх бляскам любові…

      І ліецца з нябёсаў сяйво

      Асляпляльна-празрыстай няволі.

      Ты палічаш, ты пазавеш

      Заблукаць у дзівосным адхланні…

      На світанку ў роснае смузе

      Знікнуць разам у белым тумане…

      Я напішу верш для цябе

      Удзень самотны і журботны.

      Як сонца ўтопіцца ў вадзе —

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Апалым полымем пачуццяў.

      Асадкай сэрца у мане —

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Стагоддзем вечнай адзіноты.

      Палётам дзіды на вайне —

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Збуцвелым кветам асалоды.

      Нектарным прысакам у сне —

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Маладзікова срэбнай сцюжай.

      Калі прачнешся без мяне —

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Сутоннем пожадным і прагным.

      У барвах смутку і ў смузе

      Я напішу верш для цябе.

      Я напішу верш для цябе

      Удзень самотны і журботны.

      Стагоддзем вечнай адзіноты,

      Збуцвелым кветам асалоды.

      Вас, відаць, не было сапраўды

      Ля крыніцы, ля вішань, ля студні…

      Нібы сон, паўтараліся Вы,

      І балелі-балелі мне грудзі…

      Вы прыйшлі, нібы з неба святло —

      І з прадоння Сусвет утварыўся…

      Разлілося паўсюдна цяпло,

      І як быццам яму я маліўся…

      Вас усмешкай аздобіла ноч,

      Кожнай зоркай, травінкай, лісточкам…

      Бласлаўлення святога ад воч

      Атрымаў я у райскім куточку…

      Вы, як цень, адбіваліся ў дні,

      Быццам воблака, ноччу сплывалі…

      Таямніцаю спеў Ваш вірыў,

      Вашы словы ў вышынях луналі…

      Вас, відаць, не было сапраўды —

      Кроза дзіўная свету прывідаў…

      Нібы сон, паўтараліся Вы

      У абшарах маіх краявідаў…

      Горкім сном не прысніцца віна —

      Не мая, не твая, а чыя?

      Як не прыйдзе ніколі вясна,

      Не яго, не яе, а чыя?

      Памяць ціха стаіць ля вакна —

      Не мая, не твая, а чыя?

      Нібы Чаша пакутаў без дна,

      Не яго, не яе, а чыя?

      Цемра плача з відна да відна —

      Не мая, не твая, а чыя?

      Уцякае скрозь пальцы вада —

      Не яго, не яе, а чыя?

      Новым днём прывітае зіма —

      Не мая, не твая, а чыя?

      Неўзабаве ўсё ж прыйдзе вясна —

      Для яго, дя яе – Нічыя.

      Спаўзе ў гушчар туман сівы

      Між елак покрывам бялюткім.

      Ізноў прысніцеся не Вы

      У панаванні Рэха гнуткім…

      Спаўзе з галінкі кроплі звон,

      Які падхопіць шоргат лісця…

      Ізноў сустрэнецца Вам Ён,

      У мроях стрэчаны калісьці.

      Спадзе на вокны змроку цень,

      Кране далоні сарамліва…

      Ізноў СКАЧАТЬ