Krzyżacy. Henryk Sienkiewicz

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ czasie trafili na strugę. Jagienka znająca dobrze moczydolskie lasy odnalazła z łatwością bród, pokazało się jednak, że rzeczułka nieco wezbrała od deszczów i że woda jest dość głęboka. Wówczas Zbyszko nie pytając chwycił dziewczynę na ręce.

      — Przeszłabym i tak — rzekła Jagienka.

      — Trzymaj się szyi! — odpowiedział Zbyszko.

      I szedł zwolna przez rozlaną wodę, próbując za każdym krokiem nogą, czy nie trafi na głębinę, dziewczyna zaś przytulała się wedle rozkazu do niego, wreszcie gdy już byli niedaleko drugiego brzegu, rzekła:

      — Zbyszku!

      — Ano?

      — Nie pójdem[1001] ni za Cztana, ni za Wilka...

      On tymczasem doniósł ją, spuścił uważnie na szczerk[1002] i odpowiedział nieco wzburzony:

      — A niech ci ta Bóg da jak najlepszego! Nie będzie on miał krzywdy.

      Do Odstajanego jeziorka nie było już daleko. Jagienka, idąc teraz na przedzie, odwracała się niekiedy i kładąc palce na usta, nakazywała Zbyszkowi milczenie. Szli wśród kęp łozin[1003] i szarych wierzb po gruncie mokrym i niskim. Od prawej strony dolatywały ich gwary ptasie, którym dziwił się Zbyszko, gdyż była to już pora odlotu.

      — Tam oparzelisko[1004] — szepnęła Jagienka — gdzie kaczki zimują, ale i w jeziorku woda jeno[1005] z brzegu na wielkie mrozy zamarza. Obacz, jako dymi...

      Zbyszko spojrzał przez łozinę i spostrzegł przed sobą jakoby tuman mgły: było to Odstajane jeziorko.

      Jagienka znów przyłożyła palec do ust i po chwili doszli. Dziewczyna pierwsza wczołgnęła się cicho na grubą starą wierzbę, pochyloną całkiem nad wodą. Zbyszko poszedł za jej przykładem i przez długi czas leżeli spokojnie, nie widząc przed sobą nic z powodu mgły, słysząc tylko żałośliwy pisk czajek i rybitew nad głowami. Wreszcie jednak powiał wiatr, zaszeleścił łoziną, żółciejącymi liśćmi wierzb, i odsłonił zapadłą toń jeziorka, zmarszczoną nieco od powiewu i pustą.

      — Nie widać? — szepnął Zbyszko.

      — Nie widać. Cichaj!...

      Jakoż po chwili wiatr opadł i nastała cisza zupełna. Wówczas na powierzchni wody zaczerniała jedna głowa, potem druga — a wreszcie znacznie bliżej spuścił się do wody z brzegu duży bóbr ze świeżo uciętą gałęzią w pysku i począł płynąć wśród rzęsy i kaczeńca, podnosząc paszczę w górę i holując gałąź przed sobą. Zbyszko, leżąc na pniu poniżej Jagienki, ujrzał nagle, jak łokcie jej poruszyły się cicho, a głowa pochyliła się ku przodowi: widocznie mierzyła[1006] do zwierza, który nie podejrzewając żadnego niebezpieczeństwa, przepływał nie dalej niż na pół strzelenia ku niezarosłej toni.

      Wreszcie zawarczała cięciwa kuszy, a jednocześnie głos Jagienki zawołał:

      — Jest! jest!...

      Zbyszko wdrapał się w mgnieniu oka wyżej i spojrzał przez gałęzie na wodę: bóbr to zanurzał się, to wypływał na powierzchnię, koziołkując przy tym i ukazując chwilami jaśniejszy od grzbietu brzuch.

      — Dobrze dostał! zaraz się uspokoi! — rzekła Jagienka.

      I zgadła, gdyż ruchy zwierza stawały się coraz słabsze, a po upływie jednej zdrowaśki spłynął na powierzchnię brzuchem do góry.

      — Pójdę po niego — rzekł Zbyszko.

      — Nie chodź. Tu z brzegu jest mułu na kilku chłopów. Kto nie wie, jak sobie poradzić, utopi się na pewno.

      — To jakże go dostaniem?

      — Już on wieczorem będzie w Bogdańcu, niech cię o to głowa nie boli: a nam czas do domu...

      — Aleś go dobrze ustrzeliła!

      — Ba! nie pierwszego!...

      — Inne dziewki boją się i spojrzeć na kuszę, a z taką to choćby całe życie po boru chodzić!...

      Jagienka, słysząc tę pochwałę, uśmiechnęła się z radości, ale nie odrzekła nic, i poszli tą samą drogą przez łozinę. Zbyszko począł wypytywać o żeremia[1007] bobrowe, ona zaś opowiadała mu, ile jest bobrów na Moczydołach, ile na Zgorzelicach i jak sobie po jeziorkach i strugach bobrują.

      Nagle jednak uderzyła się dłonią po biodrze.

      — Ot!—zawołała — zabaczyłam[1008] grotów na wierzbie. Czekaj!

      I nim zdążył odpowiedzieć, że sam po nie pójdzie, skoczyła jak sarna z powrotem, a po chwili znikła mu z oczu. Zbyszko czekał i czekał, aż wreszcie począł się dziwić, dlaczego jej tak długo nie ma.

      — Chyba pogubiła groty i szuka ich — rzekł sobie — ale pójdę, obaczę, czy jej się co nie stało...

      Zaledwie jednak przeszedł parę kroków, gdy dziewczyna zjawiła się przed nim z kuszą w ręku, ze śmiejącą się rumianą twarzą i z bobrem na plecach.

      — Dla Boga! — zawołał Zbyszko — a ty jakeś go wyłowiła?

      — Jak? wlazłam do wody i tyla! mnie nie pierwszyzna, a ciebie nie chciałam puścić, bo kto tam nie wie, jak pływać, zaraz go muł wciągnie.

      — A jam ci tu czekał jak kto głupi! Chytra z ciebie dziewka.

      — No to i co? Miałam się przy tobie rozdziewać[1009] czy jak?

      — Toś i grotów nie zapomniała?

      — A nie, jeno chciałam cię odwieść od brzegu.

      — Ba, a żebym tak za tobą poszedł, to bym dopiero dziwo zobaczył. Byłoby się nad czym cudować! Hej!...

      — Cichaj!

      — Jak mi Bóg miły, takem już szedł.

      — Cichaj!...

      Po chwili zaś, chcąc widocznie odwrócić rozmowę, rzekła:

      — Wyżmij mi warkocz, bo mi okrutnie plecy moczy.

      Zbyszko chwycił jedną ręką warkocz blisko głowy, drugą zaś począł go wykręcać, mówiąc przy tym:

      — Najlepiej go rozpleć, to wiatr zaraz wysuszy.

      Lecz ona nie chciała tego uczynić z powodu gęstwiny, СКАЧАТЬ