Хабар. Андрэй Сідарэйка

Чтение книги онлайн.

      – Іваноў на месцы? – запытаўся грубы мужчынскі голас.

      Карэспандэнт і ў гэты раз вырашыў пайсці на хітрыкі.

      – Ён у тэрміновай камандзіроўцы.

      – Шкада, – прагучала на тым канцы проваду. – Ведаеце, ён быў у нашай гаспадарцы, пісаў матэрыял і пераблытаў прасаванае сена з падпрасаваным. Як так?

      – Прабачце, калі ласка. Мы ўдакладнім гэты момант у наступным нумары. А Іванову зробім заўвагу.

      – Дзякуй. Як вас зваць?

      – Ягор Дубцоў.

      – Чыталі, добра пішаце. Вось Іванову трэба ў вас павучыцца. Усяго добрага. Плёну!

      Малады карэспандэнт паклаў трубку і выдыхнуў. Ён быў вельмі ўдзячны таварышам па пяры, якія параілі яму ўзяць псеўданім. Як-ніяк, а з ім працаваць у газеце было лягчэй.

      Грунтоуны доказ

      Быль

      Самаабслугоўванне для нас, пакупнікоў, – гэта, згадзіцеся, зручна: у краму зайшоў, каляску ўзяў ды каці сабе ўздоўж паліц – выбірай, што трэба. Потым застанецца хіба аплаціць.

      Самаабслугоўванне, як здавалася, зручна і для гандлю: не трэба нешта падаваць, узважваць, расказваць. Толькі грошы бяры ды сачы, каб ніхто нічога не скраў. Для гэтага ў магазінах і ахоўнікаў трымаюць, і камеры відэаназірання ставяць, але… марна: нічога не дапамагае.

      Дык вось. Супрацоўнікі адной з крам заўважылі, што ў іх гандлёвай зале, апроч іншага, прападаюць… цэннікі.

      Віны прадаўцоў у тым не было: тавары не пераацэньваліся, на іншы прылавак не пераносіліся, аднак такія выпадкі паўтараліся зноў і зноў, што стварала пэўныя нязручнасці: пакупнікі нерваваліся і не бралі тавар, бо не бачылі цэн, гандляры трацілі выручку і цярпенне.

      З гэтым трэба было нешта рабіць. Дырэктар тэрмінова сабраў калектыў – паставіў задачу высачыць так званага чорнага мерчандайзера (меркавалася, што яго заслалі канкурэнты, каб на сваю карысць адбіць у магазіна частку пакупнікоў)…

      Пакуль не адбілі, ахоўнікі і гандляры прыступілі да выканання задачы: яшчэ больш пільна пачалі сачыць за ўсімі, хто прыходзіць у краму. І ў хуткім часе заўважылі, што цэннікі знікаюць з лёгкай рукі аднаго… дзядулі. Прычым забірае ён не ўсе запар, а толькі на тыя тавары, што купляе сам.

      – Навошта? – спыталі ў гэтага «мерчандайзера».

      – Дык жонцы для справаздачы бяру, – вінавата прамовіў дзядуля.

      – Але ж для гэтага на касе вам чэк выдаюць. Там усё пазначана, – заўважылі гандляры.

      – Чэка мала… Вось цэннік – іншая рэч! Мая жонка толькі ім і верыць!

      Размова з дзядулем была доўгай і досыць сур’ёзнай. Ён паабяцаў, што цэннікі браць болей не будзе. А вось стрымае сваё слова ці пойдзе па іх у іншую краму, яшчэ невядома.

      Для самай-самай

      Гумарэска

      8 сакавіка Іван Васільевіч прачнуўся рана, каб паспець збегаць у бліжэйшы кветкавы магазін па букет для любімай жонкі.

      Паколькі ён лічыў сябе мужчынам практычным, то звычайна выбіраў у падарунак для сваёй самай-самай СКАЧАТЬ