Бургут тоғда улғаяди 1-китоб. Нуриддин Исмоилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ биламан. "Дадангиз билан ойингиз безовта бўлишаяпти, пастга, уларнинг олдиларига тушармишсиз". Бу гаплар, тўғрисини айтсам, жонимга тегиб кетди. Ёш боламасман-ку, ҳадеб мени тергайвергани, – деб Моҳирўй бояги жойига яна ўтирди-да, бошини эгиб олди.

      Ҳалидан бери йигит билан қизни кўздан қочирмай туришган йигитлар ҳансираб-пишнаб етиб келишди.

      – Дадангиз… дадангиз, – деди улардан бири зўрға нафас олиб, – сиздан нима деяётганлигингизни билиб келиш учун юборди.

      – Дадамга айтинг! – деди ўрнидан сапчиб турган қиз.

      – Мен Фаррух билан ҳов анави қорли тоққа бориб келмоқчиман.

      Хизматкор йигитлар бир-бирларига қарашди. Чунки бунга амалдор ҳеч қачон рухсат бермаслигини аниқ билишар эди.

      – Биз сизни ҳозир пастга олиб тушишга мажбурмиз, – деди новча хизматкор, – отангиз рухсат берса олиб бориб келамиз.

      – Иккаланг ҳам туёғингни шиқиллат, сизлар билан ҳатто пастгаям бирга тушмайман. Мен кетаяпман, – дея Фаррухнинг қўлидан тутди қиз.

      – Раим, – деди новча йигит ёнидаги шеригига, – сен бориб буларнинг мақсадини каттага айт. Мен булар билан бирга бораман.

      – Бекорларни айтибсан! – деб бақириб юборди Моҳирўй. – Ўзимиз бориб келамиз. Боя йиқилаётганимда мени қутқариб қолиш қўлларингдан келмадими? Энди менинг орқамдан думдай эргашманглар. Ҳе, садқайи одам кет!

      Ҳақорат зиғирча бўлсин йигитларга таъсир қилмади. Бунақа сўкишларни эшитаверган йигитларнинг эти қотиб кетган эди. Новча айтганидай, Раим пастга эниб кетди, унинг ўзи эса бирор беш қадам орқада йигит билан қизнинг ортидан тушди.

      – Ҳалигинда сиз билан бирга копток ўйнаётган болани кўрувдим, – деди Фаррух қизнинг ортда қолиб кетмаслиги учун секин-аста кетаётиб.

      – Укам, – ҳафсаласизлик билан изоҳ берди Моҳирўй.

      – Биз бир-биримизга ҳечам ўхшамаймиз. У кўпроқ дадамга ўхшаса керак. Фақат ўзини ўйлайди. Кўрган бўлсангиз, бирга копток ўйнаётганимизда ёнгинамда эди у. Пастга қараб "шўнғиб" кетганимни дадам билан ойимга айтибди-да, ўзи қаердадир дадамнинг асраётган шерларини кўргани кетибди.

      Фаррух тўхтаб Моҳирўйга қаради:

      – Мен бу тоғларнинг ҳаммаёғини беш қўлимдай биламан, лекин ҳеч қаерда шерни учратмаганман.

      – Шерзоднинг айтишича, дадам зоопаркдан учта шер олиб келиб шу атрофдаги ғорга қамаб қўйганмиш. Бу гапларни у дадам раис бувага айтаётганида эшитиб қолганмиш.

      – Ғор бу атрофда фақат битта жойда бор, биз борадиган қоянинг тагида. Ўзиям роса қўрқинчли жойлар, у ерларда илон кўп. Укангиз қандай бир ўзи кетди?

      – Бир ўзи боришга унда юрак йўқ. Хизматкорларнинг бирортаси олиб кетган. Яна дадамни алдаб кетган. Атрофни айланиб келамиз деб… Агар одам тоғда кўп вақт юрса сизга ўхшаб чаққон бўлиб қоладими?

      – Билмадим, – дея жавоб қилди Фаррух, – мен ёшлигимдан тоққа чиқиб юрганман.

      – Мениям шунақа арчазорлар, тоғларда яшагим келади. Шаҳар жонимга тегиб кетган, – деди Моҳирўй ва оёғи сирпаниб кетиб "вой!" дея бақириб юборди.

      Фаррух СКАЧАТЬ