Kerem ile Aslı. Неизвестный автор

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kadar avladığımız yeter. Haydi artık dönelim.”

      “Ama elimizde bir şey yok.”

      “Elimizde bir yay var mı, yok mu sonra anlarsın.”

      Sofu arkadaşının hâl ve tavırlarında bir başkalık sezdi. Anlamış gibi görünerek itaat etti:

      “Peki dönelim.”

      Kerem günden güne kötülüyordu. Aslı’nın aşkı onun kalbini yangın gibi sarmıştı, cayır cayır yanıyordu.

      Keşiş, delikanlının gün geçtikçe sararıp solduğunu görünce:

      “Beyim.” dedi. “Buranın havası yaramadı galiba. İsfahan’a geri dönseniz iyi olur.”

      Kerem, manalı manalı Keşiş’in yüzüne baktı:

      “Beni bu hâle koyan hep senin kızındır. Lakin senin bir şeyden haberin yok.”

      Ertesi gün iki arkadaş İsfahan’a geri döndüler.

      Babası, oğlunun durumunda bir değişiklik, bir gayritabiilik hâsıl olduğunu ilk görüşte anlayarak sordu:

      “Yavrum bir derdin mi var?”

      Mirza utandı. Derdini söylemedi, kısaca:

      “Hayır!” dedi.

      Fakat hükümdar emin olamadı. Hemen hekimler, hocalar getirerek oğlunun derdini keşfetmelerini emreyledi amma bir netice elde edemedi. Çünkü hastalığının derdini kimse bilemedi.

      Bir gün hükümdar, oğlunun yanına geldi:

      “Derdini söylemekten niçin sakınıyorsun? Sen derdini sakladıkça ben babalık vazifemi yapamayacağım. Çünkü derdini bilmiyorum ki, derman bulmaya çalışayım.”

      “Baba, benim derdimi Lokman Hekim bile keşfedemez. Bana bir saz getirirsen her şeyi öğrenirsin.”

      Hükümdar, bir saz getirilmesini emretti. Kerem, sazı alıp çalmaya başladı.

      Aldı Kerem:

      Keşiş bahçesinde bir güzel gördüm

      Aklımı başımdan aldı ne çare

      Taramış zülfünü, dökmüş yüzüne

      Serimi sevdaya saldı ne çare

      Ben de bildim bu kız Keşiş kızıdır

      Seherde göğe çıkmış tan yıldızıdır

      Darılmış o güzel, bana küsmüştür

      Hâlimden bilmezsin şimdi ne çare

      Hasretlik çekerim ben ey atalar

      Bülbül gülü dalında kurar yuvalar

      Çar köşe dibinden yâre baksalar

      Bulmazlar cihanda mislin ne çare

      Bir kerre sormazsın benim ahvalim

      Asla rahmetmedi o lebi lâlim

      Aşk oduna yaktı beni o zalim

      Ateşi serimde kaldı ne çare

      Dertli Kerem der ki firkatim kati

      Keskindir kılıcı, yürüktür atı

      Ol İsevi ben, Muhammet ümmeti

      Bir kâfir sabrımı çaldı ne çare

      deyip kesti…

      Lakin hükümdar bundan bir şey anlayamadığını söyledi. Kerem kızdı:

      “Baba! Ben seni anlayışlı bilirdim, meğer dünyadan haberin yokmuş, diyerek çekilip gitti.”

      Hükümdar hayret etti. Bütün müneccimleri, falcıları çağırttı:

      “Her kim oğlumun derdini bilirse onu ihya edeceğim.” dedi.

      Müneccimler, falcılar hemen işe başladılar ama kaç para eder. Kerem’in derdini bir türlü öğrenemediler.

      Bir gün Kerem, sarayın penceresi önüne ah ederek oturdu. Bu hâli bir kocakarı görüp pencerenin dibine geldi:

      “Oğlum, burada mahzun mahzun ne oturuyorsun? Şehrin bütün gelinlik kızları yaylaya çıktı. Sen de çıksan onlara bakarak gönlünü eğlendirirsin.”

      “Kocakarı, sen iyi kalpli bir kadına benziyorsun. Kimseye söylemediğim sırrımı sana söyleyeceğim. Acaba kızların arasında Zengi’de oturan Keşiş’in kızı da bulunacak mı?”

      “Aman oğlum doğru söyle, yoksa onun aşkı için mi bu hâle düştün?” diye sordu.

      “Anladığın gibi. Fakat bunu kimseye söyleme.”

      Kocakarı söylemeyeceğine dair söz vererek oradan ayrıldı. Koşa koşa hükümdarın huzuruna gitti. Meseleyi anlatarak epeyce ihsan aldı.

      Hükümdar derhal Zengi’ye adamlar gönderdi. Keşiş’i huzuruna getirtti.

      “Ee… Keşiş hani senin kızın ölmüştü?”

      “Doğrudur.”

      “Ya yanınızdaki kız neci?”

      Kurnaz Keşiş hiç düşünmeden bir yalan uydurdu:

      “Zengi’ye giderken yolda fakir bir kadına rastladık. Kucağında çocuğu vardı. Parayla çocuğu satın alıp evlat gibi büyüttük; yanımızdaki kız işte odur.”

      Hükümdar inandı. Çünkü Keşiş’i, katiyen yalan söylemez, doğruluktan ayrılmaz bir adam olarak tanıyordu. Sadece dönerek:

      “Artık evlatlığın değil, kızın demektir. Allah’ın emriyle Peygamber’in kavliyle onu oğluma istiyorum.” dedi.

      Keşiş yerinden üç karış yukarı sıçradı:

      “Aman hükümdarım nasıl olur? Dinimiz ayrı değil mi?” dedi.

      Hükümdar:

      “Bu bir mâni teşkil etmez. Kızı Müslüman yaparak meseleyi hallediveririz.”

      Keşiş:

      “Aman devletlim. Onun yanımdan ayrılmasını istemiyorum. Malımı, mülkümü, bütün varımı al da kızımı benden ayırma.”

      “Fakat oğlum onun için harap oluyor. Eğer güzellikle vermezsen zorla alacağım…”

      Keşiş sapsarı kesildi ama kendisini çabuk topladı:

      “Bana beş ay müddet ver de hazırlık yapayım. Mademki zorla almak niyetindesin, ben de buna meydan vermemek için razı oluyorum.”

      “Anlaştık ama kızını oğlumla nişanla da öyle git.”

      Keşiş, İsfahan hükümdarının elinden kurtulmak için bunu da yaptı.

      Nişan СКАЧАТЬ