Гладиолус. Маматқул Хазратқулов

Чтение книги онлайн.

      – Борида олаверинг, ака. Хижолат тортманг. Эрта-индин катта меъмор бўлиб кетсангиз, сиз менга ёрдам берасиз.

      – Қачон уйга борсам тинмай хизмат қиласан, – деди Акмал. – Ҳозир жўраларимга шунча зиёфат бердинг. Шунинг ўзи бас, ахир. Мени хижолат қилма. Ака бўлиб нима қилиб қўйдим сенга.

      – Айтдим-ку, ҳозир сиз олиб туринг, вақти келса мен оларман. Ўшандан кейин Акмал анча пайт қишлоғига бормади. У Норматга кўринишдан уялди… “Унинг кўзига қандай қарайман? Мени деб ўқишга кирмади. Менинг ўрнимга уй ишларини қиляпти. Ота-онамга қараяпти. Бу ҳам етмагандай менга ёрдам беради. Қайси ука шундай қилади? Акалар, ҳатто оталар-чи?!”

      … Ёзнинг жазирама кунлари. Имтиҳонлар тугаган. Акмал диплом ишининг ташвиши билан юрибди. Бир кун иссиқдан бўшашиб қайтди. Ётоқхона эшиги олдида турган қизил “Москвич” кўзига таниш кўринди. Номерига қаради. “Ие, Норматнинг машинаси-ку! Тинчликмикан?” Шу хаёллар билан машина эшигини тортди: қулф. Қаерга кетди экан? Ётоқхона томонга бурилиши билан ичкаридан Нормат чиқди.

      – Ҳа, Нормат? Тинчликми?

      – Тинчлик, – деди Нормат салом бериб. – Ўзингиздан сўрасак? Соғ-саломатмисиз? Уйга бормайсизам.

      “Чолу кампир хавотир олишган. Ҳар ҳафтада боришимга ўрганиб қолишган-да”.

      – Отам билан энам ишдан қолдиришибди-да, сени, – деди Акмал ҳол-аҳвол сўрашиб бўлгач.

      – Нимага?

      – Нимага бўларди, бир ой бормаганимга хавотир олиб сени жўнатишибди-ку.

      – Йўқ, улар билишмайди. Ҳаяллаб кетганингизга бир бориб хабар олиб келай-чи, деб ўзим келдим. Отамгаям, энамгаям айтганим йўқ. У куни энам “Акангдан дарак бўлмаяпти-я, болам”, девдилар. “Кеп қолар, иши кўпайиб кетгандир-да”, дедим. Энамни алағда бўлмасинлар дедим-у, ўзим турли хаёлларга бордим. Кейин уларга билдирмай бу ёққа жўнадим.

      – Бекор овора бўпсан. Нима, мен ёш боламидим. Диплом ишлари билан югуриб юрибман. Бугун бу ерини тузатаман, эрта у ерини.

      – Қачон ҳимоя қиласиз?

      – Кейииги ҳафта, жума куни.

      – Бўпти, мен кетдим. Ўша куни келаман.

      – Келишингнинг нима ҳожати бор. Ишдан қолиб юрасанми?

      Нормат индамай машинага ўтирди. Акмал унинг орқасидан ҳавас билан термилиб қолди.

      Жума куни диплом ҳимоясидан сўнг терлаб-пишиб коридорга чиқди. Эшик олдида қўлида бир даста гул билан Нормат кутиб олди. У гулни акасига тутқазиб, уни маҳкам қучоқлади.

      – Табриклайман, ака! Отам билан энам ҳам табриклаб юборишди.

      Акмал севинчини яширолмади.

      – Раҳмат, ука…

      У бошқа гапирмади, гапиролмади.

      Акмалнинг бир дўсти югуриб келиб Нормат билан кўришди. Нормат уни таниди. Баҳорда қишлоғига борган, тоққа чиққан йигитлардан бири эди.

      – Ётоқхонага борамизми? – деди ҳалиги йигит.

      – Ҳа, – деди Акмал, Норматга: – Сен ҳам юр. Беш-олтита жўраларим боради. Бирпас ўтирамиз.

      Ўн чоғли йигит-қиз Акмалнинг СКАЧАТЬ