Ибройим Юсупов. Шарап Уснатдинов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ёқтирмаса-да, қўлига тушган хатни ўқимайдиган қиз бўлмайди”. У шундай қарорга келган эди. Тўғри ўйлаган экан. Қиз хатга қўлини чўзмади. “Мен хат ёзишиб кўрганим йўқ”, – деди. Йигит довдиради. Қиздан тўрт-беш ёш катталиги, амалиётчи ўқитувчилиги, ёш шоир деган номи бор. Сўз топмай, чора топмай, ёшгина қиздан, ўқувчисидан ютилиш ўлимдай кўринди. Ана ўшанда юракка қуйилиб, қулоққа садо берадиган мавридлар келди…

* * *

      Ўшандан буён орадан бир йилча вақт ўтди. Кўнгил кўнгил билан топиша бошлади. Ҳалиги тилга келган сўз, дилни изҳор этишнинг топилган чорасини қофияга солиб, қизнинг ўзига шеър қилиб тақдим этди. Ҳозир ўйланиб турибди, буни дўстларининг ичидан Бабошдан бошқа кимга кўрсатган эди? Эсида йўқ. Институтдаги анави амалдор йигит бу шеърни кимдан эшитган экан? У менга шунчалик зуғум қилиб, дарғазаб бўлди…

      Воқеа бундай бўлган эди. Ибройим ростдан ҳам қизнинг йўлини тўсиб, қўлига хат берганида олмагандан кейин, унга ҳийла қилиб олдиртирди. Ўша ҳолатни бундай шеърга солди.

      Оҳу кўзинг ҳурккан эгиз қўзидай

      Чопқиллади пастдан қирга югуриб.

      –Почтачиман, қўрқма, қариндошим, ҳай, –

      Деб хат бердим чўнтагимдан суғуриб.

      –Почтадан хат келмас муҳр-маркасиз,

      Бизнинг почтачимиз сенмас, нетаман?

      –Агар ҳозир олиб қолмасанг сен қиз,

      Шу мактубни йўлга ташлаб кетаман…

      Худо билсин хатда не ёзилганин…

      Ҳамма ўқиб, сени гап қилмасми бир:

      Ерда одам, кўкда юлдузнинг бари,

      Ҳатто қўшниларнинг итига довур…

      Ёзувчи Амет Шомуродовнинг “Менинг йўлбарслар билан учрашувларим” номли ҳикоялар туркумида бўлса керак, йўлбарс буқанинг орқасидан келиб панжа уради. Ҳуркиб кетган буқа йўлбарсни орқалаб чопади. Йиртқичнинг икки орқа оёғи ерга тегмай кетаверади. Бир пайт буқа чуқурга тушганда йўлбарснинг оёқлари ерга тиралиб, буқани ён томонга улоқтириб юборади. Шоир ҳам қизни эплаб сўзга тортса, айниқса, шеър билан ёзилган хатини олдирса бўлди, ҳар қандай қиз ҳам ойга сапчиганини қўйиб, ювош тортади.

      У ҳам аста-секин ювош тортди. Дастлабки учрашувларида салом-аликни Ибройим бошлаб, гапни қовуштириб юборадиган эди. Бора-бора қизнинг ўзи салом берадиган, аввалгидай ўқрайиб эмас, сал ҳайиқиб, мийиқ тортиб, уялиб қарайдиган бўлди…

* * *

      Қиз мактабни битираётган йили ёзги таътил кунларининг бирида Нукуснинг қоқ ўртасидаги “Ғалаба боғи”нинг бир чеккасида турган эди. Ибройим унинг орқасидан билдирмай келиб: “Бибизода!”деди. Қиз илкис қайрилиб қаради. Ибройимни кўриб, товушини эшитганданоқ бу қадар тез “жавоб қайтарганига” уялиб кетди…

      Бир пайтлари қўшни овулда Бозорбой деган одамнинг ўғли даладан югуриб келиб:

      – Ота, ота, “Сассиқкўл”дан лаққа чиқибди! – деган экан.

      – Ё пирим-ай!!! – деб нохосдан бошини шартта орқага бурган балиқчининг бўйни чиқиб кетган экан.

      Бибизоданинг ҳам шартта орқага қарагани соғинч, дийдорга интизорнинг аломати эканини СКАЧАТЬ