Қисмат тарозуси. Б. Омонова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ тўсатдан билагидан қаттиқ тутган қўлдан чўчиб тушди ва ўгирилди. Бироз улар шу кўйи бир-бирига тикилишдилар.

      – Оқил ака!.. Устоз, бу сизмисиз, кўзларимга ишонмаяпман.

      – Ҳалиги, ҳалиги, – ўта замонавий кийинган кўркам йигитга қараб довдираб қолди. – Ибрат…

      – Топдингиз, устоз, – Ибрат ўзидан-да тортиниб, кўришишгаям ноқулай ҳис этаётган, неча йиллар ўтсада ҳамон ўша ўзгармас, содда ва ишонувчан кўзларни, тафтли ва нурли юзни яқиндан кўраётганидан бир лаҳза ҳузур қилиб ҳаяжон билан уни маҳкам қучди.

      – Унутмапсиз, Оқил ака!

      – Шунча йил бўлди-я кўришмаганимизга, қайларга кетиб қолдинг, сени хорижда дейишувди.

      – Қайтдим, устоз, ҳали ҳаммасини гапириб бераман. – Сўнг ёнидаги ҳамроҳларига юзланиб фахр билан гапирди. – Бу киши менинг муаллимим, адабиёт ўқитувчимиз Оқил ака бўладилар, эсингиздами, Аброр ака, бу киши ҳақида сизга гапириб бергандим.

      – Ҳа-ҳа, жуда яхши, жуда яхши-да, – Аброр ҳам унинг қўлидан тутиб кўришаркан.

      – Бу киши, – давом этди Ибрат, – қаҳрамон ўқитувчилардан десам ҳам арзийди. Чунки биз тоғда турамиз. Тоғ мактабларида одатда ўқитувчилар етишмайди. Чунки, унча-мунча одам тоғ шароитига кўниколмасди, кетиб қоларди. Оқил ака эса ўзи шаҳарлик бўлатуриб ажиб бир меҳр билан биз билан бўлдилар.

      – Ҳа, ҳа, нимасини айтасан, ўғлим, тоғ тоғ билан учрашмайди, одам одам билан учрашади, деб бекор айтишмас экан. Ўқитувчиликнинг шуниси яхши-да, қайга борсанг шогирдларинг ёнингга югуриб келади. Уларнинг бир оғиз устоз деган сўзидан дилинг яйрайди, чеккан заҳматларинг, бир вақтидаги шўхликларини унутасан. Шунинг учун бу касбга умримни бағишлаганман.

      – Устоз, бугун дийдор аталган кун экан биз учун. Азиз меҳмоним бўласиз. Ҳамма-ҳамма гаплардан гаплашамиз. Кетдик мен билан, мана булар сизга совға, – Ибрат у харид қилган нарсаларга ишора қилди. – Бу менинг корхонам, магазиним. У сиз учун доимо очиқ.

      – Ие, ие, раҳмат, Ибратжон, лекин мен шерикларим билан келганман, бўлмаса жон деб қолардим. Сенга шеър ўқитардим, эсингдами, жуда ширали овозинг бор эди, ўзинг ҳам ёзиб турардинг, ашула ҳам айтардинг.

      – Агар қолсангиз шеър тугул, қўшиқ ҳам куйлаб бераман, – болаларча уни қолишига астойдил ҳаракат қиларди Ибрат, – буни жуда хоҳлаяпман. Жуда бўлмаса эртага кетарсиз.

      – Шерикларим кутиб колади-да, болам. Мана шу магазин манзилини бериб, машинанинг эҳтиёт қисмларини буюришганди, ундан кейин эрта ўтиб индинга Ҳикмат отанинг қирқ оши маъракаси бўлади…

      – Нима? – довдираб қолди Ибрат кутилмаган бу нохуш янгиликдан, – Ҳикмат ота оламдан ўтдиларми?

      – Ҳа, болам, индинига маъракаси, нима, хабаринг йўқмиди?

      – Дунёбехабар бўлиб қоляпман, устоз, илоҳим Ҳикмат отанинг жойлари жаннатдан бўлсин, икки ой олдин қишлоққа боргандим, у киши зиёратида бўлган эдим. Бу бизнинг охирги учрашувимиз бўлган экан-да. Жуда тетик кўрингандилар.

      – Энди СКАЧАТЬ