Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ем еб ўрганган охури ёнида хашак кавшаб турган экан. У Ризвон келинойи челак кўтариб келаётганини сезиб, чўзиб: «М-мм…» деб қўйди. «Сигирни ҳам боғламабди. Нима бўлди бу қизи тушмагурга!»

      Ризвон келинойи минг хаёл билан сигирини соғиб бўлиб, тандир бошига олиб келиб қўйди-да, қозоннинг қопқоғини очиб, хўрдадан хабар олди. Самоварга пайраҳа ташлади.

      Эшикдан Тўранинг онаси Салима хола кечқурунги сутини олиб кириб келди. Салима хола билан Ризвон келинойи тенгқур, сирдош дугона, бирга ишлашади. Шунинг учун бўлса керак, иккаласи тегушик олишади. Бунинг устига улар тақдирдош: иккаласининг эри ҳам бир кунда, бирга аскарликка кетишган, дарди бир. Салима холанинг уйи икки ҳовли нарида – Ғиёс ака билан унинг келини Зулайҳо холанинг уйи ажратиб турарди буларни. Салима хола бугун зарур ишлари борлигини айтиб, бригадирдан эртароқ рухсат олиб уйига келган эди.

      – Ҳа, ўртоқжон, нима ҳаракат? Ҳорманг…

      – Келинг, Салимахон, – деди Ризвон келинойи чеҳраси очилиб, – келинг. Ишдан келсам сигир ҳам боғланмабди, уй ҳам йиғиштирилмабди, денг. Камолангиз иситмалаб…

      Салима холанинг эсига лоп этиб «Информбюро хола»нинг гаплари тушди-ю, индамай қолди.

      – Офтоб урдими, шўрликкина боламни, қимир этишга мажоли келмай ётибди… – дея давом этди Ризвон келинойи куйиб-пишиб. – Шунга бир аччиқ хўрда қилиб берсам, зора тузалиб қолса деб…

      Салима хола Ризвон келинойи гапини тугатишига ҳам сабр қилмай:

      – Уйда ётибдими?.. – деди-да, секин уйга кирди. Орқасидан Ризвон келинойи ҳам эргашди.

      Камола бошини қийиқча билан маҳкам боғлаб олган, ҳарорати зўрлигидан қизариб-бўртиб ётарди.

      – Ҳа, қизим, нима бўлди? Тобинг қочиб қолдими? Ҳечқиси йўқ, тузалиб қоласан, оппоқ қизим, – деб унга далда берган бўлди. Лекин кўнглидан: «Ёш бола нарса, Зулайҳо ўлгурнинг гапини кўтаролмаган бу», деган фикр ўтди. Шу топда, нега эканини ўзи ҳам билмайди, қизга нисбатан кўнглида бир илиқ нур йилт этганини, қандайдир меҳр уйғонганини ҳис қилди. Унинг қалбида уйғонган илиқлик, юзларида акс этган нур Камолага ҳам маълум даражада кўчган эди.

      Салима хола Ризвон келинойига тасалли берди:

      – Тузалиб кетар. Негадир бугун Тўравойингизнинг ҳам мазаси йўқ. Индамас бўлиб қолди. Ҳали ану Формбўйра кирган эди. Тўрангиз шу хотинни кўпам ёқтиравермайди, индамай кўчага чиқиб кетганича ҳали йўқ… Формбўйра бирам эзмаки…

      Икки дугона чиқиб кетишди. Камола бу гапларнинг мағзини чақишга ҳаракат қиларди: «Демак, бояги ҳангомадан у ҳам хафа бўлибди-да!»

      Салима хола олиб кирган сутини тандир бошига ўтириб олиб ўлчаб берди. Ризвон келинойи уни ҳозиргина соғиб келган сути устига ағдарди. Салима хола ҳамон ичида Зулайхо холани койирди: «Ёш болага ҳам шундай дейдими? Ҳали бунақа гапларни эшитмаган-да, бирпасда ўзини олдирибди-қўйибди, шўрлик болагина. Эридан қорахат олган фақат сенми? Сузмангни ўғирлатган бўлсанг ўғирлатибсан-да!» У бу кайфиятини ташига чиқармади, гапни бошқа ёққа буриб юборди:

      – Уруш СКАЧАТЬ