Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ бугунги ғалваси туфайли келишди», деб ўйладими, негадир ҳаяжонда, қайта-қайта эгилиб ёлворгандай: «Пане, пане», дер, уларнинг юзларига шубҳа билан жавдираб қарар эди.

      Пан Дворжек эшик олдида турганларнинг юз ифодаларидан, қарашларидан шубҳаланишга арзийдиган бирорта аломат тополмади, кўнгли сал ўрнига тушгандай бўлди.

      – Как поживаем? – деди Бойғози жилмайиб.

      Пан Дворжекнинг рангсиз, серсоқол юзига ҳам табассум қўнди.

      – Пасибо… – деди чўзиб. Сўнг таъзим билан ичкарига таклиф қилди, – прошен, пане…

      Бойғозилар ичкарига киришлари билан димоғларига қандайдир бир ёқимсиз ҳид гуп этиб урилди. Дарҳол раиснинг кўнглидан: «Шундай иссиқ ҳавода уйга тиқилиб ўтиришгани нимаси? Ҳавоси бузилиб кетибди– ку!» – деган гап ўтди.

      Ўртада еттинчи чироқ порлаб ёниб турар, хона ичи анча ёруғ, бир чеккада қора декча вақиллаб қайнар, ундан кўтарилган қандайдир шўртанг ҳид ва буғ хона ичини тутиб кетган эди. Раис зимдан хо-надаги одамларга разм солди: тўрда, похол устида қоқсуяк бўлиб қолган, афтидан етмишларни уриб қўйган кампир бужмайиб ўтирар, унинг ўнг биқинида чамаси ўн етти-ўн саккизлардаги оқи оқига, қизили қизилига ажраб, балоғатга етиб қолган бир қиз: қошлари камондай… сочлари калта қирқилган, орқаси билан бир бўлиб ёйилиб ётибди. Қоши, кўзи, сочи қоп-қора… Ҳайт десанг, учиб кетай деб турган оҳудай ҳуркак назар билан тикилиб турибди. Ўртада ранги заҳил, аммо ҳали анча чайир (афтидан пан Дворжекнинг хотини), ўрта яшар аёл қайсарона боқиб, тик турибди. Франтишек, қўрқиб кетганидан бўлса керак, онасининг пинжига тиқилиб олган, кўзлари олазарак.

      «Тагларига битта шолча керак экан. Ер зах, похолда ётиш қийин, – деди раис ичида. – Уй анжомлари ҳам ҳаминқадар экан…»

      Эшикдан кираверишда, декча қайнаётган бурчакда турган оппоққина, сирти гулдор тоғорачани, анави ёниб турган еттинчи чироқни, хўш, токчада турган иккита чамадонни демаса, бу уйда нима бор арзигулик? Ҳеч нарса олиб келолмабди, шўрликлар. Нимани ҳам олиб келсин. Дунё кўринганми кўзларига, жонларини асраб, шундоқ келаверишган-да! Ҳеч кимнинг бошига тушмасин бу савдо!

      Раис хаёлидан фориғ бўлиб бундай қараса, Бойғозининг кўзлари худди ўлжа кўрган бургутнинг кўзларидай ёниб, ҳалиги кампирнинг ёнида ўтирган қизга тикилиб турибди. Қўйиб берса еб қўйгудай. У Тўрага айёрона кўз қисиб: «Нармално!» деб қўйди. Раис буни сезиб, аста томоғини қирди. Бойғози ўзига келиб, раисга қараган эди, раис кўзларини шундай олайтирдики, Бойғози нигоҳини яширолмай қолди.

      Пан Дворжек тахтадан ясалган узун курсини кираверишдаги дераза тагига қўйиб, меҳмонларни ўтиришга таклиф қилди:

      – Прошен, пане…

      Улар олдинма-кетин курсига қатор ўтиришди.

      Пан Дворжек тўрда ўтирган қоқсуяк кампирга ишора қилиб:

      – Матка, – деди. Сўнг унинг ёнидаги ҳуркак назар ташлаб турган қизни кўрсатди. – Дочурка… Кристина…

      Пан Дворжек меҳмонларга оила аъзоларини таништираётган эди.

      – Пани СКАЧАТЬ