Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ гапида жон бор, – деди у салмоқ билан. Одамлар жим бўлиб қолишди. – Полаклар битта хонадон, ўрислар учта, украинлар битта. Ҳаммасида ҳам жўжабирдек жон. Битта товуққа ҳам сув керак, ҳам дон деганларидак… кўчиб келаётганларни-ку, билмаймиз, ўрисларми, украинларми, полакларми?.. Йўлини қилиб, уларни ҳам енгил-елпи ишларга тортишимиз керак. Бўлмаса зерикиб қолишади. Шундай қилсак, бугунгидақа хижолатпазликлар ҳам бўлмайди. – Раис бир янгилик айтаётгандай, идорада ўтирганлар унинг оғзига тикилишиб турар, афтидан, унинг гапи ҳаммага маъқул бўлаётган эди. Раис буни одамларнинг юзларидан уқиб, гапида давом этди: – Кўчиб кел-ганлар бошқа колхозларга ҳам тақсимланган. Билишимиз керак, улар нима иш билан шуғулланишяпти экан? Ҳарҳолда, қараб ўтирмагандир-ов!

      – Жуда тўғри! – деди Ғиёс ака ўзининг таклифи маъқулланганидан хурсанд бўлиб. – Прантишка ё ўн учда, ё ўн тўртда. Камол билан Тўрага озгина бўлса ҳам ёрдам қилади-ку, эш бўлади-ку. Отаси қоровуллик қилса ҳам…

      – Ҳунармандмиш, – гапга аралашди Розиқ.

      – Қанақа ҳунар?

      – Ҳунардақа ҳунар-да… Лампа шиша қиладиган…

      – Қаёқдан билдинг?

      – Билганим йўқ, кўрдим, – деди Розиқ бўйнини чўзиб. – Шишадан қиларкан. Биттасини ярим кило жўхорига… Ойим ҳам биттасини олибди. Туппа-тузук…

      – Ие, қизиғу?

      – Апанас чол патинка тикар экан…

      – Ана, – деди раис қувониб. – Ишдан чиққан нўхта, айил, бўйинчаларимизни тикиб берса ҳам ҳарна-да. Ҳам ўзи овунади, ҳам меҳнат ҳақи олади. Иннайкейин, буларни бир амаллаб пишиқчиликка илинтиришимиз керак, уларни бизга ҳукумат ишониб юборган. Бундан кейин озиқ-овқатини ҳам, тирикчилигини ҳам ўйлашимиз лозим.

      Гап шу ерга келиб тақалганда одамларнинг унлари ичларига тушиб кетди… Йўғон чўзилиб, ингичка узилай деб турган пайт. Колхоз омборидаги бор дон-дун фронтга жўнатилган.

      Ҳеч кимдан садо чиқмагач, раис аста ўрнидан туриб, суҳбатга якун ясаб қўя қолди:

      – Ҳа, майли, ўйлашиб кўрармиз, бир иложини қилармиз. Абдитўра, бўлмаса эртага Прантишкани ёнларингга олинглар. – Тўра ҳайрон бўлгандай ерга қаради. Раис уни тушунди. – Қандай қилиб кўндираман, демоқчисан-да, а? Ундай бўлса… – У мўйловини силаб ўйлаб турди-да, товушини бир баҳя кўтарди, – бошқаларга жавоб. Бойғози, Тўра, иккаланг қол.

      Ҳамма гур этиб ўрнидан турди.

      – Энди гап бундай, – деди раис бошқалар чиқиб кетгач, Тўра билан Бойғозига. – Агар хўп десаларинг, ўша кўчиб келганларнинг уйларига бориб хабар оламиз, гаплашамиз. Сен ўрисчага устасан, Бойғози, гаплашасан. Бир йўла Абдитўранинг ишини ҳам битирамиз. Бўптими?

      – Бўпти?

      – Қани, кетдик бўлмаса. Чироқни ўчир.

      Уччалови олдинма-кейин ташқарига чиқишди. Кўзлари чироққа ўрганиб қолганиданми ё ҳали ой чиқмаганиданми, кун анча қоронғи эди. Олдинда раис, ўртада Тўра, орқада Бойғози – таёғини тақ-тақ босиб келарди. У аскарликдан яқинда, чап оёғидан яраланиб келган. Унинг отаси колхозда машҳур чўпон, СКАЧАТЬ