Sis və gecə. Əhməd Ümid
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Sis və gecə - Əhməd Ümid страница 4
– Xeyr, düşündüyün kimi deyil. Onu sevdim.
–Mən də onu deyirəm.Qız ayaqlarını yerdən kəsdi, çoxdan unutduğun bir dünyaya apardı səni…“Halbuki mən öldüm"
deməsini gözləyirəm,demir. Sözlərinin ağırlığından xilas olmaq üçün soruşuram:
– Yoxsa imtahan bununla əlaqədardır?
– Ola bilər. Qəti bir şey deyə bilmərəm.
16
-Əslində əmimə danışacaqdım hər şeyi, -deyərək səhvimi qəbul edirmiş kimi görünürəm.
–Məsləhət bilmirəm, – deyir, – Səni anlamazlar. Ərizə işindən bəri, güvəniləsi biri deyilsən.
Belə bir cavabı heç gözləmirəm. Nə etmək istəyir bu adam?
– Sən nə düşünürsən? Bu əlaqə səhv idi?
– Səhv olduğunu bilsəydin, bunu etməyəcəkdin?"
– Bəlkə…Məncə edərdin. Aşiq olmusan. Sənin yaşında eşq çox təhlükəlidir.
– Yaşla nə əlaqəsi var bunun?
– Çox əlaqəsi var. Amma indi bunu danışmağın vaxtı deyil.
– Həmişə qırıq-qırıq danışırsan. Açıq danış, yardım et.
–Mənə güvənmə. Təkbaşınasan, nə etməlisənsə, özün edəcəksən.
Artıq danışmaq istəmədiyini demək istəyirmiş kimi, başını çevirib yola baxır.Amma sonra yenidən mənə sarı dönür:
– Sənə edə biləcəyim tək kömək odur ki, diqqətli olmağı tap-şırım.Diqqətli ol.""Diqqətli ol!" Bu iki söz cingildəyir qulaqlarımda. İldırım bəy, bu xəbərdarlığı harda gəldi etməz, əməliyyat əsnasında, əməliyyata girəcəyimiz anlarda belə deyərdi.
Mənə işarə verir? Bəlkə yanılıram, bəlkə elə-belə dedi. Amma imtahanda uğursuz olmaqdansa,səhv etməyi üstün tuturam."Diqqətli ol." Bu sözü hər eşidəndə istər – istəməz əlimi silaha aparıram. Bu dəfə o cür eləmirəm, ətrafıma nəzar salmaqla kifayətlənirəm. Şübhə oyandıracaq heç nə yoxdur.
Getdiyimiz yol az sonra dərin bir döngə ilə ana yola bağlanacaq.Yol sakitdir, bir az irəlidə, yolun burulduğu yerdə, səkidə bir adam dayanıb. Tam seçə bilmirəm, deyəsən qarşısında səyyar bir dəzgah var. Bir az yaxınlaşınca onun simitçi olduğunu anlayıram. Simitçidirmi? Amma bu yoldan elə də piyada keçmir axı! Maşındakılara satır?Diqqətlə süzürəm onu… Onu 17
daha əvvəl buralarda heç görməmişdim. Kənddən yeni gələn çərçilərə oxşayır. Əmin olmalıyam. İldırıma sarı dönürəm.Məni izlədiyini görürəm. İmtahan tapşırığıdır axı, gözlərimi qırpma-ğımdan nəfəs almağıma qədər heç bir hərəkətimi oğurlamaq istəmir. Kömək etmək istəyən baxışlarıma "Sual vermə!" deyi-rəmmiş kimi başını yelləyib qarşılıq verir.
“Hərəkətləri çox sürətldir, məndən yardım istəyərək vaxt itirmə” – demək istəyir yoxsa? Maşını yavaşladıram. Silahımı qoburdan çıxarmaq çətin olmur. Lüləyə patron tapança tutan sağ əlimi aşağıya qucağıma endirirəm. Simitçiylə aramızdakı məsafə qısalır. Onun bizə baxdığını görürəm. Bir az həyə-canlıdır, ya nədir? Birdən baxışlarını yolun qarşısına çevirir.
Sanki o da bir işarə izindədir. Baxdığı tərəfə dönürəm, Fəxriylə
göz-gözə gəlirik. Fəxrinin üzü gərgindir, sağ əlini cibindən çıxardır, tabançanı görürəm. Qaza basıb qaçmağa çalışsam, çox gec olacaq. Arxa tərəfdən isə çox yaxşı hədəf ola bilərəm. Yavaşca əyləcə basıram. Fəxri mənə sarı nişan almağa çalışır. Ondan tez davranmalıyam. Silahımı ona sarı yönəldirəm. Amma hələ tətiyi çəkməmiş atəş səsi eşidilir. Sonra mənim silahım atəş
açır. Fəxrinin atəş aça bilmədən yıxıldığını görürəm. Eyni anda qarnımda bir istilik hiss edirəm. Simitçiyə doğru sürətlə dönər-kən, avtomobilin sağ şüşəsini deşib keçən güllələrin səsini eşidirəm. Adam neçə metr irəlidə, iki əliylə tutduğu tapançasından mənə atəş açır. Əllərinin titrədiyini görürəm. Allahdan təcrübəli biri kimi yox, yoxsa indiyə kimi çoxdan torpaq şöbə müdiri vəzifəsinə götürmüşdü məni.
Avtomobilin küncündə, sanki məni gizləyə bilirmiş kimi sükanın arxasına doğru sığınıb ona qarşılıq verməyə çalışıram.
Lakin diksinərək əlimin sözə baxmadığını duyuram. Sağ çiy-nimi ağrı bürüyüb. Onun nişançılığı haqqında erkən fikir bildir-mişəm deyəsən. Atəş aça bilməsəm işim bitdi. Silahı sol əlimə
18
keçirirəm. Necə gəldi atəş açmağa başlayıram. Ən az onun kimi əldən kəməm. Amma işə yarayır. Düşmənim çatışmanın gər-ginliyinə dayana bilməyib qaçmağa başlayır. Qaçanda dəzgaha dəyir, simitlər səpələnməyə başlayır. Səndələyir, az qalır yıxıl-sın, amma yıxılmır, yenidən qamətini düzəldir. Tapançanı qaldırıram, nişan almağa çalışıram, amma birdən onun boyu uzanmağa başlayır.
Bir neçə saniyə içində, hər bir addımı neçə metri keçəcək kimi böyüdüyünü görürəm. Az öncə dəzgahdan düşən bir simit adamın arxasına düşür. Ona yaxınlaşdıqca simit də böyüyür. Yanına gələndə simitin üzərinə atlayır, tək təkərli bir velo-siped kimi sürüb sürətlə uzaqlaşır.
– Özünü itirdin? – deyə soruşur İldırım. Onu tamamilə unutmuşdum.
– Sən də gördün?
– Ürəyin getməsin. – deyir.
– Harada idin?
– Burdaydım, yanında.
– Səni vurmadı?
– Güldürmə məni, ruhları vurmaq olmur.
– Haqlısan, – gülümsünərək deyirəm. Gülümsəmək belə incidir məni. Pis haldayam yəqin.
– Səni xəstəxanaya aparacaq adam tapmalısan, – deyir..
– Sən yardım eləməzsən?
– Dedim axı, bu sənin imtahanındır.
– Qazandımmı? – deyə soruşuram.
– İmtahan bitməyib axı.
– Bitməyib?
– Yox, СКАЧАТЬ