Sis və gecə. Əhməd Ümid
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Sis və gecə - Əhməd Ümid страница 2
yaxınlaşır."Durun!"-deyə qışqırmaq, etdiklərinin səhv olduğunu demək istəyirəm, amma ağzımı aça bilmirəm. Çaşmışam, çənəm, dodaqlarım, dilim sanki artıq məni dinləmir. Bütün məcburiyyətimə qarşı bir "ah" sözü belə çıxmır ağzımdan.
Qorxuram.Qorxduqca tərləməm daha da artır. Çiynimdə, qarnımda dayanmadan tər boşalır. Şəkil sürətlə yaxınlaşır, az qala üzümə dəyəcək… başımı yana çevirərək yerə sərilirəm. Üzüm torpağa sərili halda, qorxuyla, döyülmək və hətta ölüm cəzası belə gözləyirəm. Qəlbim irəli gedən xarab bir saat kimi sürətlə
atmağa başlayır.
Tərimin torpağa damladığını duyuram.Tər damlalarının torpağa düşərkən çıxardığı səs ürəyimin çırpıntısını xatırladır.
Ayağa qalxanda yerdə palçıqlı bir iz qalacaq deyə düşünürəm.
Amma saniyələr keçir heç kim məni döymür, bir təpik belə
dəymir. Narahatlıq içində gözləməyi davam etdirirəm. Heç bir dəyişiklik yoxdur.“Başımın üstündə, ürküdücü baxışlarıyla, ölüm səssizliyi içində durublar”,-deyə düşünürəm.Gözləməkdən bezib, ehtiyatla başımı qaldırıram.Qəribədir, kimsə yoxdur.
Çaşqınlıqla ətrafı müşahidə edirəm. Xeyr, heç kim yoxdur.
Gediblər. "Həqiqətən də gediblər" – deyə sevinclə mızıldanıram.
Bu qədər insan bir anda hara itə bilər? Əvvəl əllərimin, sonra isə dizlərimin üstə qalxarkən, Gülsərənin qucağındakı o 9
şəkli görürəm. Düz qarşımda, az qala yıxılacaqmış kimi dayanan qoca bir çinar altında, yeni bir rəsm ştativinin üstündədir.
Deməli, onu burda tərk etdilər. Bəlkə də bu bir işarədir, mənə
nəsə demək istəyirlər. Diqqətlə şəklə baxıram. Deyəsən torpağa uzanmış bir adam var. Uzaqdan yaxşı seçə bilmirəm. Şəklə doğru gedirəm. Bu dəfə boyalar uçmur.
Onu artıq çox dəqiq görə bilirəm, iki əli ilə qarnını tutub, yerdə alışıb-yanır.Barmaqlarının arasından qırmızı bir bulaq qaynayır, çiynindən sağ qoluna yayılan tünd bir ləkə var. Yaralı olmalıdır. Üzü sıxılmış, alnında muncuq-muncuq tər damlaları; elə diqqətə çarpandır ki, sanki həqiqidir. Barmaqlarının arasından daşan qırmızılıq, rəsmin üzəriylə incə bir şərit halında axır. Onu hardansa tanıyıram. Yaman tanış gəlir …
10
İkinci fəsil Bənövşə qoxuları gəlir. İlıq bir meh günəşli eyvanımız-dan süzülərək tül pərdələri ehmalca dalğalandırır. Bağçadakı şabalıd ağacının tünd yaşıllığını görürəm sanki. Atamın evidir bura? Qəribədir, biz bu malikanəni çoxdan satmamışdıq mı?
Yanımda bəziləri danışır, səslər boğuq-boğuqdur, anal-mağa çalışıram;Bənövşə qoxuları uzaqlaşır, şabalıd ağaclarını itirirəm, meh birdən kəsilir.
– Bax tərpəndi, ayılır.
Səs çox uzaqdan gəldiyi üçün yaxşı eşidə bilmirəm. Göz qapaqlarımın üstündə sanki tonlarla ağırlıq var, çətinliklə açıram. Bərq vuran işıqlar gözümü qamaşdırır.
Başımın üstündə iki qaraltı dayanır. Bir an harada olduğumu anlaya bilmirəm.Parlaqlıq gözlərimi yandırır. İşıq istəmirəm, səs istəmirəm, harada olduğumu düşünmək istəmirəm.
Malikanənin kölgəli bağçası məni çağırır.
Anam ilə əmim arvadı Nəriman talvarda oturub, əllərində bir qadın jurnalı, dəb və geyimlər haqqında danışırlar.
Atamla İsmət əmi, həmişəki yerlərində, şabalıd ağacının altındakı masada rakı içirlər. Mən kişilərin masasına sarı gedirəm.
Əmimin boşqabındakı basdırmadan yeyirəm. Dadı çox gözəldir. Əmim qadınlar tərəfə bir nəzər salıb, qədəhi uzadır.
– Bir bunun da dadına bax.
Rakının dadını əvvəldən bilmirəm, amma özümü sın-dırmıram. Verdiyi qədəhdən bir qurtum alıram.Qırtlağımdan mədəmə doğru bir yanğın başlayır.Üzümün necə bir hala düşdüyünü görmürəm.Amma gülməli olmalıdır!Əmim qəhqəhə
çəkir Atam qaşları çatılmış, başını yelləyərək bizi izləyir.
11
– Özünə gəlir! Həkimi çağırın, həkim....
Ağzımda rakının acı dadı itir. Amma mədəmdə bir bu-lanma var.
–Baxın oyanır! Tibb bacısı, tez olun, həkimi çağırın … həkim …
həkim hardadır?
Səsi artıq çox dəqiq eşidirəm.Təlaşlı bir sevinc içində, qulaqlarımda cingildəyir.Gözlərimi açıram.Başımın üstündəki qaraltılar sürətlə dəqiqləşir. Əvvəl arvadım Məlikə, sonra əmim İsmətin üzünü seçirəm. Məlikə mənə sarı əyilmişdi, şəfqətli ki-çilən gözləri yaşla dolu idi.
–Necəsən,canım?..Yaxşılaşacaqsan…yaxşılaşacaqsan,fikir eləmə!
Mənə ümid verməyə çalışır, amma onun özünün təskin-liyə ehtiyacı var. Əmim İsmət soyuqqanlı görünür. Ona baxdı-ğımızı görüncə gülümsünür. Gözlərində hələ itməmiş bir narahatlığın izləri var.Yaxınlaşır.
– Yaxşı görünürsən, – deyir.
Səsində inciklik var? Vecimə belə deyil. Minəni soruşmaq istəyirəm.
– Onu sağ-salamat gördünüzmü?
Səsim o qədər gücsüzdür ki, üşüyürəm. Əmim sanki re-aksiyamı ölçmək istəyərcəsinə gözlərini üzümə dikərək cavablayır sualımı:
– Qarşıdurmanı seçdi, ölü olaraq ələ keçirə bildik, – deyir .– O birini də sən həll eləmişdin biz gələnə kimi.
Kimi həll etmişəm?.. Fəxri… Fəxridən danışır yəqin. Bəli, onu vurdum. Yerə yıxıldığını gördüm. Yəqin o da məni yarala-dı. Xeyr, Fəxri atəş aça bilmədi axı. Məni vuran o biri idi. Simitçi qiyafəli hərif. Onu da vurdular? Ölüb görəsən?
Əmim СКАЧАТЬ