Cyberpunk Odrodzenie. Andrzej Ziemiański

Чтение книги онлайн.

      Do pokoju, w którym umieszczono Axel, wszedł jakiś mężczyzna. Pierwszy, który nie miał na sobie lekarskiego fartucha.

      Dziewczyna siedziała na brzegu łóżka i obmacywała głowę owiniętą bandażami. Nie, bynajmniej nie szukała dziury w potylicy. Zależało jej na tym, żeby się zorientować, ile włosów wygolono jej przed operacją. Bardzo ją zeszpecili? Trochę? Kompletnie? Niezależnie od tego, jak przedstawiała się prawda, chciałaby poznać ją jak najprędzej, ale chwilowo było to niemożliwe. Sfrustrowana zmierzyła mężczyznę niechętnym spojrzeniem.

      – Sprzątasz tu?

      Pokręcił głową.

      – Czyli jesteś z administracji – domyśliła się błyskawicznie. – Moje ubezpieczenie nie pokrywa kosztu implantu, więc wyjmiecie mi go z głowy albo do końca życia będę musiała stać na zmywaku w kuchni?

      Ponownie wykonał przeczący ruch głową.

      – Mam na imię Derek. Jestem technikiem i przyszedłem go uruchomić.

      W pierwszej chwili nie zrozumiała.

      – Kogo uruchomić?

      – Implant, który umieścili ci w głowie.

      – Więc jest nieaktywny?

      Mężczyzna się roześmiał. Był młody, miał jakieś trzydzieści lat, zawadiacki wyraz twarzy i sylwetkę boksera. Cholera wie, może oni specjalnie wybierają osiłków? Może przy aktywacji implantu pacjenci zaczynają tracić kontrolę nad sobą, awanturują się, chcą wyskoczyć z okna albo coś w tym guście?

      – Jest, ale tylko częściowo – wyjaśnił. – Spełnia wszystkie funkcje biologiczne. Działa w tle, że tak powiem.

      – Czyli jak?

      Machnął ręką na znak, że nie zamierza wdawać się w szczegóły techniczne.

      – Uwierz mi, gdyby nie on, to po postrzale w głowę na pewno nie byłabyś w stanie siedzieć ani rozmawiać. Bez niego byłabyś jak roślina, a twoimi funkcjami życiowymi zajmowałyby się urządzenia, które ledwie zmieściłyby się w tym pokoju.

      – Aha – mruknęła bez przekonania. – W takim razie co właściwie przyszedłeś uruchomić?

      – Sztuczną inteligencję.

      – On to ma?

      Uśmiechnął się.

      – Teraz to raczej ty to masz.

      – Czyli co konkretnie się stanie?

      Wzruszył ramionami.

      – Właściwie nic. Będziesz mogła sobie z tym czipem pogadać, i tyle.

      – Jak z domowym asystentem?

      – No nie! – żachnął się. – Nie porównuj gadżetu za kilkaset dolarów z urządzeniem wartym parę milionów!

      Potrząsnęła głową.

      – Zaraz, zaraz… Parę milionów? Kto wywalił na mnie tyle kasy?

      – Mnie nie pytaj. To chyba jakiś program społeczny. Ten były gliniarz, który cię uratował, załatwił ci jakiś program pomocy dla ofiar.

      – Jaki program?

      – Mnie nie pytaj – powtórzył.

      Jej umysł wciąż był w dużej części zajęty kwestią ilości włosów na głowie, które pozostały jej po operacji, ale jego pozostała część była gotowa do analizy faktów. Rzeczywiście czytała o programach pomocy dla ofiar. Zajmowała się tym jakaś policyjna przybudówka – organizacja mająca za zadanie ocieplać mocno nadszarpnięty wizerunek stróżów prawa. Nie mogła sobie jednak przypomnieć, żeby przy tej okazji pojawiły się jakiekolwiek wzmianki o implantach. Z drugiej strony, czasy się zmieniały, a kilka milionów, przy obecnej inflacji, wcale nie stanowiło tak niewyobrażalnej kwoty, jak mogło się wydawać w pierwszej chwili. Niepokojące było raczej to, że w ramach oszczędności, zwanych dla niepoznaki „optymalizacją wydatków”, mogli umieścić jej w głowie jakiś szajs wycofany z oficjalnej dystrybucji. Ona jednak ciągle żyła, a to po trafieniu w głowę wcale nie musiało być takie oczywiste. Czyli cokolwiek zrobili, zrobili przynajmniej w miarę dobrze. Mimo to wciąż coś jej tu nie pasowało i miała mocne podejrzenia, że to „coś” ma związek z osobą byłego policjanta.

      – W mojej głowie jest wtyczka?

      Derek, zajęty rozkładaniem swojego skromnego warsztatu, uśmiechnął się pobłażliwie.

      – Nie ma żadnej wtyczki.

      – Więc СКАЧАТЬ