Harry Griesel 3: Die Spookmeesters. Sonja Kaiblinger
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Harry Griesel 3: Die Spookmeesters - Sonja Kaiblinger страница 7
Название: Harry Griesel 3: Die Spookmeesters
Автор: Sonja Kaiblinger
Издательство: Ingram
Жанр: Детская фантастика
Серия: Harry Griesel
isbn: 9780798175418
isbn:
Harry het verduidelik ’n mens kan op ’n gewone afstand met oom Archibald praat; jy hoef nie te skree asof jy ’n tweerigtingradio vir oumense gebruik nie. Oom Archibald is in elk geval nie hardhorend nie en die ontvangs is gewoonlik glashelder.
Ongelukkig is daar vandag nie ’n teken van oom Archibald nie. Die enigste bewys dat hy wel in die hut is, is die rook wat by die skoorsteen uittrek.
“Miskien is dit te erg vir hom buite?” wonder Emily hardop. “Of dalk is die sneeubal stukkend?”
“Ek stem vir die tweede rede,” meng Vincent in en glip deur ’n gleufie in die eikehoutkas in Otto se kamer. Hy lyk ’n bietjie deur die wind, so asof hy ’n klein slapie gevang het. “Ek is seker die gierige Grieselgryper het vir jou die goedkoopste Oorkantkontrepsie gegee.” Vincent skarrel oor die vloer en loer na die kant van die bal. “Dit kom seker van die Verre Ooste af.”
Emily probeer sien waarna hy kyk. “Daar staan Aan die Oorkant vervaardig. Is dit nie cool nie?”
“Wat ook al.” Vincent vou sy vlerke. “Dit beteken niks nie. Ek sou die Grieselgryper ’n taai klap met die stukkende gemors gee en die waarborg onder sy neus vryf. Die Oorkant se goed het ’n lewenslange waarborg. Alhoewel … ha-ha, vir die Oorkant se inwoners is dit eintlik niks anders as ’n simpel grap nie.”
Emily begin giggel. “Otto leef nog, jong. Miskien kan Harry die bal omruil, as dit regtig die gees gegee het.” Sy trek haar skouers op. “Of ons kan later weer probeer kontak maak.”
***
Otto en Emily wag tot laat die aand voordat hulle weer aan Madame Olga se storie begin dink. Dit werk perfek uit, want Emily se ouers is stad toe vir ’n besonderse eretoekenning van die regskommissie. Emily se ma was baie bly toe Emily haar gevra het of sy dié aand by tannie Sharon se villa kan bly. Tannie Sharon het meer as genoeg plek in haar villa. Die huis het ’n paar leë gastekamers, maar Otto en Emily sleep altyd ’n paar matrasse in sy kamer in, sodat sy lekker gemaklik op die vloer kan slaap.
Vanaand sukkel hulle nog meer as gewoonlik om aan die slaap te raak. Emily en Otto sit op die vensterbank en hou al ’n hele rukkie lank Madame Olga se huis deur ’n verkyker dop.
Natuurlik is dit nie so effektief om die huis van ver af dop te hou nie. Dit sal makliker wees om in die huis in te sluip en van daar af te spioeneer. Maar daarvoor moet ’n mens onsigbaar wees. Ongelukkig is nóg Sir Tony, nóg Bert of Molly bereid om hulle te help.
“Julle is ’n klomp bangbroeke,” sê Emily verwytend vir Otto se huisspoke en gluur hulle deur die spookbril aan. “Net omdat Madame Olga spoke kan sien, beteken dit nie sy kan iets aan julle doen nie. Julle is mos al klaar dood.”
Maar al Emily se argumente val op dowe ore. Veral wat Sir Tony betref.
“W … wat as sy aluminiumfoelie in haar huis het?” wil hy weet. Aluminiumfoelie is spoke se kryptonite. Dis die enigste ding waarmee mens hulle kan beheer. “Ek verkies om onsigbaar te bly. Dis natuurlik nie vir my ’n probleem met jou en Emily nie, dis vanselfsprekend,” sê hy so ewe toegeeflik. “Ek is buitendien baie skaam van geaardheid. So jammer, maar ek sal nie kan gaan nie.”
Emily en Otto gee uiteindelik moed op en besluit om die vensterbank as hulle uitkykpunt te gebruik. Hulle hoop net Harry sal sy woord hou en Madame Olga van nou af fyn dophou. Tot sover kon die kinders nog nie juis iets oor haar uitvind nie. Van sesuur in die aand tot omtrent nege-uur het Madame Olga in ’n dik boek gelees; natuurlik net by kerslig. Nege-uur het sy die vullisblik buite die deur gesit. Vincent is so verveeld met die hele storie dat hy tot op die gordynkap vlieg, waar hy lui en half aan die slaap rondsit.
“Dink jy Madame Olga het weer haar boek begin lees?” vra Emily heelwat later en gly stadig van die vensterbank af. “Is dit nie al tyd vir haar om te gaan slaap nie? Dis al amper tienuur …” Emily hou op praat en haal diep asem. “O, gonna! Otto, Vincent, kom hier, julle moet dit sien. Maar sorg dat sy julle nie sien nie!”
Otto frons, dan kruip hy tot langs Emily en loer versigtig by die venster uit. Hy is so verbaas, hy kry nie ’n woord uit nie. Hy hoef nie ’n verkyker te gebruik om te sien dat Madame Olga by haar venster staan en stip deur ’n verkyker na tannie Sharon se huis kyk nie.
“Die ou glasbal-tannie … hou julle huis dop,” fluister Vincent verskrik, terwyl hy tot op Otto se skouer vlieg. “Dink julle sy het ons gesien?’
“Ek’s seker sy het nie. Die lig in ons kamer is al ure lank af. Sy kan ons glad nie sien nie.” Otto trek sy oë op skrefies. “Ek wonder waarna sy kyk?”
Emily trek haar skouers op. “Miskien hou sy net van julle huis. Onthou jy hoe baie sy van julle villa gehou het toe ons nou die dag die horlosie vir haar teruggevat het?”
Otto dink nie dis die rede nie. Wat voer Madame Olga in die mou? Hoekom tree sy so snaaks op? En hoekom spioeneer sy so laat in die nag op haar bure? En dit met ’n verkyker?
“Ek sal graag wil weet wat die ou draak vir my en tannie Sharon wegsteek. Ons moet weer probeer om die sneeuglasbal te skud. Oom Archibald weet altyd wat om te doen,” stel Otto voor en gee by die venster pad. “Miskien is dit nou makliker om kontak te maak.”
Emily knik en laat Otto dié keer die glasbal skud. Ongelukkig word die sneeustorm in die glasbal binne sekondes al hoe erger. Die boomtoppe swiep heen en weer in die wind en daar is selfs ’n paar takke wat deur die lug geslinger word. Arme oom Archibald. Hopelik sal sy houthut die vreeslike storm oorleef.
“Ek het mos gesê dis goedkoop gemors,” laat Vincent weer van hom hoor en gaan staan vlerk-op-die-heup. “Dit sal beter wees as jy maar liewer van die Oorkant-sonbrandroom meng en reguit na jou oom toe gaan. Jy kan my saamvat. Ek moet nog daar … ’n bietjie besigheid gaan afhandel …”
Vincent se woorde is nog skaars koud, toe Otto se kamerdeur so woes oopgeruk word dat hy amper ’n hartaanval kry.
Dis Harry.
“Grieselgryper!” sê Vincent hygend en snak na asem. “Ga! Eers het hy altyd hoflik geklop, maar deesdae hol hy hier in en uit soos hy wil. Otto, jy moet hierdie geraamte beter maniere leer.”
“Ek is amper seshonderd jaar oud, so dit sal nie meer help nie, jou vlieënde rot,” antwoord Harry en maak die deur baie sagter toe as wat hy dit oopgemaak het. “Wat ’n uitstappie na die Oorkant toe aanbetref … vergeet dit! Ek gaan dit nie weer doen nie. Oor my dooie liggaam!”
Emily en Otto glimlag floutjies vir mekaar.
“En wat jou betref, Vincent, ek kan my net indink watse besigheid jy aan die Oorkant wil afhandel. Smokkelary met lekkergoed. Om gekleurde soetigheidjies na die Oorkant toe te vat is nie ’n klein oortreding nie, my liewe vriend. Ek weier volstrek om jou medepligtige te word.”
Vincent brom onderlangs: “Aag, man, wat het oor jou lewer geloop? Dit was net ’n voorstel, dis nie nodig om dadelik op jou perdjie te klim nie.” Hy stoot sy ken uit. “Wie het nogal gesê ek gaan weer bont lekkergoed soontoe smokkel, hè?”
“My voorgevoel,” mompel Harry en kyk dan na СКАЧАТЬ