Harry Griesel 3: Die Spookmeesters. Sonja Kaiblinger
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Harry Griesel 3: Die Spookmeesters - Sonja Kaiblinger страница 4
Название: Harry Griesel 3: Die Spookmeesters
Автор: Sonja Kaiblinger
Издательство: Ingram
Жанр: Детская фантастика
Серия: Harry Griesel
isbn: 9780798175418
isbn:
Die vrou se amberkleurige oë kyk eers na Otto en toe na Emily. “O ja. Die bure,” knor sy nog vieserig en gryp die horlosie uit Emily se hand. Die ding is van metaal gemaak en nogal swaar, maar Madame Olga tel dit op asof dit so lig soos ’n veertjie is. “Ek hoop nie julle bly langsaan nie. Ek haat dit as kinders skree.”
“Wel, ek’s bevrees ek bly net oorkant die straat by my tannie Sharon,” antwoord Otto droogweg en wys na die villa agter sy rug. Wie dink die vrou is sy? Hy is al twaalf jaar oud en nie meer ’n skreeuende kleintjie nie.
Wonder bo wonder verdwyn die kwaai uitdrukking op die gesig van die draak wat voor hom staan. Madame Olga kyk ’n rukkie na Otto, dan haal sy ’n verkyker uit haar sak en kyk na die villa. Sy kyk na elke hoekie en draaitjie van die huis en dan weer na Otto. “Julle het ’n besonder mooi ou villa, jy en jou tannie. Dit lyk baie geheimsinnig.” Sy glimlag, maar dit lyk eerder soos ’n grynslag. “En ek het ’n swakplek vir geheime,” voeg sy by.
’n Swakplek vir geheime? Otto trek sy wenkbroue op. Dié vrou het eerder ’n swakheid vir swael en wierookstokkies wat aaklig ruik.
“Geheime is my beroep. Ek is ’n fortuinverteller,” brom sy onderlangs. Sy swaai haar hande deur die lug. “Ek is die beroemde Madame Olga. Julle het seker al van my gehoor. Almal het al van my gehoor.”
Otto en Emily kyk vinnig na mekaar en bly stil.
“Wat? Julle ken my nie?” Madame Olga lyk geïrriteerd. “Ek was vroeër ’n legende. ’n Absolute ster. Ek het eenkeer deur die hele Rusland met ’n sirkus getoer, tot ek ’n vreeslike fobie oor hansworse ontwikkel het en moes padgee.”
Madame Olga gril van kop tot toon. “Ek dink nog steeds hansworse is grieselrig. Die rooi neus. Die wit grimering. Brrr!”
“Hansworse is beslis nie naastenby so grieselrig soos jy as jy in die oggend opstaan nie, jou lawwe ou koei,” knor Vincent uit die rugsak.
“Sjuut,” maak Otto hom stil, maar Madame Olga het hom gelukkig nie gehoor nie. Blykbaar fassineer tannie Sharon se villa haar oneindig baie. Dit is ’n wonderlike ou huis, met gewels en torinkies en baie leë vertrekke. En wat die geheime betref, het Madame Olga heeltemal reg geraai.
“Hoe ook al …” Die fortuinverteller is nou weer die ene belangstelling. “As julle iets nuttigs wil doen, gaan vertel al julle vriende van die ongelooflike Madame Olga.” Toe sy haar eie naam noem, maak sy weer so ’n swiepende gebaar met haar hande, dan draai sy om en waggel weer terug in haar huis in. “Moet net nie ná donker lawaai maak nie. Weg is julle, julle lasposte!” sê sy ongeduldig en gee Otto en Emily elkeen ’n harde stamp. Emily verloor haar balans en val amper in die roosbedding. “Anders gaan ek ’n paar spoke op julle sit. Hulle sal julle leer om nie sommer ’n fortuinverteller in die middel van ’n sessie te pla nie.”
Met dié woorde maak sy die deur met ’n harde slag toe.
“Sjoe, dis vir jou ’n ou suurbek-heks,” mompel Emily ná ’n rukkie en kyk nog steeds na meneer Olsen se voordeur, waar ’n paar windklokke hang en geroeste geluide maak. “Ek begin skielik baie van ons goorste onderwysers hou.”
“Al wat ons nou nodig het, is iemand soos sy,” brom Otto. “Haai, wag ’n bietjie! Ons kan vir Harry vra om haar behoorlik skrik te maak, sodat sy padgee. Sy sal dalk vir ’n regte egte Grieselgryper bang wees.”
Emily krap haar neus ingedagte. “Ek dink dit sal eerder andersom wees. Harry gaan baie banger vir haar wees as sy vir hom.” Sy bly ’n rukkie stil. “Maar as Madame Olga rêrig met die Oorkant kan kommunikeer, is dit dalk moontlik dat Harry haar ken en ons iets van hierdie vreemde vrou kan vertel. Dis nogal snaaks dat sy heeltemal anders teenoor jou tannie was as met ons.”
Otto stem saam. Hoekom was sy so gaaf met tannie Sharon en so aaklig met hulle? Sy is wraggies eienaardig.
“Ek sal vannag wakker bly en vir Harry wag,” besluit Otto toe hulle terugstap na tannie Sharon se huis toe. “Die hele storie stink. En ek bedoel nie net die aaklige swaelstinkerasie wat uit haar huis walm nie.”
Die dodelike spioen
Otto sit en tob amper die hele aand oor Madame Olga. Wat pla hom van haar? Kan sy regtig met spoke kommunikeer? Tot sover het hy nog niemand ontmoet wat dieselfde gawe as hy het nie. Emily het wel al kennis gemaak met sy huisspoke, maar daarvoor het sy ’n spookbril nodig, wat deur oom Archibald ontwerp is. Miskien kan Madame Olga hom help om uit te vind hoe hy sy geheimsinnige gawe gekry het. Maar hoe op aarde gaan hy dit regkry?
Tannie Sharon is al in die bed en Otto het net in die leunstoel langs die kaggel aan die slap geraak, toe die sitkamer se deur oopgaan. Harry sluip in die vertrek in en sit ’n wankelrige toring agurkiebottels op die koffietafel neer.
“Goeienaand, slaapkous,” groet hy vir Otto en haal sy mantel se kappie af. “Nou toe, wil jy vandag se oes sien? Ek word al hoe beter; ek het vandag net gemiddeld twintig minute gevat om ’n siel te vang.” Hy vee oor sy benerige voorkop. “Dit beteken, vir tien siele is dit altesaam … um … ag, nee, hoe nou weer?”
“Tweehonderd minute. Of drie uur en twintig minute,” help Otto.
“Net so! Dankie. Ek het meer as vyfhonderd jaar laas ’n wiskundeles gehad.” Harry tik met sy vinger teen sy kopbeen. “Mens kan nie meer so lekker sonder ’n brein dink nie. Sal jy my asseblief met die staanhorlosie help? As jy my assistent is, gaan dit sommer voor die wind.”
“Ag, orraait.” Otto staan sukkel-sukkel van die stoel af op en kyk hoe die Grieselgryper die wysers van die staanhorlosie verstel. Soos gewoonlik tik hy eers sy kode in om die Oorkant se ingang oop te maak.
“Draai om,” sê hy. “Die kode is hoogs geheim.”
“Ja, ja.” Otto gehoorsaam en rol in die stilligheid sy oë.
Kort daarna hoor hy die geluid van die vervoerband wat tot diep in die muur inloop. Harry sit die bottels een vir een op die vervoerband neer, terwyl Otto hom fluks help. Hy sit die bottels met die gloeiende rooi siele in ’n netjiese ry.
“Hoor hier, Harry, glo jy aan fortuinvertellery?” vra Otto versigtig. Dis die rede hoekom hy eintlik vir hom gewag het. “Dink jy doodnormale mense kan kontak met spoke maak?”
Harry gaan staan stil en kyk na Otto. “Is dit veronderstel om ’n grap te wees? Jy is die beste voorbeeld van ’n doodnormale mens wat buitengewone talente het. Hoekom vra jy?”
Otto skud sy kop. “Ons nuwe buurvrou, Madame Olga, beweer sy kan met spoke praat. En sy tree buitendien eienaardig op. Sy was nou die dag baie gaaf teenoor tannie Sharon, maar sy wou my en Emily vandag omtrent verwurg. Fernando is ook bang vir haar. Hy bly nou in die tuinhuisie en kyk sy sepies op tannie Sharon se draagbare TV.”
Harry bars uit van die lag. “Madame Olga? Ek’t nog nooit van haar gehoor nie. Miskien moet haar spoke aan ’n ander skuilnaam vir haar dink, ha-ha. Madame Olga klink verskriklik.”
“Jy’s nie snaaks nie, Harry,” maak Otto beswaar. “Ek is seker СКАЧАТЬ