Harry Griesel 3: Die Spookmeesters. Sonja Kaiblinger
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Harry Griesel 3: Die Spookmeesters - Sonja Kaiblinger страница 6

Название: Harry Griesel 3: Die Spookmeesters

Автор: Sonja Kaiblinger

Издательство: Ingram

Жанр: Детская фантастика

Серия: Harry Griesel

isbn: 9780798175418

isbn:

СКАЧАТЬ asem op en bid stilletjies dat Madame Olga nie sy geheime uitgelap het nie.

      “Oor jou?” Tannie Sharon begin lag. “Nee, ons het skaars oor jou gepraat, Otto. Jammer, hoor. Ons het eers ure lank geskinder, kaaskoek geëet, kersiesap gedrink en toe met die sessie begin. Dit was nogal vreemd. Die gegeurde kers het geflikker en die lampskerm wat oor die eettafel hang, begin toe so snaaks heen en weer swaai. En toe kry Madame Olga sowaar vir oom Archibald aan die Oorkant.”

      Otto luister gespanne. Hy hoop tannie Sharon gaan nog meer vertel.

      “Toe word dit baie spookagtig.” Tannie Sharon maak keelskoon. “Archibald het regtig met my gepraat. Hy het my gevra of ek nog steeds horlosies versamel.”

      Otto rol sy oë. Madame Olga weet tannie Sharon is mal oor horlosies, sy hoef nie iemand wat dood is te vra nie. Miskien is sy tog niks anders as ’n bedrieër nie.

      “Dis nie al nie.” Tannie Sharon is baie opgewonde. “Oom Archibald kan nog onthou dat ek hom kort voor ons troue ’n baie spesiale sakhorlosie uit my versameling gegee het. Hy wil hê ek moet dit terugvat, noudat hy nie meer by my kan wees nie. Hy sê dis in die kelder agter die wasmasjien; hy het dit agter ’n los baksteen weggesteek. Die derde een links, omtrent ooghoogte.” Sy aarsel voor sy aangaan. “En toe sê hy dis wonderlik dat ek sy boodskappe kry wat hy vir my deur die staanhorlosie stuur.”

      Otto ruk soos hy skrik. Dis moontlik dat Madame Olga iets agtergekom het van die plek in die kelder waar die sakhorlosie weggesteek was, maar niemand anders weet van die geheime boodskappe wat uit die staanhorlosie kom nie. Tannie Sharon het net vir Otto daarvan vertel.

      Otto kyk asof gehipnotiseerd na sy tannie. Hy kan nie glo wat sy hom vertel nie. Madame Olga het nie sy geheime uitgelap nie, maar sy het so wraggies met oom Archibald gepraat! Of fop sy mense net op ’n slim …

      Op dié oomblik stap tannie Sharon kombuis toe en sit die ketel aan. Sy lyk skielik baie moeg. Sy kyk ingedagte na die yskas, waaruit Otto Bert se lekkerkry-geetery kan hoor.

      “Weet jy, Otto, ek het eintlik nog nooit regtig aan die bonatuurlike geglo nie, maar ná my kuiertjie by Madame Olga voel ek anders daaroor. Het jy nie ook al gewonder of dit in ons huis … spook nie? Dit is immers ’n ou gebou met ’n lang verlede. Madame Olga dink die aura, die gevoel, van die huis is donker en kommerwekkend.”

      Watse nonsens is dit! Otto voel lus om uit te bars van die lag, maar hou hom in. “Ag, tannie Sharon, moenie jou te veel aan daai vrou steur nie,” sê hy. “Hier is niks donkers nie. Ek hou van ons huis.” By Radysstraat nommer agt is daar rêrig niks waarvoor mens bang hoef te wees nie. Nie eens vir Sir Tony se patetiese skrikmakery nie. “Jy ken haar skaars,” stel hy haar gerus.

      Tannie Sharon antwoord hom nie en gee net ’n diep sug, terwyl sy vir haar tee skink. Sy is duidelik nie lus om te gesels nie.

      ’n Paar minute later, toe Otto vir sy tannie nag gesê het en met die trap ophol kamer toe, dink hy aan ’n oplossing om meer oor die gesprek met oom Archibald uit te vind.

      Die sneeuglasbal! Natuurlik! Hy kan sy Oorkant-sneeuglasbal gebruik om met oom Archibald te praat.

      Otto het die sneeuglasbal onlangs vir sy verjaardag by Harry as geskenk gekry. Hy het eers gedink dis net ’n gewone, mooi sneeuglasbal. Eers toe Harry hom gevra het om dit te skud, het hy agtergekom dat die binnekant van die bal skielik lewe kry.

      Om presies te wees, mens kan ’n klein stukkie van die Oorkant sien … ’n stukkie van ’n woud en ’n houthut. Oom Archibald se houthut. Sodra die sneeu in die glasbal begin val en sy towerwerk begin, duur dit nie lank voordat oom Archibald voor die hut staan en self met Otto praat nie. Die glasbal werk amper soos ’n soort hipermoderne videotelefoon, al is dit ook net vir ’n paar sekondes tot die sneeu weer gaan lê. En dit kos niks nie!

      Hy wil liewer nie nou sy oom wakker maak nie. Otto besluit om dadelik die volgende oggend vir Emily van die snaakse séance te vertel en ná skool saam met haar die sneeuglasbal te gebruik. Oom Archibald sal definitief vir hulle raad kan gee. Hy is mos ’n regte egte spookkenner!

      ’n Sneeustorm in die sneeuglasbal

      “Ek glo dit nie.” Emily is verstom toe sy en Otto Satermiddag met die trap opstap na sy kamer toe. “Tannie Sharon het sowaar gister met oom Archibald gepraat? Dankie tog hy het niks oor ons gesê nie. Anders sou ek nes jy lekker in die moeilikheid wees.” Sy glimlag. “Otto, ek moet sê dit was briljant van jou om dadelik aan Harry se sneeuglasbal te dink. Miskien gaan dit ons help om meer oor Madame Olga en haar kontakte aan die Oorkant uit te vind.”

      Dis presies waaraan Otto ook dink ná die snaakse goed wat gisteraand gebeur het. Hy kon die hele oggend op niks anders konsentreer nie. Hy het vroeg vanoggend dadelik vir Emily ’n boodskap op sy selfoon gestuur. Sy kuier Saterdagoggende altyd by haar ouma wat ook in Radysstraat bly, en het Otto belowe om dadelik daarna by hom ’n draai te maak.

      “Ek hoop so.” Otto maak die deur oop en laat Emily voor loop na sy kamer toe. “Dis in elk geval makliker om oom Archibald deur middel van die glasbal te vra, as om nuwe sonbrandroom te meng en self na hom toe te gaan. En dis nie so gevaarlik nie.”

      Die Oorkant-sonbrandroom is ’n unieke room wat deur oom Archibald gemaak is om lewende mense soos Otto en Emily in swart-grys-figure te verander. Op dié manier kan ’n mens na die kleurlose Oorkant toe glip, sonder om uitgevang te word. Die probleem is dat die room ná ’n sekere tyd ophou werk en jy dan as ’n lewende persoon uitgeken kan word.

      Nee wat, om die toweragtige sneeuglasbal te gebruik is beslis baie veiliger.

      “Hier is dit.” Otto gee die swaar glasbal versigtig vir Emily aan.

      “Dit lyk nie vir my na iets spesiaals nie,” sê Emily. “Dit lyk soos ’n gewone glasbal. Met ’n bos en ’n klein hutjie daarin. Mag ek dit ’n bietjie skud?”

      Otto maak eers seker dat sy kamer se deur gesluit is, voordat hy sy duim in die lug hou en knik. Hulle kan maar begin.

      Die twee hurk op Otto se kamervloer en loer senuweeagtig in die glasbal.

      Hulle hoef die glasbal net ’n paar keer te skud voordat die sneeu om die houthut begin dwarrel. Terselfdertyd hoor hulle die wind deur die dennebome huil en sien hoe dit die boomtoppe woes heen en weer laat swaai. Otto verbeel hom hy kan selfs die houtplanke van die hut hoor kraak.

      Emily staan verskrik eenkant toe. “Dit lyk amper soos ’n baie erge sneeustorm,” sê sy saggies. “En asof dit verwoesting saai daar binne!”

      Otto stem saam. Dis omtrent vreemd. Hy kan amper nie meer die buitelyne van die hut deur die sneeu sien nie, en nog minder vir oom Archibald wat dit seker nie sal waag om buitentoe te gaan in so ’n storm nie.

      “Hallo? Archibald?” probeer Emily hom roep en staan nader aan die glasbal. “Aarde na Oorkant! Kan jy my hoor? Dis ons, Emily en Otto. Is alles oukei daar in die spookwêreld?”

СКАЧАТЬ