Web. Naomi Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om stil te bly, maar aan die ligkwaliteit kan sy sien sy is reeds laat genoeg vir werk soos wat dit is, hier tussen die houtstompe in die gras met sy normaalweg wye verskeidenheid spinnekoppe.

      As sy nou reageer, gaan hý weer. Dan weer sy. En so aan. Soos ’n aggressiewe tenniswedstryd, ene sonder ophou. En soos sy hom hier van onder af bekyk, lyk hy opeens vir haar teleurgesteld. Sy wens sy kan sy moeë oë laat ophelder.

      Sy kyk weer na die kinders. Hoe wonderlik is dit nie dat hulle hier is nie, sy behoort sulke oomblikke vas te hou.

      Ook: Wat het haar besiel om saam met hulle in die gras te kom rondvroetel? Die wind is onplesierig. Hulle gaan almal borsinfeksies ontwikkel.

      Op twee plekke, hou op. Dis nie Ierland dié nie. Word gelukkig.

      Sy onthou van die grillerige ding op haar arm. Sy kyk daarna en prewel: “Dis ’n …”

      Magriet het vinniger oorgeleun as wat die spinnekop kon spring en sy is die een wat die kadawer identifiseer: “Springspinnekop. Ag nee, man, Mamma.”

      Die plat ding bly sit op Sophia se arm, in dieselfde posisie as wat sy lewe beëindig is. Sy ril.

      “Is hy nou ’n fossiel soos in Pompie?”

      “Pompeii, stupid,” korrigeer Magriet. Die strydbyl is begrawe. Sy’t weer begrip vir haar broer se geite, soos wanneer mens lank met iemand getroud is. Nes Sophia en Diederick dit nog ’n tyd gelede gehad het – die vermoë om tussen woede en warmte te kan rondbons. “En nee. Mens kan sien jy het nie ’n clue wat ’n fossiel is nie.”

      Dis Diederick wat eerste uitbars van die lag, waar hy steeds op die stoepie staan. Dis so mooi om dié seldsame klank te hoor dat Sophia eers eintlik net wil luister; die diep basnote. En sy kan dit nie verhelp nie, dis vir haar ook snaaks. Hulle lag so baie dat die gril uit haar lyf wegvloei en sy die moed het om die dooie ding van haar arm af tussen die gras in te klap. In die lag stap sy met die trappe op na die mankolieke stoepie.

      “Is julle klaar aangetrek?” vra sy vir die kinders wat in hulle nagklere met truie bo-oor nog op hulle knieë en elmboë in die gras doenig is. “Ons moet oor ’n paar minute ry, anders is ek laat vir werk.”

      Wanneer mens haastig is, vra jy onlogiese vrae. Dis baie duidelik dat hulle nog nie hul dagklere aangetrek het nie. Hierdie week is dit skoolvakansie. Die feit dat Sophia laat sal wees as hulle twee nie gou maak nie, traak hulle nie. Nie een van hulle is haastig om uit te kom by die kleuterskool wat as vakansieversorgingsruimte dien nie.

      Sophia draai na Diederick vir raad of ’n ongeduldige reaksie om die kinders aan te por. Maar hy staan nie meer agter haar nie.

      Sy hoor die ketel in die kombuis kook. Onverwags vergewensgesind van hom; is gisteraand se rusie vergete? Hy wás verkeerd. Dit was onprofessioneel van hom om die kinders na haar werk te bring toe Candice nie opgedaag het nie. Net omdat sy vir ’n piepklein besigheid werk, beteken dit nie sy werk is belangriker as hare nie. Toe moes sý sien kom klaar. Maar gaaf, dink sy toe sy in die stort klim, as hy vir haar koffie maak, beteken dit ten minste hy het daaroor nagedink.

      Toe sy in die kombuis kom, is hy klaar werk toe en sy leë koffiebeker staan in die wasbak. Hy het nie eens kom groet voor hy weg is nie. Hy’s dus nog kwaad oor Laingsburg. En die onbedagsaamheid om nie te help om die kinders te laat aantrek nie, is nog ’n spyker in die doodskis. Sy moet weer uitstap en vir Mathys met die uitvee van rekenaarspeletjies dreig om enige vorm van beveluitvoering te sien.

      Terwyl die kinders die trappe na die stoepie klim, kyk Sophia bo-oor die elektriese heining wat hulle sekuriteitskompleks van Cloetesville skei, en sien hoe die mense aan die ander kant van die muur vir húlle dag gereedmaak.

      Alles en almal in die verslete straat is aan die skarrel: mense, motors, honde. Die kinders moet strate toe, want dis vakansie, en die vroue moet uitkom by die wit mense se huise wat hulle gaan skoonmaak. Sy wens meteens sy kon nou met Diederick oor haar waarnemings praat, asof hulle twee en die kinders nog in die buiteland woon en al die oplossings vir die land se kompleksiteite het.

      Terwyl Mathys sy hemp agterstevoorom aantrek, kyk sy by die kinders se kamervenster uit en sien hoe ’n plastieksak deur die noordwestewind opgeraap en ’n ent verderaan op die grond gesmyt word.

      Aan dié kant en die ander kant van die heining, dink sy twintig minute later in die motor, is baie dinge eintlik maar eenders. So ’n gejaag was daar seker ook maar daardie dag vir die mense van Pompeii. Alledaagse oorwegings. G’n wonder haar vyfjarige seun identifiseer Pompeii, hoewel verkeerdelik, vroegoggend op ’n nugter maag in ’n doodgewone gesprek nie. Dis haar melodrama wat hom ook beet het. Sy het dit geneties oorgedra, soos ’n dooie spinnekop wat na hom toe afgeklap is.

      Iemand klop aan haar motorruit toe sy by die rooi verkeerslig sit en wag. Dis Candice.

      “Hallo, hallo!” groet sy.

      Gister moes Sophia bel om te hoor of sy gaan opdaag vir werk. Vandag is dit asof dit nooit gebeur het nie.

      “Moenie, asseblief …” fluister Magriet agter in die motor. Dis haar eerste woorde sedert sy uit die gras moes opstaan om gereed te maak vir die vakansieskool. Dis byna ’n deurbraak.

      “Ek kan haar tog nie hier los nie, Magriet, dit wil reën,” antwoord Sophia en sluit die deur oop. “Tot waar ry jy saam, Candice?”

      Candice antwoord nie daarop nie. “Goed, en met julle?” vra sy met die inklim.

      Sophia antwoord ook nie. As sy iets oor gister sê, heropen dit alles. Sy het nie die krag nie.

      “Hallo, tannie Candice!” roep Mathys uit.

      “Gaan die kinders vandag na die vakansieskool?”

      Candice maak natuurlik haar afleidings. Sy was gister onbetroubaar en Sophia wil nie vandag kanse waag nie.

      “Die kleuterskool oorkant die straat het ’n spesiale reëling tot en met …”

      “Ek weet, ja, Sophia het mos al gesê,” sê Candice. “Maar hoe gaan julle volgende jaar maak as Magriet in sub B is?”

      “Graad twee,” sê Magriet sonder om na haar te kyk.

      Candice werk vir Sophia en Sophia werk vir Candice. Candice sien soms na Sophia se kinders om en Sophia sien soms na Candice se behoeftes om. Sophia het vervoer, en Candice nie.

      “Hallo, Magriet.”

      Geen antwoord nie. In haar truspieëltjie sien Sophia hoe Magriet effens wegdraai.

      “Tannie Candice sê hallo vir jou, Magriet.”

      “Hallo,” sê Magriet terwyl sy nog steeds wegkyk.

      “Tot waar ry jy saam, Candice?” vra Sophia met die wegtrek en vang in die truspieël die vrou se ontwykende oë.

      “Die gewone plek, Sophia.”

      Die gewone plek. Candice ry dikwels saam om werk te soek by huise in dieselfde area as die kleuterskool. Dit skyn vrugteloos te wees. Volgende keer probeer sy maar weer. Haar gereelde rit dorp toe is soos ’n straf wat deur Hades opgelê is, waar ’n rots bedags teen ’n heuwel opgestoot moet word, snags terug ondertoe rol, en dan begin alles van voor af. Resultaat dieselfde.

      Die СКАЧАТЬ