Vir die voëls. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het om mooi te vra of Ouma Martie nie dalk kan hoor of hier ’n opening is vir Pa nie – Irma weet, want sy het die gesprek staan en afluister; die telefoon het net om die draai teen die muur gesit. Oupa het ook op die spoorweë gewerk, so Ouma woon nog na sy dood in ’n ander rooibaksteenhuis net drie blokke van hulle af.

      “Kry julle stêre plat.”

      Irma gee ’n ruk; sy’t gedink dis haar pa en dat hy nie hou van hoe sy en Ouma sit nie. Maar die stem het van agter af gekom.

      Sy loer oor haar skouer en sien die oom en tannie van langsaan. Hulle het gistermiddag ingeloer, die tannie het toebroodjies en ’n paar appels gebring. Gevra of hulle kan help met iets.

      “Ons kom reg, dankie.” Haar ma was vriendelik, al weet Irma nou al sy hou nie van vriende maak nie. Dan kry sy later te skaam as hulle agterkom. Partykeer kan sy makliker agterkom hoe haar ma dink as ander kinders.

      Môre moet sy skool toe – dan sal dié gedrog daar iewers wees.

      Hier sit hy langs sy pa. Irma maak ’n punt daarvan om vir die oom te knik, en vir die tannie, en vir die meisie wat langs die tannie sit. Hulle het gister gesê sy – Marita of so iets – kuier by ’n maatjie en sal bly wees om te hoor van ’n speelmaat langsaan.

      Irma maak of sy glad nie die skepsel raaksien wat langs sy pa sit nie. Hy kan ’n rugbybal skop, maar hy’s walglik.

      Die oom wikkel sy wenkbroue en sy moet keer of sy lag hardop.

      Almal glimlag vir haar terug, behalwe die outjie. Sy pa het gepraat van “Sampie”. Wat vir ’n naam is dit anyway?

      As sy nou na hom sou kyk, is sy seker hy gaan bedonnerd lyk. Is seker bedonnerd gebore.

      “Irma,” kom haar ma se stem, en sy kyk maar weer voor haar.

      Die Marita-girl lyk heel nice. Sal maar sien. Sy kom nie altyd goed met meisies oor die weg nie, hulle is so … meisierig. En haar rokkie is darem baie wit en netjies, die vlegseltjies – dieselfde soort bruin as haar vark van ’n broer s’n – so gelyk oor haar skouers dat dit lyk of sy nog nooit gepoep het nie.

      Die dominee kom tydsaam in met sy swart kleed wat op die tapyt sleep, verdwyn omtrent by die donkerhout-preekstoel, maak keel skoon en begin te praat, nogal sag, asof hy alleen is. As hy gesien het hier is nuwe mense, wys hy dit nie. Sy hoop tog nie hy kom maak ’n draai by die huis nie. By die vorige huis, toe die dominee daar aangekom het …

      Ouma Martie pass iets aan en Irma gee haar hand ’n drukkie toe sy dit vat. Sy het gister ook een gekry. Ouma noem dit ouderling-lekkertjies, sy weet nie hoekom nie, maar sy hou daarvan want dis pienk. G’n pienk rokkie vir haar nie, dankie, maar pienk lekkertjies is ’n ander saak!

      Sy maak of sy oor haar mond vee sodat sy die ouderlinglekkertjie daarin kan plant.

      Hmmmmm.

      “Maar as hy nie ’n lam kan bekostig nie, moet hy as boete vir wat hy gesondig het twee tortelduiwe aan die Here bring.”

      Irma se aandag is terug by die preek. Tortelduiwe. Hulle is so mooi. Net voor hulle by die kerk ingekom het, het sy iewers een gehoor.

      “Hy moet die eerste se kop vlak voor sy nek afknyp.”

      Sy sluk amper die lekkertjie in. Sies!

      “Dan moet hy van die bloed van die sondoffer teen die kant van die altaar sprinkel; en die res aan die onderkant van die altaar uitdruk; dit is ’n sondoffer.”

      Wie maak nou ’n onskuldige voëltjie dood? Sy sal seker maak dat sy nooit ’n sondoffer bring nie, wat dit ook al is!

      Die dominee praat verder, maar sy kan nie verby die beeld van ’n bloederige tortelduif kom nie. Hoe wreed. Die dominee noem dit ook ’n “soenoffer”, maar ’n soen is dan iets sags.

      Sy wil naar word. Moenie daaraan dink nie.

      Sy sluk swaar. Nou proe die lekkertjie suur, maar sy maak haar mond vol spoeg en dit begin beter raak.

      Die dominee praat nog, maar sy luister nie. Die bank is hard! Maar dis goed, nou kan sy eerder daaraan dink.

      Haar nek begin jeuk. Sy verstaan eers nie hoekom sy dit nie wil krap nie, dan besef sy dis omdat die ellendeling hier agter haar dit as ’n teken van swakheid sal sien.

      Maar dit maak tog nie saak wat hy dink nie.

      Sy steek egter haar hande onder haar boude in om te keer dat sy krap.

      Na ’n rukkie het haar nek ophou jeuk; dis nou of dit al hoe warmer raak. Asof Sampie se oë klein vlammetjies uitstuur …

      Sy móét kyk.

      Maar almal sal sien. Daar is g’n rede hoekom sy moet omdraai nie.

      Maar sy sal nie rus vir haar siel kry voor sy weet of hy rêrig so stip na haar kyk, en of sy haar net verbeel nie.

      Sy draai net so ’n paar grade. Maak of sy pas agtergekom het daar is iets op haar skouer. Vee dit met die rugkant van haar hand af.

      Sy besef sy is spyt. As hy wel vir haar gekyk het, kon sy haar oë op skrefies getrek het.

      Maar hy kyk reguit voor hom, óp.

      3

      Dit was so hittete, dink die seun. Mens is nie veronderstel om in die kerk om te kyk nie, so hy’t gedink dis veilig om haar dop te hou.

      Nee, nie dop te hou nie. Om haar uit te kyk.

      Snaakse enetjie. Hy weet nou al haar naam is Irma. Sy pa en ma het so gesê toe hulle gister van die huis langsaan kom. Irma! So ’n prim en propperse grootmensnaam, en dan is sy so …

      Hoe? Definitief nie soos ’n grootmens nie, maar ook nie soos die meisies in sy klas nie. En glad nie soos sy suster nie.

      Sy het eergister ook nogal anderster gelyk – maar toe staan en lag sy mos vir hom. Kan bly wees hy’t haar nie met die kluit in die gesig gepot nie!

      Wat soek sy in mense se jaart sonder dat sy genooi is?

      Maar hy’t geskrik toe sy skrik. Was bly hy het haar nie raakgegooi nie, al het hy geweet hy sou nie, niemand in die skool mik soos hy nie.

      Ook nou lyk sy so half … deurmekaar. Dalk is dit maar net die rooi hare. Sure, sy’s in ’n kerkrok en haar hare is vasgemaak, maar dis of die ponytails terugbaklei, of dit die wit linte wil afgooi.

      Lyk behoorlik soos twee ponies se sterte weerskante van haar kop. Rooi ponies. Maar sy het nie sproete, soos hy gedink het alle rooikoppe het nie. Haar vel is bruinerig, sy kom seker baie in die son, maar hy dink sy sou andersins bleek wees.

      Want dis bleek dáár – die agterkant van haar nek wat nie baie son kan kry nie.

      Hy kan nie ophou kyk daarna nie. Selfs nou nog, nadat sy hom byna betrap het.

      Sy kon dit mos nie aangevoel het nie!

      Hy weet niks wat die dominee praat nie. Iets soetsappigs van tortelduiwe, toe’t hy afgeskakel.

СКАЧАТЬ