Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      “Dankie,” sê hy toe sy klaar is.

      Sy gaan in die een hoek van die tent sit met die gedagte om te bly waak, maar spoedig oorval die vaak haar.

      Laatmiddag maak die rasjids haar wakker en hulle begin opsaal. Die perde is moeg en dors en sy besef dat hulle teen tyd stry. Jarad se besering hou hulle terug en hulle vorder stadiger as wat hulle behoort te reis.

      Hulle bereik Al Jesab eers twee dae later in die middel van die dag. Die laaste ent het hulle geloop om die uitgeputte perde te spaar. Jarad hang vooroor op sy perd en dis met moeite dat hy nog in die saal bly. Reeds van vroeg af is dit skroeiend warm en daar was geen lafenis langs die pad nie.

      Al Jesab is ’n groot dorp. Dis omring deur groen lappies bewerkte grond en dis ’n welkome gesig ná die droë hitte van die woestyn.

      Jarad gly uit die saal voor ’n huis naby die fontein van die oase. Sy rasjids hardloop nader om hom te hulp te snel. ’n Paar mense kom uit die huis en te oordeel na die manier waarop hulle hom verwelkom, lei Isabelle af dat dit ou vriende van die sjeik is. Hulle neem hom haastig die huis in en sy weet dat hy nou in goeie hande is. Die rasjids ken die groot huis klaarblyklik, want hulle verdwyn met die perde om die hoek na die stalle.

      Twee meisies kom uit om Isabelle te kom haal. Tot haar verbasing word sy nie na die slawekwartiere geneem nie, maar sy word soos ’n gas behandel. Die vrou van sjeik Nimur Tukran, in wie se huis hulle is, behandel haar soos ’n gelyke.

      Myrrha is ’n lang vrou met ’n baie mooi vel en groot, donker oë. Wanneer sy lag, is daar diep kuiltjies in haar wange en vir een pynlike oomblik word Isabelle herinner aan Jeanne. Myrrha is net so opgewek en vrolik en lief vir leef.

      “Kyk hoe lyk jy! Vol stof! En jy het skoon klere ook nodig,” sê sy toe hulle alleen in haar slaapkamer is. “Ek glo nie Xavier het daaraan gedink nie.”

      Sy draai weg en gaan na die aangrensende vertrek. ’n Paar minute later kom sy terug en sit ’n hoop klere op die stoel by die deur neer. “Hier sal wel iets wees wat jou sal pas. Maar eers gaan ons iets eet – jy lyk gedaan.”

      Sy klap haar hande en die deur gaan onmiddellik oop. “Bring vir ons iets te ete en te drinke hierheen, Ali.”

      Die slaaf verdwyn. Dan draai Myrrha met vonkelende oë vol afwagting na Isabelle.

      “Wat het in die woestyn gebeur? Is dit waar wat die rasjids sê?”

      “Wat sê hulle?” terg Isabelle haar.

      “Dat sjeik Khidr julle in die berge vasgekeer het. Is dit regtig so?”

      “Dis waar … en dis my skuld dat ons deur hulle ingehaal is.”

      Myrrha se oë rek. “Jou skuld?”

      Isabelle vertel haar van die man wat oor die afgrond geval het. “Dis hoekom Ibrahim-hulle tyd gehad het om ons in te haal.”

      Daar is ’n kort stilte en dan sê Myrrha: “Jy het reg gedoen.”

      ’n Intense moegheid oorval Isabelle. “En wat help dit my?”

      “Jy het bewys dat jy soos die woestynmense dink. Ons gee om vir mekaar en ons help mekaar – dis hoe dit in hierdie barre wêreld is.”

      “Ek sien …”

      Dis nie die wêreld waar ek wil inpas nie, dink Isabelle. Ek wil groen velde om my hê, en koel bome en baie water. Hier sal ek verdroog soos die kurkagtige bossies van die woestyn.

      “Ek verstaan Xavier het jou van Khidr gekoop,” onderbreek Myrrha haar gedagtegang.

      “Dis waar,” knik Isabelle. “Ek is net sy slavin.”

      Myrrha lag onbesorg. “Hy het nie ’n slavin nodig nie, my liewe … Geen Arabier kan jou naam uitspreek nie. Ek dink ons sal jou Shahira noem. Dis die naam van ’n meisie wat in die gryse verlede ’n heldin in hierdie gebied was.”

      Isabelle glimlag senuweeagtig. “Dis goed so. Shahira is ’n mooi naam.”

      “Natuurlik is dit! Nou is jy een van ons!”

      “Maar ek wil na die Kaap de Goede Hoop gaan. My verloofde wag daar op my.”

      “My liewe meisie, jy sal vergeet van daardie ver land en van die man aan wie jy verloof is. Daar is geen uitgang vir ’n vreemdeling uit Jemen nie – die sultan sal jou nie toelaat om die land te verlaat nie. Hierdie sal nou jou land word, en jy sal dit moet aanvaar.”

      Isabelle se bene voel lam en sy gaan haastig op die stapel kussings sit. Sy het so gehoop dat Jarad haar sal help om uit Jemen weg te kom. “Ek … kan nie vir altyd … hier bly nie,” stamel sy.

      “Die liefde oorbrug alle probleme, Shahira. Xavier sal jou gelukkig maak en jou van jou eie land laat vergeet.”

      “Daar is nie iets soos liefde tussen my en sjeik Jarad nie. Ons is vreemdelinge vir mekaar. Hy het my net gehelp om weg te kom van Khidr, dis al.”

      Myrrha lag vrolik. “Jy verstaan baie min van hierdie land, meisiekind. Hier het ’n vrou nie keuses nie. Jy trou en jy kry kinders as jy nie ’n slavin is nie.”

      Isabelle sluk swaar. Sy is uitgeput van die moeilike tog deur die woestyn en het geglo dat hierdie oase vir haar die einde van haar smarte sal bring.

      “Ek verstaan van my slavinne dat daar baie oor jou gepraat word, veral onder die rasjids,” sê Myrrha tergend. “Wat het jy gedoen om dit te verdien?”

      “Praat hulle goed of sleg van my?”

      “Met ontsag.”

      Isabelle lag ten spyte van hoe sy voel. “O, dit!” Sy vertel kortliks van die geveg in die berg en dan haal sy haar skouers op. “Ek het nie eintlik ’n keuse gehad nie. Ons was te min teen hulle, en buitendien het my pa my reeds as kind geleer om ’n swaard te hanteer.”

      Myrrha sit haar geskok en met wyd gerekte oë en aankyk.

      “Ek glo dit nie …” fluister sy. “Ek sal vanaand gaan luister na wat die mans praat sodat ek jou kan waarsku as hulle jou wil doodmaak.”

      “Dit sal baie ondankbaar van Jarad wees as hy dit wil doen,” sê Isabelle. “Ná ek twee dae en drie nagte by hom moes waak!”

      Myrrha is baie stil. ’n Slaaf kom in, sit die kos op die grasmat neer en laat hulle weer alleen.

      “Ek dink ek moet meer uitvind by my man.” Die vrolike lag en onbesorgdheid is weg uit Myrrha se stem. “Kom ons eet eers, dan kan ons vir jou klere uitsoek. Ek sal my slavinne vra om vir jou ’n bad gereed te kry.”

      Vir Isabelle is dít ten minste goeie nuus. Water in die woestyn is skaars en ’n ware bad is ’n luuksheid.

      Die bad is met roosolie gegeur. Die aroma daarvan vul die hele vertrek. Soos alles in Arabië is dit ook, volgens Isabelle se standaarde, ’n bietjie oordadig. Die bad is amper ’n ritueel, en twee slavinne staan haar by met alles wat sy nodig het.

      Tog is dit wonderlik om in die warm water te kan ontspan en die stof СКАЧАТЬ