Infanta. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat mekaar so vinnig op haar gelaat afwissel. Hy sien die maniërismes, die hare wat sy so behendig gebruik, die vingers wat met klein bewegings haar woorde en sinne punktueer, die ledemate wat ’n ononderbroke en soms doelbewuste lyftaal praat. Hy plaas dit alles by die woorde en die inhoud, die seer en die opregtheid en oënskynlike intelligensie, en hy snap iets van haar: Sy geniet dit. Op ’n sekere vlak, waarskynlik onbewus, hou sy van dié kalklig. Asof haar psige, ondanks die rommel wat daarop lê, iewers ongeskonde skuil.

      * * *

      Teen twaalfuur, sy neus in die moorddossier, oorrompel die honger vir Griessel in sy kantoor. En dan onthou hy daar is nie vandag ’n toebroodjie nie, nie ’n kospakkie netjies toegedraai in plastiek nie.

      Hy kyk op van die dokumente, die vertrek skielik groot hier om hom. Wat gaan hy doen? Hoe gaan hy regkom?

      * * *

      Tobela maak ’n fout met Lukas Khoza. Hy kry hom by die slagpale, in ’n bloedbevlekte wit plastiekvoorskoot, besig om met ’n dik rooi tuinslang die bloed van die slagvloer se vaalwit teëls te spuit. Hulle stap na buite, waar Khoza wil gaan rook.

      Hy sê hy soek na sy broer, John, want hy het werk vir hom.

      “Watse werk?”

      “Jy weet, werk.”

      Khoza kyk afkeurend na hom. “Nee, ek weet nie en ek wíl nie weet nie. My broer is gemors en as jy sý soort is, is jý ook.” Hy staan uitdagend, sigaret in die hand, tussen die slagpalegebou en veekampe. Varke, groot en pienk, draai rusteloos agter die staalhekke, asof hulle onraad vermoed.

      “Jy weet nie eens van watse werk ek praat nie,” sê Tobela, bewus daarvan dat hy die verkeerde benadering gekies het, dat hy ’n veralgemening gemaak het.

      “Seker die gewone werk wat hy doen. Steel. Roof. Hy gaan my ma se hart breek.”

      “Nie dié keer nie.”

      “Jy lieg.”

      “Ek lieg nie. Ek sweer. Ek soek hom nie om hom te laat misdaad doen nie,” sê hy met drif.

      “Ek weet nie waar hy is nie.” Khoza trap die stompie ergerlik dood onder die dik sool van sy wit stewels en loop na die deur agter hom.

      “Is daar iemand anders wat weet?”

      Khoza steek vas, sy antagonisme minder. “Miskien.”

      Tobela wag.

      Khoza huiwer lank. “Die Yellow Rose,” sê hy en maak die deur oop. ’n Hoë gil, soos dié van ’n mens, klink van binne af op. Agter Tobela roer die varke skielik dringend en beur teen die reling.

      9

      Tobela ry Waterfront toe, kies doelbewus die pad wat teen die berg loop sodat hy ’n uitsig op die see en die hawe het. Hy het dit nodig – oopte, skoonheid. Die rol wat hy moes vertolk, het hom ontstem en hy verstaan dit nie. Identiteitsbedrog is nie vir hom nuut nie. Dit was deel van sy lewe, destyds, in Europa. Die Oos-Duitsers het hom tot in die fynste besonderhede daarin geskool, die leef van die Leuen was vir byna ’n dekade deel van sy lewe, elke dag, die middele geheilig deur die doel van Bevryding, van Stryd.

      Het hy soveel verander?

      Hy kom oor die ronde dy van die berg en die vista maak oop daar onder, skepe en hyskrane, wye blou water, stadsgeboue en snelweë, en die kuslyn gooi ’n swierige draai Blouberg toe. Hy wil na Pakamile draai en sê: “Kyk net daar, dit is die mooiste stad in die wêreld,” en sien hoe sy seun grootoog hom aan al dié dinge verwonder.

      Dit is die verskil, dink hy. Dit is asof die kind steeds by hom, óm hom is.

      Vóór Pakamile, voor Miriam, was dit net hy, was hy die enigste beoordelaar van sy optrede, die enigste een wat daardeur geraak is. Maar die kind het sy grense verskuif, dit wyer gerek, sodat elke ding wat hy sê en doen ander implikasies het. Sodat sy gelieg vir Lukas Khoza ongemaklik in hom sit, asof hy dit teenoor Pakamile moet regverdig.

      Soos die dag toe hulle in die heuwels op die plaas gaan stap het en hy sy seun wou leer om ’n geweer verantwoordelik te gebruik, as ’n stuk gereedskap om met omsigtigheid te hanteer.

      Die vuurwapen het die jagter in die seun laat ontwaak. Hy het al stappende die ongelaaide windbuks op voëls, klippe en bome gerig, met sy mond skietgeluide gemaak en sy gedagtegang het ’n hele siklus voltooi, tot hy gevra het: “Jy was ’n soldaat, Tobela?”

      “Ja.”

      “Het jy mense geskiet?” Gevra nie sonder ’n makabere geesdrif nie, dit is hoe seuns is.

      Hoe antwoord jy só iets? Hoe verduidelik jy aan ’n kind dat jy met ’n sluipskuttersgeweer in München aangelê het op die vyand van jou vennote in die stryd, dat jy die sneller getrek het en die spatsels bloed en brein teen die helderblou deur sien vorm het, hoe jy moes wegsluip soos ’n dief in die nag, soos ’n lafaard. Dit was jóú oorlog. Dit was jóú heldedaad.

      Hoe skets jy vir ’n kind die vreemde, verlore wêreld waarin jy geleef het – van apartheid en onderdrukking en opstande en onrus? Van Ooste en Weste, van mure en vreemde alliansies?

      Hy het met sy rug teen ’n rots gaan sit en hy het probeer. En eindelik het hy gesê jy neem net die wapen op teen ongeregtigheid, jy rig dit net op mense as dit die lááste uitweg is. As alle ander vorme van verdediging en oortuiging uitgeput is.

      Soos nou.

      Dit is wat hy nou vir Pakamile wil sê. Die doel heilig die middele. Hy kan nie die ongeregtigheid van sy dood maar laat begaan nie, hy kan dit nie gelate aanvaar nie. In ’n land waar die Stelsel gefaal het, is dit nou die laaste uitweg, al is dié wêreld net so moeilik om te verduidelik, net so ingewikkeld om te verstaan. Iemand moet standpunt inneem. Iemand moet sê “tot hier toe”.

      Dít is wat hy die kind probeer leer het. Dít is wat hy aan sy seun verskuldig is.

      * * *

      Hy klop die hele middag aan deure en teen vieruur weet speurderinspekteur Bennie Griessel die oorledene was die ses-en-veertigjarige mevrou Josephine Mary McAllister, geskei in 1994, betroubare, onopspraakwekkende administratiewe assistent by Benson Exports in Waterkantstraat.

      Sy was ’n lidmaat van die New Gospel Church in Seepunt, ’n eensame vrou wie se voormalige man in Pietermaritzburg woon en wie se twee kinders in Londen werk. Hy weet sy was ’n lid van die openbare biblioteek, sy het Barbara Cartland en Wilbur Smith se boeke verkies, ’n 1999-model Toyota Corolla besit, R18 762.80 in ’n tjekrekening by Nedbank gehad, R6 456.70 op haar kredietkaart geskuld en op die dag van haar dood ’n vliegtuigkaartjie na Heathrow bespreek, klaarblyklik om vir haar kinders te gaan kuier.

      Hy weet ook daar is, soos met die vorige twee moorde, nie ’n enkele beduidende leidraad nie.

      En wanneer hy sy tasse by haar woonstel se deur insleep, verstaan hy die risiko van wat hy gaan doen, maar hy sê vir homself hy het geen keuse nie. Waar de fok moet hy heen gaan? Na ’n hotel toe, waar die drank net een vinger op ’n telefoonknoppie ver is? En Forensies was klaar hier, daar is geen ander sleutels behalwe dié in sy sak nie.

      Josephine Mary McAllister se woonstel het nie ’n stort nie, net ’n bad. Hy tap dit halfvol СКАЧАТЬ