Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ asof hulle presies weet wat sy gaan vra.

      “Ek is Lena Aucamp en hy is Jan-Paul Otto.” Mooi stem. Donker klank. Jonk, maar volwasse.

      “Gee julle om as ek ’n paar vrae vra?” Haar redakteur raas altyd met haar as sy onbekende mense “jy” of “julle”. Maar sy kan die twee nie met die beste wil ter wêreld “u” nie. “Die vrae sal nie lank duur nie, Lena. Jan-Paul.”

      “Ons het nie eintlik iets te sê nie,” antwoord Lena.

      “Is ek reg as ek sê dat jy die kunstenaar Lena Aucamp is wat al Jacques Rynhard se boekomslae ontwerp het?”

      Lena kyk rond asof sy na die ware Lena Aucamp soek. Die Lena wat stories in Jacques Rynhard se oor fluister en stil kritiek op sy manuskripte gee. Toe knik sy. En in die manier waarop Lena na haar kyk, herken Carina skielik dieselfde verlatenheid as wat sy die afgelope paar dae in haarself ontdek het. Sy voel soos ’n boom kaalgestroop deur die winter. En hoekom sou Jacques nie saam met Lena opdaag nie? Of wil hy ’n dramatiese enkelverskyning maak?

      Mysi tree tussenbeide: “Julle ken natuurlik vir Jacques Rynhard?” Sy lag verskonend in Lena se rigting. “Baie goed, verstaan ek.”

      Lena kyk na Mysi asof sy pas gesê het daar groei rape op Venus. Sy antwoord nie.

      Maar Jan-Paul knik. “Ja. Ons was saam op skool.”

      “Op skool?” Carina kyk vinnig na Jan-Paul. “Daar is baie min inligting oor hom op die internet en hy is nie op Facebook nie.”

      “Vra jou vrae vir Jacques self.” Jan-Paul probeer Lena tussen die mense deurstuur, maar Carina kry nog ’n laaste woord in.

      “Lena. Ek lees op die internet dat jy en Jacques al sedert skooldae …”

      Lena maak ’n beweging met haar hand. Carina herken weer daardie hartseer. Die isolasie wat oor haar gesig kruip. Lena se oë beweeg tussen die mense deur asof sy die antwoorde daar gaan kry.

      “Asseblief.” Moedeloos, asof sy pleit dat die vrae moet ophou. “Hy was maar soos enige ander doodgewone seun. Die nerf van ’n rugbybal afgeskop, wurms in onderwysers se laaie gesit, die stof uit die vlaktes gehardloop, baie pakgekry, fietsgery asof hy ’n weerligstraal is, lokomotiewe met kole gestook, smiley-faces in die sand geteken, kaal geswem. En later begin skryf.” Sy bly stil en Carina kan sien dat ’n gedagte in Lena se kop nesgeskop het. ’n Gedagte wat haar net vir ’n oomblik laat versag. “Hy het altyd … geskryf, soos ’n masjien, soms twee, drie stories tegelyk.”

      Is dit ’n verwyt of ’n stelling?

      “Maar ek verstaan julle is in ’n lang verhouding. As iemand iets van hom weet, is dit tog seker jy, Lena?”

      Lena draai skielik weg: “Niemand weet iets van enigiemand nie.”

      “Kan ek ten minste jou kaartjie kry, of kontakbesonderhede?”

      Lena kyk hulpeloos na Jan-Paul, maar op daardie oomblik kom ’n man nader gestap.

      “My magtag. Die stad se voorste argitek! Geweet jy gaan by jou beste pel se boelsaai-prys wees. Hoezit, bru?” Die man gee Jan-Paul ’n boetvaardige druk.

      “Hallo, Fred. Dankie, man,” maar daar is geen emosie in Jan-Paul se oë nie toe hulle vuisstamp.

      “Ek is jammer. Maar hét jy dalk ’n kaartjie?” hou Carina koppig vol.

      “Maar hoekom het jy ’n kaartjie nodig, poplap?” lag die man wat Jan-Paul as Fred aangespreek het. “Sy kantore se logo is groter as Zuma se glimlag. Dis in die Mullan-gebou in Sandton! Die kantore, nie die glimlag nie.”

      Fred en Jan-Paul draai weg om te praat, maar Lena staar strak voor haar. Sy oorhandig haar ateljee se kaartjie tog aan Carina.

      “Dankie.” Carina kyk na Lena se kaartjie. “Ek hou van jou werk. So ’n artikel kan baie vir jou skilderye beteken.” Asof sy die aandag wat sy aan Lena spandeer om nuus oor Jacques te kry, moet verduidelik.

      Lena pluk aan Jan-Paul se arm.

      “So. Julle is ook vanaand hier,” sê Fred.

      “Ons het hom belowe ons sal hier wees,” antwoord Jan-Paul kortaf.

      “Het die nonne vir die priester in die stoombad gesê. Sien jou, pella!” sê Fred en loop laggend weg.

      Hulle verdwyn vinnig tussen die mense, en anders as die ander sosiale vlinders neem hulle nie glasies wyn nie. Hulle stap na die ouditorium toe. Lena kyk een keer na Carina asof iets aan haar vir Lena interesseer.

      Mysi rol haar oë. “Hoe kon jy daai twee laat wegkom?”

      “Lena sal in elk geval net orgasmies reageer op hoe wonderlik Jacques is en hoe talentvol hy is. Ek ken dit al uit my kop. Vra vir enige bekende hoe dit was om saam met ’n regisseur of ’n skrywer te werk, en hulle swymel vir vyf minute, waarvan ek nie een woord kan gebruik nie! Dan kraai die haan drie keer op die agtergrond.”

      Jan-Paul en Lena verdwyn in die ouditorium. “En óf hulle is onheilig arrogant, óf hulle haat hierdie perdebyneste net soveel soos jy! Elke angel dra ’n kort swart nommertjie sodat die gif net-net nie uitdrup nie.”

      Carina draai terug na die boekuitstalling. Sy tel nog ’n roman van Jacques op. Met ’n uitsig op die stad. Die omslag wys drie kinders wat in ’n poel water swem. Sy maak die boek oop.

      Uitgewer: Die Francke-Uitgewery. Voorbladontwerp: Lena Aucamp.

      Toe Carina na die agterblad kyk, sien sy ’n foto van ’n jonger Jacques wat voor ’n tikmasjien sit. Dit lyk nie of hy daarvan bewus is dat hy afgeneem word nie. Foto: Alicia Francke, staan daaronder geskryf.

      “Tikmasjien? Wie tik nog op tikmasjiene?” vra Carina hardop.

      “Jacques en Woody Allen. Het jy nog nie gehoor dat Woody steeds sy draaiboeke op dieselfde tikmasjien skryf wat sy ouers vir hom gegee het nie?” lag Mysi.

      “Maar Jacques seker tog nie!”

      “O ja, suster. Dis die een ding wat ek van hom weet. Pas seker by sy image as ernstige skrywer. Hy het darem nie ’n pyp of ’n glas brandewyn in die hand nie. Stel jy nou in hom belang?”

      “ ’n Tikmasjien!” Asof sy dit steeds nie kan glo nie.

      Carina loop tussen die mense deur en kyk met hernieude belangstelling of sy Jacques iewers sien. Maar daar is geen teken van hom nie.

      “As jy Jacques Rynhard gewaar, gil soos ’n diva wat ’n hoë noot benader!” beduie Mysi.

      Dan is Carina buite op die balkon.

      Onder haar is ’n welige tuin. En agter die bome die verligte Sandton-geboue. Iemand leun met haar rug na haar toe oor die balkon. ’n Boom gooi ’n skaduwee oor die persoon sodat sy nie kan uitmaak wie dit is nie.

      Die vrou suig aan ’n sigaret en blaas die rook tydsaam uit soos ’n karakter in ’n film noir-rolprent. Wanneer Carina langs haar oor die balkonmuurtjie leun, herken sy haar van die foto’s. Dit is Alicia Francke, Jacques Rynhard se vorige uitgewer.

      “Ek СКАЧАТЬ