Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dink terwyl sy haar wonde lek. Agt jaar van haar lewe moerland toe, om haar ma se uitdrukking te gebruik. Agt wonderlike, fantastiese jare waarin sy ’n man vanuit haar siel liefgekry het ten spyte van sy tekortkominge, ten spyte van vriende se waarskuwings, ten spyte van die feit dat hy meer aandag aan hul swembad gegee het as aan haar.

      Ook ten spyte van die feit dat hy onlangs naweke saam met “vriende” deurgebring het “van wie jy in elk geval nie sou hou nie, Carina”.

      En nou is hy weg.

      Carina stap uit op die patio met die blou-en-groen stoele wat hulle al giggelend ses maande gelede by die Outdoor Warehouse gekoop het. Sy sien die blare op die swembad dryf. Noudat hy dit nie meer elke dag skoonmaak nie, gaan die Kreepy Krauly binnekort verstop, want dit is herfs. Die bome wat hulle met soveel entoesiasme geplant het toe hulle hier ingetrek het, strooi hul nikotienkleurige blare asof hulle saam met Carina in rou is.

      “Your electricity usage is too high. Please switch off all non-essential appliances that you do not need. The geyser, pool pump and all non-essential appliances.” Hoe het sy en Kelvin nie die dreigende stem op die DStv-aankondiging nageboots nie, dink sy terwyl sy die Kreepy Krauly afskakel. Dan lag hulle en sy koester Kelvin se bossiekop teen haar bors en hy prewel die een of ander aanhaling wat hy daardie dag gehoor het, want hulle was aanhaling-verslaafdes. Die hele huis was vol daarvan.

      In a completely sane word, madness is the only freedom! In groot, swart letters op die kennisgewingbord in hul studeerkamer – daar waar vriende sommer lawwe sêgoed of aanhalings neergepen het. En Kelvin kort-kort vir haar ’n boodskappie of ’n Agata-strokie gelos het.

      Kelvin McDonald het haar nie verlaat na ’n vulkaniese uitbarsting of ’n traumatiese stroom verwyte nie. Hy het haar in die pad gesteek met ’n aanhaling: Life is not a problem to be solved, but a mystery to be lived.

      Die bliksem. Kon hy nie ten minste ’n dankiesê-afskeid-treurmare geskryf het en sy naam onderaan geteken het nie!

      Gaan vlieg, Kelvin.

      Asof dit nie erg genoeg was nie, het hy die poging tot ’n briefie onder een van die oorblywende magnete op die yskas vasgeklamp. Háár yskas waaraan sy tot twee jaar gelede nog afbetaal het!

      Ja, Kelvin, dink sy, ek is maar net die hand wat al jou deure vir jou oopgemaak het. En nou voertsek jy my.

      Nou fladder Kelvin-die-selfsugtige bloot van die een veilige nessie na die volgende. Na ’n joernalissie toe wat hy op ’n partytjie ontmoet het. Dit is waar alles begin het – die kluitklap op die kis, toe Carina hom aan Erna Pretorius voorgestel het. Die fietse Erna wat deurgaans vir Kelvin vertel het hoe aantreklik hy is, hoe hy sy tyd mors as lektor by die universiteit, hoe lekker hulle twee saam sou kerjakker, hoe hulle ’n saketransaksie moes aangaan, hoe verkeerd sy, Carina, vir hom is.

      En hier sit sy. Vier en dertig jaar oud met net die groot huis waarin Kelvin steeds in elke vertrek teenwoordig is, dit maak nie saak hoe hard sy probeer om sy tekens uit te wis nie.

      Skielik is sy terug in die kamer. Elmien Malan se kamer, die swemmer wat vier maande gelede deur haar kêrel vermoor is. ’n Maand voor die moord het Carina die laaste artikel oor Elmien geskryf. Sy is toe amper beroof nadat sy by haar hek stilgehou het. Sy is aangerand en telkens met ’n wapen deur haar gesig geslaan en Carina moes daaroor verslag doen.

      Sy het twee jaar lank harde misdaadstories gedoen. Hierdie keer het Frans Oberholzer, haar voormalige redakteur by Blitsnuus, gevoel sý moet die storie doen omdat sy al vantevore onderhoude met Elmien gevoer het. Drieuur die oggend kry sy toe die oproep van die koerant se kontakpersoon in die polisie.

      “Carina. Ons het twee uur gelede op Elmien Malan se lyk afgekom in haar huis in Bryanston. Sy is deur haar kêrel vermoor. Ons het hom pas in Fourways in hegtenis geneem. Hy het alles erken.”

      Elmien se kêrel, die sliertige Edwin van wie niemand gehou het nie en met wie Carina eens ook ’n onderhoud moes voer – nou het hý Suid-Afrika se mees belowende swemmer vermoor.

      Toe Carina weer voor Elmien se huis stilhou, het sy reeds geweet dit gaan haar laaste storie wees. Na twee jaar kon sy nie meer met ’n uitdrukkinglose gesig verslag doen oor die misdaad en geweld wat die land daagliks besmet nie. Nog minder kon sy die galgehumor-grappies verwerk wanneer sy daar aankom, soos: “Kon die perd nie na ontbyt selfdood gepleeg het nie? Wie doen dit nou as ons almal nog in die bed is?”

      Sy het met die gang afgestap na waar die polisiefotograaf pas uit die kamer gekom het. Sy onthou die gedempte stemme, die geskokte reaksies om haar, die pad wat die beamptes vir haar gemaak het waar sy mag geloop het.

      Elmien het op haar rug gelê. Bebloed, verrinneweer, asof sy deur mensehande oopgeskeur is. Die bloed en derms oopgesprei vir almal om te sien.

      Toe hardloop Carina uit, word naar in die gang – die eerste keer dat dit gebeur – klim in haar motor en jaag terug na Blitsnuus se kantoor toe.

      Haar kollegas het haar vreemd aangekyk toe sy met die gang af loop na Frans Oberholzer se kantoor toe. Hy was besig om twee joernaliste te roskam wat nie ordentlik navorsing gedoen het voordat hulle ’n storie geskryf het nie. Maar een blik na Carina Human en hulle het woordeloos Frans se deur toegemaak. Sy kon sien hy weet: Sy het die einde van ’n pad bereik.

      Sy het haar linkerskoen uitgetrek en dit op sy tafel geplaas. “Ek gaan hierdie skoen aan die misdaadmuseum skenk.”

      Frans, wat intussen nog twee SMS’e gelees het, het onbegrypend na haar gekyk.

      “Weet jy deur hoeveel bloed en derms dit al geloop het? As die polisie dit ooit in die hande kry en ondersoek, sal hulle dink ek is ’n reeksmoordenaar.” Frans wou nog iets sê, maar sy het haar hand opgehou. “Ek is klaar met harde misdaadstories, baas. Ek bedank.”

      Frans het haar probeer oorreed om weer daaroor na te dink, maar sy was ferm. “Ek gaan van nou af sagter stories by ’n veilige tydskrif doen.”

      Soos gewoonlik was Frans se siniese reaksie: “Jy bedoel opgedoende dollies wat verstaan hoekom Miley Cyrus famous is en wat steeds dink Justin Bieber is ’n alien in drag?”

      “Enigiets, net om weg te kom hiervan.”

      Sy het haar skoen van Frans se lessenaar af opgetel. Daar was ’n kolletjie taai bloed waar sy dit neergesit het. Nog woorde, nog komplimente van Frans, maar sy het nie verder geluister nie.

      “Carina. As jy ooit sou besluit om terug te kom …”

      Toe sy die deur toemaak, kon sy sien hoe Frans na sy lessenaar staar. Die lessenaar waar soveel storiebloed reeds gevloei het. Maar dié slag was dit die ware Jakob.

      Dit was die einde van haar loopbaan as misdaadverslaggewer. Sy het aansoek gedoen om werk by die glanstydskrif Montage, en na ’n kort onderhoud met die redakteur, Gavin Greeff, is sy aangestel.

      En nou doen sy artikels oor wat sepiesterre van mans met borshare dink, of skryf sy tranerige stories oor verlore ma’s wat bid vir hul kinders wat nou by Liewe Jesus is.

      “Liefde is as hy sy Wi-Fi hotspot-sitplek aan jou afstaan,” sê Carina hardop. Dít moet sy aan Agata stuur! Sy giggel. Darem ’n onverwagse skeutjie humor in haar lewe. Dus is sy emosioneel darem nog nie op die put se bodem nie.

      Al is dit laat Saterdagmiddag, lig Carina die hoorbuis van die huistelefoon en skakel ’n huisagent. Sy gaan die huis in die mark sit sonder ’n idee waarheen sy gaan of wat sy СКАЧАТЬ