Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ section>

      

      ELZA RADEMEYER

      Spoelklippies in stormwater

      Jasmyn

      1

      “Breggie,” sê oom Piet Seningnek sameswerend by Soetbosstasie se kaartjieskantoor, “is dit dan nie Willem en Karlientjie van ou Sukkeljan wat daar onder die peperboom in die bakkie sit nie?”

      “Einste, oom Piet,” sê Breggie en skuif die opgehoopte administrasie ledig rond. “Wag glo vir oom Sukkeljan se suster. Sy kom kuier.”

      “Met die trein?”

      “Nee, hulle sou glo vanmôre vroeg met ’n motor uit die Kaap vertrek het.”

      Oom Piet rek sy lang nek. “Húlle?”

      “Oom Sukkeljan se suster en haar stiefseun. Oom onthou mos nog seker vir tant Gesie?”

      “Natuurlik onthou ek haar. Maar het ek dan nie gehoor haar derde man het ook afgesterf nie?”

      Breggie knik haar kop, tuit haar lippe en borduur gretig: “Ja. Tant Soes van Kromdraai sê sy’t so drie maande ná tant Gesie se man se afsterwe, daardie tyd toe die spesialis in die Kaap oor haar vrouegoeters moes gaan, vir tant Gesie in een van daai groot sentrums in die Kaap raakgeloop. Tant Soes sê dit sal haar nie verbaas as tant Gesie nóg drie mans oorleef nie, so goed lyk sy.”

      “Nè! Hoekom kom hou sy dan hiér vakansie? Hier’s mos g’n mans nie?”

      “Haai, en wat dan van oom?”

      “Ek? Nee, maar ek soek mos nie vrou nie!”

      Breggie se oë vonkel. “Nie? Nou maar hoekom het oom dan na ‘Die Opsitkers’ toe geskryf?”

      Oom Piet se nek gee ’n sweepslag. “Waar kom jy dááraan?” protesteer hy verontwaardig.

      “Ag, moenie worry nie … Ek sal niks sê van al die pos wat oom so skielik uit al die uithoeke van die land kry nie.”

      “Jy!” raas oom Piet onkant betrap. “Hulle moes liewer vir Karlientjie die werk hier op die stasie gegee het. Haar mond is nie so los soos joune nie.”

      Breggie laat rus haar elmboë op die toonbank en laat sak haar stem. “Het oom darem al iemand in die oog? Oom het tog seker gesê hulle moet kiekies saamstuur, of hoe?”

      “Breggie, man, hou op bog praat. Hoe laat dink jy gaan die Jaans’burg-trein intrek?”

      Breggie kyk op haar horlosie. “Hy moes eintlik al hier gewees het. Oom kom seker pos haal?”

      “Ja, en jy moet nou nie weer soos laas keer van my pos laat agterbly nie, gehoor. Jy’t my in behoorlike moeilikheid laat beland by die mannetjie van die korpoerasie wat met die pampiere werk.”

      “Dit was nie mý skuld dat oom die koöperasie se rekening hier op die toonbank laat lê het nie. Dis oor oom so opgewonde was oor al die briewe van die eensame weduwees en die verleidelike geskeide vrouens!”

      “En wie sê altemit vir jou daar was briewe van geskeides? Ek hou my g’n met enige vrou op nie! Daar kom die trein nou net om Garingboom se draai. Hoe laat dink jy sal Gesie hier aankom?” praat hy alles sommer in een asem.

      “Hoekom wil oom weet? O! Seker om posseëls te spaar!” antwoord sy haar eie vraag. “En tant Soes het hoeka vir my gesê tant Gesie sit glo góéd daarin. Sommer ordentlik van ál drie mans geërf! As oom nou tant Gesie se vierde man word …”

      “Jy’s skoon van jou verstand af, Breggie! Ek soek g’n ’n vrou om my in die graf in te leef nie!”

      “Maar sê nou oom oorleef haar? Dink net hoe ryk gaan oom dán wees. Oom sal ’n splinternuwe motor kan koop!”

      “My mouster makeer g’n niks nie. Hy’t my nog almelewe gebring waar ek wil wees. As ek vir my ’n nuwe kar wil koop, dan doen ek dit sonder om met ryk weduwees te bodder. Maar seg my, Breggie, hoekom sit en wag Willem en Karlientjie dan nou hiér vir Gesie?”

      “Tant Gesie onthou seker nie meer die pad Sonderwater toe nie. Sy was donkiejare laas hier.”

      “Hm, ek sien, ja. Nou maar hier is die trein nou. Ek gaan gesels dan maar so ’n bietjie daar by Willem en Karlientjie. Sal jy vir my kom roep as jy die pos uitgeklaar het?”

      “Goed, oom.”

      “En, Breggie, jy hou jou mond uit my pos en dinge uit, nè!”

      “Ja … e … hang natuurlik af …?”

      “Wat bedoel jy?” dreig oom Piet.

      “Wel, as oom volgende keer vir my ’n stukkie biltong saambring …”

      “Maar my lappiesland, dis mos afpersing!” bestraf oom Piet toe Breggie veelseggend swyg.

      Sy lig haar skouers. “Ek sê maar net.” Toe keer sy haar rug op oom Piet om kastig met ander dinge besig te raak en wag tot sy voetstappe wegsterf voordat sy haar omdraai om hom met ’n goedige glimlag agterna te kyk.

      Hugo Burger trap geïrriteerd rem toe hy sien dis al weer net slaggate voor hom in die pad. Hy loer skrams na die vrou langs hom in die motor en sug toe hy sien hoe tevrede en selfvoldaan sy lyk. Wat hom besiel het om in te stem om saam met haar te kom vakansie hou in die gramadoelas!

      Die ellelange stofpad blyk geen einde te hê nie. Om hom is dit net vlaktes en nogmaals vlaktes. En die stof … dit koek in sy hare, sy neusgate, tussen sy tande, kleef aan sy beswete hande! Niks, maar niks op aarde sal lekkerder as ’n stort wees nie. Hy sal selfs ’n rivier met krokodille trotseer om van die sweet en stof ontslae te raak!

      “Dis nie meer so ver nie,” sê tant Gesie, asof sy haar stiefseun se gedagtes kan lees. “Seker nog so vyftig kilometer.”

      Sy hart sink. Nog vyftig kilometer van dié uiterste ellende! As hy geweet het dis hoe die Moordenaarskaroo lyk, het hy die vrou wat so kortstondig met sy pa getroud was met liefde op die trein gesit om alleen te gaan vakansie hou. Geen ordentlike mens hou só vakansie nie!

      Sy gedagtes gaan met heimwee terug na sy vorige vakansiebestemming. Mauritius, met sy aanloklike strande en wuiwende palms; sonnige Orlando; die Kaaiman-eilande met hul unieke voëlspesies, die Drakensberge hier in sy eie land, waar ’n mens suiwer, verfrissende lug kan inasem …

      “Ek hoop ons is nog op die regte pad,” slaan tant Gesie sy verbeeldingsvlug hok.

      “Wat laat tante dink ons kon verdwaal het?” vra hy benoud. Hy verseg om haar Ma te noem, al hou hy sommer baie van haar.

      “Nee, dis net dat die wêreld skielik vir my so half onbekend lyk.”

      “Moet ek omdraai?”

      “Nee, ry maar aan. Daar was tog nêrens ’n afdraaipad nie.”

      “Waarvan leef die mense hier? Ek sien dan g’n dier of lewe nie?”

      “Dis skaap- en bokwêreld. Hier’s volstruise ook, sover ek weet. Maar jy moet jou nie verbeel dis altyd so dor en vaal hier nie. Jy moet in Augustus, September sien hoe die wêreld oortrek is van die blomme!”

      “Blomme СКАЧАТЬ