Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tog sekerlik nie in ’n huwelik dwing net ter wille van wat die ander mense gaan sê nie. Ek hou nie van Jacques Goucher nie en ek wil nie met hom trou nie.”

      “Hy is nogal aantreklik,” sê Camille. “Ek sou nie omgegee het as hy in mý belanggestel het nie.”

      Jeanne kyk geskok na Camille.

      “Hoe kan jy sulke dinge praat! Jy gaan met Paul le Fèbre trou! Jy kan nie nog na ander mans wil kyk nie!”

      Camille haal haar skouers op.

      “Paul is nog baie jonk, Mamma, hy is nie so gesofistikeerd soos monsieur Goucher nie. Ek hou van ouer mans.”

      “Mon Dieu! Julle twee sal my nog voor my tyd oud maak!”

      Hulle loop ’n hele ent in stilte. Nicole kyk telkens in die rigting van die hawe, maar sy kan nie tussen die maste van die skepe die El Mar onderskei nie. Daar lê vier groot skepe in die hawe en enigeen kan die El Mar wees.

      Dan ruk sy skielik tot stilstand toe ’n figuur in ’n systraat haar aandag trek.

      “Pedro!” roep sy uit van vreugde.

      Die Spanjaard steek onseker vas en dan kom hy met ’n breë glimlag na haar aangestap.

      “Nicole, ek verbied jou om met die vent te praat!” sis madame Rousseau ontsteld.

      Nicole hoor haar skaars. Sy stap die matroos tegemoet en groet hom laggend.

      “Is julle nog nie weg nie?”

      “Nee, señorita, die kaptein het nog ’n paar sake wat hy in die Kaap wil afhandel voor ons vertrek. Ek kan nie sê dat ek jammer is nie. Dis lekker om ordentlike kos te kan eet.”

      “En Consuelo en Esmara?”

      Hy haal sy skouers op.

      “Hulle is maar hier iewers.” Hy kyk kopskuddend weg. “Ek weet sowaar nie wat in señor Da Silva ingevaar het nie. Hy is so iesegrimmig soos ’n leeu wat gewond is. Selfs ek waag dit nie eens om meer grappies met hom te maak nie.”

      Jeanne kom nader en Nicole probeer aan iets dink om vir Pedro te sê.

      “Sê vir die kaptein … sê vir hom dat …”

      “Nicole, kom onmiddellik hier!”

      Sy kyk vinnig oor haar skouer terug.

      “Ek kom, Mamma.”

      “Sê vir hom enigiets, Pedro!” Dan draai sy vinnig om en gaan terug na haar moeder.

      Pedro staan haar onbegrypend agterna en kyk. Dan draai hy om en stap verder met die nou straatjie weg.

      Jeanne is hewig ontsteld.

      “Hoe kón jy so iets doen! Monsieur Goucher kon hier verbygekom het!”

      “Monsieur Goucher is veilig op die Fransche Hoek, Mamma.”

      “Dit bly onvergeeflik! Die man is ’n matroos!”

      Nicole kyk na haar ma.

      “Ek ’n wonderlike vriend, Mamma, die beste wat daar is.”

      Jeanne snak na haar asem en Camille fluister: “Is jy nie bang vir hulle nie?”

      Nicole draai na haar suster.

      “Hulle is mense, Camille, nie wilde diere nie,” antwoord sy skerp.

      Hulle loop in doodse stilte huis toe. Niemand sê ’n woord voordat hulle die herberg bereik het nie.

      Saterdagmiddag huur André ’n koets waarin hy en sy gesin na die bal moet vertrek. In hulle kamers in die herberg is dit een hele deurmekaarspul. Camille soek na haar linte en Nicole sukkel om haar tabberd agter vas te kry. Jeanne sorg dat sy eerste aangetrek is sodat sy haar dogters kan help. Sy praat die hele tyd berispend met Nicole omdat sy haar nog nie die gesprek met die Spanjaard vergewe het nie. Dan gaan sy na Camille om die meisie met haar hare te help.

      Nicole maak ’n draai voor die spieël om te sien hoe sy lyk. Die tabberd van roomkleurige sy sit pragtig aan haar. Die romp klok wyd uit na agter en die boesel en los bane van die borok is weelderig met groen en goue gare geborduur. Om haar middel is ’n lint van goue satyn en die wye hals is afgerond met ragfyn kant. Tog is daar geen vonkeling in haar groen oë nie. Sy sien geensins uit na die bal vanaand nie. Die enigste man wat sy ooit bemin het, sal nie daar wees nie.

      Hulle ry met die koets na die De Villiers’s se huis net buite die dorpie. Daar is reeds baie van die ander gaste en Nicole verkyk haar aan die prag en praal van die gaste. Hulle lyk soos wat hulle in Frankryk sou gelyk het, elkeen met sy beste klere aan. Juwele glinster in die dowwe lig van die lanterns en iewers speel ’n orkes reeds dansmusiek.

      Nicole word uit die koets gehelp en sy, haar ouers en Camille word na die voordeur gelei. Daar word hulle aan monsieur en madame De Villiers voorgestel.

      Nicole hou dadelik van die mollige, opgewekte madame De Villiers. Sy is op ses-en-veertig nog baie mooi en menige ouer man se oog bly ’n bietjie langer op haar rus as wat nodig is.

      Die kamer waar die bal gehou word, is nie baie groot nie, maar daar is ook nie baie gaste genooi nie. Net genoeg om dit ’n gesellige aand te maak.

      Die Rousseaus gaan half eenkant van die ander staan. Dis nie dat hulle uit hulle plek voel nie, maar hulle verkies om te wag dat daar iemand opdaag wat hulle ken.

      Nicole se blik dwaal oor die gaste. Sy sien vir Murielle Benezet in ’n pragtige tabberd van diepblou satyn met silwer borduursel. Sy word omring deur ’n viertal jongmans wat wedywer om haar aandag.

      Nicole kyk af na haar eie tabberd en voel skielik amper vaal langs die beeldskone Murielle. Dan skud sy die gedagte van haar af. Sy was in elk geval nie van plan om die aand besonder baie te geniet nie. Sy weet dat sy hier is bloot om aan Jacques Goucher vertoon te word en die gedagte maak haar ongelukkig. Sy wil nie met Goucher trou nie … Sy wil alleen wees met haar verlange na Ramirez, na die wind teen haar wange, die oneindigheid van die oseaan, die nag op die see. Dit is alles dinge wat ’n diep indruk op haar gemaak het en waarmee sy die donker Spanjaard assosieer.

      ’n Roering onder die mense laat haar opkyk, en dan verstyf sy.

      In die deur van die vertrek staan hy, donker en aantreklik soos sy hom leer ken het, maar vanaand is hy soos ’n edelman geklee met haelwit krawat en mansjette, ’n manjifieke figuur in ysblou. Hy vul die vertrek met sy teenwoordigheid, ’n klein siniese glimlaggie plooi om sy mondhoeke.

      Jeanne leun oor na Nicole.

      “Wie op aarde sou dit wees? Dit moet ’n baie belangrike man wees, want kyk net hoe keurig is hy aangetrek … Kyk goed na hom, chérie, want dit is soos ’n edelman moet lyk. Só trots en selfversekerd.”

      Nicole is oor haar ergste skok en draai na haar moeder.

      “Ek ken hom, Mamma, dit is Ramirez da Silva, die kaptein van die El Mar.”

      6

      Da СКАЧАТЬ