Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is monsieur Jacques Goucher.”

      Nicole steek haar hand na Goucher uit en hy druk sy lippe liggies galant op haar vingers.

      “Dit is ’n aangename voorreg, mademoiselle,” sê hy.

      “Aangenaam, monsieur,” groet sy effens styf terug. Op hierdie oomblik onthou sy weer Ramirez da Silva en sy ruwe sjarme. Daar is niks van Da Silva se geheimsinnigheid of vurigheid by Goucher te bespeur nie. Hy is koud en berekenend.

      Hy draai na haar pa.

      “Ek sal die saak weer met u bespreek na die bal, monsieur. Ek hoop u verstaan dat daar geen besondere haas is nie.”

      “Natuurlik nie, monsieur,” sê André spytig. “U kan my dogter op die bal beter leer ken. Dis heeltemal toelaatbaar.”

      Goucher glimlag koel vir Nicole. Daar is ’n flikkering in sy ysige blou oë waarvan sy nie veel hou nie, maar sy glimlag tog terug. Dan kyk sy weg asof sy nie verder in sy teenwoordigheid belangstel nie.

      Jacques Goucher frons toe hy na André kyk.

      “Ek weet dat dit ongehoord is, maar mag ek ’n oomblik alleen met u dogter praat, monsieur?”

      André twyfel, maar dan knik hy stadig. Dit is vir hom belangrik om Nicole met hierdie man getroud te sien.

      “Oui, monsieur.” Hy beduie vir Jeanne om hom te volg en oomblikke later is Nicole en Jacques alleen.

      “U weet seker teen hierdie tyd waaroor hierdie ontmoeting gaan, mademoiselle,” sê hy styf.

      “Ek ly nie aan illusies nie, monsieur. Dis ’n slegte gewoonte wat die Franse het om hulle dogters se huwelike te reël.”

      Hy lyk ietwat uit die veld geslaan oor haar openhartigheid.

      “Dit dra skynbaar nie u goedkeuring weg nie, mademoiselle, maar ek is ook nie daaraan gewoond om geïgnoreer te word nie.”

      Sy glimlag half.

      “Dit spyt my werklik, monsieur, maar as iemand my nie interesseer nie, kan ek nie belangstelling veins nie.”

      Hy beskou haar ondersoekend.

      “U is baie uitgesproke, mademoiselle, veral as ’n mens u posisie in aanmerking neem.”

      Sy glimlag liefies, en kyk hom reg in die oë.

      “Daar is niks met my posisie verkeerd nie, monsieur, maar ek neem aan dat u eerder in iemand soos mademoiselle Murielle sal belangstel. Sy sal u nie teleurstel nie.”

      Hierdie keer gaap hy haar letterlik aan.

      “U opvoeding laat veel te wense oor, mademoiselle!” sê hy skerp.

      Sy lag klokhelder.

      “Dis nie my opvoeding nie, monsieur, dis my reis hierheen wat my so effens verander het.”

      Hy kug sag agter sy hand.

      “Hm, ja, ek het van u heldhaftigheid gehoor en dit pas nie by ’n dame nie.”

      Sy kyk hom vierkantig in die oë.

      “As u na ’n regte verfynde dame soek, is u by die verkeerde adres. Dis nie my moeder se skuld dat ek so voel nie. Om die waarheid te sê, dit ontstel haar dat ek nie daarvan hou om te sit en leë praatjies te maak met ander meisies nie. O, en ek moet tog asseblief nie die delikate dames se fyn gevoelens ontstel deur van bloed en messe en moorde te praat nie!”

      Daar is weer die flikkering in sy blou oë wat haar twee keer na hom laat kyk.

      “U sal weer van my hoor, mademoiselle,” sê hy eindelik. “Hierdie sal nie die laaste keer wees nie.” Hy groet en laat haar dan alleen.

      Nicole gaan terug na haar ouers wat in hulle kamer op haar wag. Sy haal diep asem.

      “Wel, ek het my bes gedoen om hom af te skud, maar hy is vas van plan om weer te kom.”

      Haar pa is duidelik verlig.

      “Dankie tog dat jy nie die hele ding gaan staan en verongeluk het nie!”

      Nicole antwoord nie. Sy dink aan Da Silva en die verlange na hom brand in haar. Sy sal hom nie weer sien nie … en weet nie eens wanneer sy skip vertrek het nie. Hy is ’n man wat sy nooit sal kan vergeet nie. Daar is iets in sy ruwe wildheid wat haar soos ’n magneet trek. Sy is soos die mot wat al om die kers vlieg en eendag sal die vlam haar vlerkies skroei. Da Silva het haar nader en nader getrek tot hy die punte van haar vlerke gebrand het … Dis ’n letsel wat vir altyd sal bly en sy sal nooit weer kan vlieg nie. Geen ander man sal ooit weer dieselfde fladdering in haar hart kan bring of dieselfde verlange kan begin nie.

      Nicole voel of sy vasgedruk word in die klein ruimte van die herberg. Haar pa is vir die week weg na die plasie waar hy onverpoosd werk om die huis klaar te maak. Ook Camille raak verveeld in die herberg en na ’n paar dae is madame Rousseau verplig om saam met haar dogters ’n ent deur die strate te gaan stap.

      Sy hou hulle by haar soos ’n hen haar kuikens en kloek bekommerd wanneer dit lyk asof een ’n bietjie te vinnig stap, of dalk agter raak.

      Hulle bly weg van die hawegebied omdat dit daar gans te gevaarlik vir drie vroue alleen is. Hulle stap tot by die kasteel en dan begin hulle die terugtog na die herberg. Die hele tyd gesels hulle oor dingetjies wat net hulle drie raak.

      Nicole luister met ’n halwe oor. Sy wil wegkom na die hawe om te sien of die El Mar al vertrek het, maar sy weet ook dat daar geen kans is dat sy dit sal regkry nie. Dit is buitendien sinloos om ’n besoek aan die hawe te bring. Wat sal sy daar vind? Die El Mar is dalk al weg na Oos-Indië. Miskien is dit nog in die hawe en dit sal haar ook nêrens bring nie. Tog wil sy net nog een keer na die skip kyk en onthou van al daardie lang dae aan boord, dae waarin sy geleer het wat dit is om werklik lief te hê.

      Sy dink aan Esmara en sidder liggies. Sy het niemand nog vertel van die geheim van die robyne nie. Nie een van die gesin weet van Consuelo se dreigemente of van Esmara se somber voorspellings nie. Grotte en kettings … dit bly haar die hele tyd by en sy wonder wat die ou vrou daarmee bedoel het. ’n Man met bloed aan sy hande, dink Nicole. Dis wat Esmara gesê het. Sy het ook gepraat van ’n grot met ’n deur vol robyne … ’n nag sonder maan of sterre, en daar sal kettings wees. Watse kettings? Sy sal vir baie lank nie veilig wees nie, dit is wat Esmara gesê het, en dit sal die einde van ’n lang pad vir almal wees. Sy skud haar kop stadig. Sy verstaan niks van die voorspelling nie.

      “Is daar iets verkeerd?” dring haar moeder se stem tot haar deur.

      Nicole kyk vinnig na haar.

      “Nee, Mamma, ek dink maar sommer.”

      “Jy sal monsieur Goucher se aanbod moet aanvaar, Nicole,” sê haar ma ernstig. “Camille en Paul le Fèbre sal ook trou en hulle sal tot jou huwelik moet wag.”

      Nicole kyk verbaas na haar ma.

      “Maar dis mos nie nodig nie, Mamma.”

      “Dis soos dit hoort,” sê haar moeder beslis. “Die oudste dogter is veronderstel om eerste te trou.”

СКАЧАТЬ