Wanneer passie blom. Madelie Human

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jy nie sonder handskoene nie. Sy het dorings. Dis iets om te aanskou wanneer haar oë so blits, gereed vir ’n lekker geveg, nes gisteroggend daar by die hek. Onwillige belangstelling roer in sy binneste. Met dié doringrosie sal ’n man ’n waardige geveg kan aanknoop. Dit kan net interessant raak. Hy plant sy bene wyd en maak gereed vir ’n vermaaklike paar minute. “Ongeskik? Hoe kan jy my ongeskik noem? Ek was galant en het jou uit ’n penarie gered.”

      “Galant? Noem jy dit galant om my uit te skel as ‘Vroumens!’ en my voertuig ’n stuk blik te noem?” Ryno het sowaar nie ’n antwoord hierop nie. Te oordeel na die vonke wat haar oë na sy kant toe skiet, sal hy sy tuinhandskoene nader moet trek, maar . . . wat dink hy tog? Tyd vir interessante onderonsies met roosdorings het hy nie. Hy het ’n verwaarloosde blomboerdery wat hy moet regruk en opbou; hy’t nie tyd vir ginnegaap met ’n sexy bloemis nie.

      Voor sy summier haar rug op hom keer, kry hy sowaar nog ’n vuil kyk. Haar oë se sagte groen laat hom dink aan ’n koel lentedag vol onverwagse helder sonligflitse. Sonlig wat kan skroei. Sy oë dwaal vir oulaas teen haar lyf af voor hy terugdraai na sy kantoor toe. Hy moet liewer verder gaan stoei met die deurmekaar boekhou­stelsel. Hy’t g’n tyd om hier rond te hang en dít om ’n vroumens nie.

      Hy draai egter terug en met drie lang treë is hy langs Ria agter haar lessenaar. “Kom, dan help ek jou om jou orgideë te gaan soek.” Behulpsaam beduie hy in die rigting van die kamer waar die geplukte orgideë vir bestellings gehou word.

      “Nee dankie, ek sal regkom,” wys sy sowaar sy hulp van die hand. Hy verkyk hom toe die groen sonflitse op sagte lentegras verander in yskoue ryp op wintergras. Die meisiemens het wraggies die mooiste, uitdrukkingsvolle oë wat hy nog gesien het. Die natuurlike roospienk van haar mond laat hom aan dinge dink wat liewer kon gebly het.

      “Meneer Bruwer is ’n kenner van orgideë. Jy moet sy enorme versameling sien.” Ria se blik verskuif nuuskierig tussen Janie en die man langs haar. “Janie, het jy en die nuwe plaaseienaar mekaar al ontmoet?” probeer sy om die ongemak te oorbrug.

      “Ja,” antwoord Ryno.

      “Nee . . . nie eintlik nie . . .” kom die raaiselagtige antwoord gelyktydig van haar. Ryno verstom hom. Wat bedoel sy nou? Sy’t nou net hul eerste ontmoeting staan en oprakel. Liewe hemel, die vroumensie is ’n ander een!

      Ryno kan nie help om te lag nie. “Lyk my sy’t dit al weer vergeet, Ria. Sy’s so wrintiewaar die verstrooidste mens wat ek nog teengekom het.”

      Sy hou duidelik niks daarvan dat hy vir haar lag nie. Haar een hand land op ’n effens geronde heup. Ryno moet homself inhou om nie op die einste rondings te bly fokus nie. Hy kyk liewer op in die kwaai oë wat nou weer vir hom blits. “Verstrooid? My voet! Niemand het my ingelig dat jy die nuwe plaaseienaar is nie, dis maar al wat ek bedoel.”

      “Meneer Bruwer, Janie is een van die twee bloemiste wat die blomwinkeltjie hier op die plaas huur. Meneer Deysel was haar oom. Sy is ook die eienaar van die orgideë in die kweekhuis langs die blomwinkel,” kom Ria weer tussenbeide.

      Ryno se kop ruk op en terselfdertyd sien hy deur die breë glasdeure die blombeverfde monstrositeit wat daar anderkant ewe knus langs die buitegeboutjie geparkeer staan. The Daisy Chain, lees hy. Agge nee. Sy is sowaar een van die bloemiste wat hy van plan is om van sy plaas af te skop.

      Wel, sy besluit is geneem en hy gaan nie van plan verander nie. Die winkeltjie en orgideë van hierdie roosdoring sal maar moet gaan, sexy stem, sagte kurwes of te nie. Die feit dat hy haar oulik vind en dat sy iets laat roer wat vasgeroes in sy borskas was, sal sy sakebesluit nie beïnvloed nie. Die dae wat hy na ander mense se pype gedans het, is vir goed verby.

      Hy kyk reguit in haar oë en maak sy stem formeel. “Juffrou Venter, ek wil jou en jou vennoot asseblief in my kantoor spreek. So gou moontlik.” Dit gaan sekerlik ’n onaangename ontmoeting wees, maar hoe gouer hy dit agter die rug kry, hoe beter vir hulle almal. Daarmee draai hy om en dié keer stap hy terug na sy kantoor toe sonder om weer om te kyk. So byna-byna het hy hom deur ’n hees stem en ’n sexy lyf laat verlei en die oog van sy doelwit af geneem.

      Janie verstar. Nou het sy daarin geslaag om die een man wat hul besigheid kan maak of breek, die vieste in te maak. Ai, hoekom kan sy tog nie haar skerp tong en haar vinnige humeur beteuel nie?

      Sonder om die orgideë te gaan haal, drafstap sy terug na The Daisy Chain toe. Thea sal nou moet help. “Thea!” roep sy toe sy die deur oopstoot.

      “Het jy dit gekry?” Thea gee haar net een kyk, sit die loof waarmee sy besig is neer en kom nader. “En nou?”

      “Hy wil ons sien.”

      “Hy? Die plaaseienaar?”

      Janie knik net stom.

      “Toe maar, maatjie, hy kan ons nie sommer net hier uitskop nie. Ons ooreenkoms met oom Gert is dalk nog van krag. Mondelinge ooreenkomste is mos ook geldig.”

      “Miskien, ja, maar ek het die man nou twee keer met my haastige mond die hel in gemaak. Ek sê jou hy gaan ons hier wegjaag.”

      “Wat het jy nou weer gesê?”

      “Dis wat hy gesê het! Ek haat dit as ’n man my as ‘Vroumens’ aanspreek en boonop neerhalend en beterweterig is.”

      “Kom ons gaan hoor wat hy op die hart het. Wees positief. Dalk wil hy net die besonderhede van ’n nuwe huurkontrak met ons bespreek.” Thea trek haar oorjassie uit en kam met haar vingers deur haar hare.

      “Dis my vennoot, Thea Viviers,” stel Janie haar vriendin aan Ryno voor toe hy hulle by sy kantoor innooi.

      “Kom sit, dames.” Ryno skraap ’n stapel tydskrifte en brosjures van blombolle bymekaar en skuif dit uit die pad uit. “My kantoor is bietjie chaoties. Meneer Deysel was nie baie georganiseerd nie,” maak hy verskoning.

      Janie vererg haar oor sy negatiewe verwysing na haar oom, maar bly wyslik liewer stil. Dit sal nie deug om hom weer kwaad te maak, of erger nog, te amuseer nie. Hy vind haar optrede blykbaar baie vermaaklik. Sy haat dit as mense haar openlik uitlag.

      “Miskien kan julle my help,” val hy weg toe hulle hom net afwagtend aankyk.

      “Waarmee kan ons help?” vra Thea toe Janie moedswillig stilbly.

      “Ek kan nêrens in hierdie chaos ’n huurkontrak vir jul winkeltjie opspoor nie?” Hy beduie na sy deurmekaar kantoor en kyk hulle vraend aan.

      Janie skuif ongemaklik op die puntjie van haar stoel. “Dis omdat daar nie een bestaan nie.” Dit sal tog nie help om anders voor te gee nie.

      “Hoekom nie?” Hy sit met ’n selfvoldane nes-ek-gedink-het-uitdrukking agteroor.

      “My oom het gedink dit was onnodig. Hy het ons vertrou en ons vir hom.” Haar stem klink meer uitdagend as wat sy dit bedoel het, maar die man se selfversekerdheid veroorsaak dat haar rugstring al stywer trek.

      Ryno druk sy elmboë op die tafel en leun effens vorentoe. “Dis ’n bietjie van ’n waagstuk is dit nie? Dis mos nie hoe mens sake doen nie.”

      Janie se skouers trek net nog verder agtertoe. “Dit het vir jare goed gewerk so. Ek kan nie sien hoekom dit moet verander nie.”

      “Die plaas het van eienaar verander, juffrou Venter, en dit verander alles.” Janie se nekhare kriewel. Hy kan СКАЧАТЬ