Die man met die geel oë. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ môre. Dan sal die eerste masker gereed wees. Jy sal jou opleiding in karate en judo begin ontvang.”

      “Wat het die maskers met die judo en karate te doen?”

      “Ja. Ek moet verduidelik. Jy sal sowat twaalf maskers hê teen die tyd dat meneer Xavier klaar is. Jy sal dus twaalf persoonlikhede wees. Vir elke instrukteur wat jou besoek, dra jy ’n bepaalde masker. Nie een van die instrukteurs sal jou hierna herken as hulle jou op straat raakloop nie. Dis vir jou eie veiligheid.”

      “Een masker kan dieselfde doel dien.”

      “Nee. Tog nie. Niks word aan die toeval oorgelaat nie.”

      Brand Böhm knik. Hy begryp. Daar word net geen kanse gewaag nie.

      “Ek sal jou na jou kwartiere vergesel. Jy gaan vir ’n lang ruk, tot jou opleiding klaar is, daar bly. Enigiets wat jy kortkom, moet jy dadelik onder majoor Geyer se aandag bring, asseblief.”

      Hulle stap oor die blink vloergange van die Sentrale Gevangenis. Brand begryp hoekom hy juis sy opleiding hier moet ontvang. Dis die laaste plek op aarde waar na hom gesoek sal word – indien daar na hom gesoek word. Die enigste plek waar daar geen kans bestaan dat dit sal aandag trek of waar enigiemand sommer net kan instap en dinge sien wat hulle nie moet sien nie. Agter hierdie mure en veiligheidstelsel sal niemand inkom wat nie mag binne wees nie.

      Dit lyk egter allesbehalwe na die binnekant van ’n tronk toe ’n deur later op die druk van ’n knoppie vir hulle oopswaai en agter hulle toegaan. Selfs die geel oë lyk verstom.

      Dis ’n luukse suite waarin hulle hul bevind, lyk na akkommodasie vir hoogwaardigheidsbekleërs in ’n vyfsterhotel.

      “Ek hoop jy hou hiervan,” glimlag die brigadier.

      Brand Böhm kyk fronsend om hom rond. “Hoe het hulle dit só gou reggekry? Ek is gister maar genader.”

      Daar kom niks kort nie, behalwe vensters. ’n Lugreëlaar sorg vir vars lug. Verder is daar matte, diep gemakstoele, ’n televisie, CD-speler, ’n slaapkamer met ’n aangrensende badkamer. Hy volg die brigadier swyend na ’n kolossale saal en weer kan die geel oë hul verrassing nie verberg nie. Ook hier kom niks kort nie. Dis ’n ten volle toegeruste gimnasium, met elke denkbare apparaat daarin. In die een hoek is meneer Xavier besig om voorrade by ’n werkbank na te gaan.

      “Kom. Daar is nog iets wat ek jou moet wys.”

      Die brigadier lei hom na ’n trap wat tot teenaan die dak strek. Op die druk van ’n knoppie skuif ’n paneel oop en hulle stap uit op die dak van die saal, wat gedeeltelik toegebou is. Brand Böhm kry ’n swembad en ’n paar dekstoele in sig.

      “Die swembad is verlede nag met ’n hyskraan hier neergesit. Jy sien dus dat jy darem nie heeltemal sonder son sal hoef klaar te kom nie. Net een ding moet jy onthou. Sodra jy vliegtuie of helikopters hier naby gewaar, moet jy onderdak gaan. Daarom is die swembad ook met ’n dak bedek. Vanuit die lug kan hulle jou dus nie sommer gewaar nie.”

      “Hulle?”

      “Enigiemand wat dit vreemd sou vind dat iemand op die dak van die Sentrale Gevangenis langs ’n swembad lê en ontspan. Die oop deel is ’n landingsplek vir ’n helikopter. Ek verstaan jy het reeds ’n lisensie vir ’n ligte vliegtuig.”

      “Ja.”

      “Môremiddag kry jy jou eerste les hoe om ’n helikopter te vlieg. Ons kan nou maar teruggaan ondertoe. Onthou net dat hierdie paneel in die dak nooit oopgelaat mag word nie.”

      Toe hulle weer onder kom, draai die brigadier na hom en hou sy hand uit. “Tot siens. Alle sukses.”

      Majoor Geyer sluit by hom aan toe die brigadier weg is, en hy sê: “Ek wil jou iets in jou slaapkamer gaan wys. Kom.”

      Die deur word eers agter hulle toegemaak.

      “Hier,” en die majoor druk op ’n plek aan die kant van die bedkassie, “is waar jy druk om die paneel voor die bedkassie te laat oopswaai.”

      ’n Rooi telefoon kom in sig.

      “Ek veronderstel die brigadier het jou reeds vertel watter telefoon dit is?”

      “Ja.”

      “Goed. Om die deurtjie weer toe te kry, druk jy net weer op dieselfde plek.”

      Hy stap na ’n kas in die hoek, wys weer ’n geheime drukplek en dit swaai oop.

      “Hier sal jy van ’n rewolwer tot die mees gesofistikeerde vuurwapen kry. Jou oefenkamer is agter hierdie kasdeur,” en hy wys na die kas langsaan. “Al jou instrukteurs, ook meneer Xavier, het geen vrae te stel nie. Jy het geen geselskap met hulle aan te knoop nie. Terloops, dolke en messe word ook by die vuurwapens gehou. Jy sal dit aan die linkerkant kry.”

      In die sitkamer vervolg hy: “Jou kos sal op vasgestelde tye in ’n trollie voor jou deur besorg word. Die klok sal lui en tien minute later moet jy die deur oopmaak en die trollie binnebring. Wanneer jy klaar is, stoot jy die trollie weer uit. Dis die enigste kere wat jy die deur mag oopmaak. Ek sal jou altyd eers skakel en verwittig dat ek kom. Enige ander tyd dat die deurklok lui, mag jy nie oopmaak nie.”

      “Is al hierdie veiligheidsmaatreëls werklik nodig? Gaan dit nie juis aandag trek nie?”

      “Miskien. Aan die ander kant weer . . . Daar is reeds en sal nog ’n fortuin op jou gespandeer word. Jy word so streng bewaak soos die goudkamers van die Reserwebank. Jy sal ’n fortuin vir ons land werd wees wanneer jou opleiding voltooi is . . . en ’n fortuin bewaak jou. Ek laat jou en meneer Xavier nou alleen. Môreoggend moet hy klaar wees met die maskers. Middagete sal om eenuur bedien word.”

      Majoor Geyer stap uit, en twee keer sluit staaldeure meganies agter hom voordat hy indraai in die gang wat na die gevangenis lei.

      In sy kwartiere staan Brand Böhm soos ’n standbeeld terwyl meneer Xavier se kennersoog oor die kontoere van sy gesig gaan.

      Stiptelik om eenuur lui die deurklokkie, en toe die elektriese horlosie teen die sitkamermuur tien minute later aandui, sluit Brand die deur oop en trek die kostrollie na binne. Die ete pas by die vyfstergehalte van sy suite, en selfs meneer Xavier lyk verras en meer as tevrede toe hy klaar is.

      Toe die Amerikaner die eerste masker pas, moet Brand hom gelukwens. Die man ís ’n meester.

      Hy luister na die televisienuus en blaai deur die boeke op die boekrakke. Daar is hoofsaaklik handleidings: skaak, kaartspel, judo en karate, vuurwapens, handboeke oor verskillende tale, terrorisme, die vliegkuns en vele meer. Hy neem een en gaan sit.

      Dis teen vieruur die oggend dat ’n moeë maar baie tevrede Amerikaner van Brand Böhm afskeid neem. Majoor Geyer is daar om hom na buite te vergesel. Dan keer hy terug na die geheime deel van die gevangenis.

      “Gaan rus nou. Jy het môre ’n vol program. Het jy die koffiemaker in jou kamer gekry?”

      “Ja, dankie. Nag, majoor.”

      “Nag . . . El Nino.”

      Hy staan en kyk hoe die deur agter majoor Geyer toegaan. Brand Böhm bestaan nie meer nie. Net vlugtig, baie vlugtig verskyn daar ’n gesig voor hom. Sy is mooi, en haar vel sag en glad onder СКАЧАТЬ